სამშობლოში იურისტად მუშაობდა. საქართველო საიდასთვის და მისი შვილებისთვის, განსაკუთრებით ვაჟისთვის მეორე სამშობლოდ და სახლად იქცა. მისთვის ჩვენი ქვეყანა მიმზიდველია არა მხოლოდ ბიზნესის, არამედ უძველესი ისტორიის შეცნობის კუთხითაც.
ათი წლის წინ ჩემი მეუღლე „ყაზტრანსგაზ-თბილისში“ მოიწვიეს სამუშაოდ. დიდხანს არ უფიქრია, მალევე გადმოვიდა აქ და ერთ თვეში მოაგვარა ძირითადი ყოფითი საკითხები. მერე კი ჩვენც ჩამოვედით.
მაშინ ჩემი გოგონა ოთხი თვისა იყო და დეკრეტულ შვებულებაში ვიყავი. თუმცა ახალ ადგილთან შეგუება არ გამჭირვებია. მანამდე საქართველოში ნამყოფი არ ვიყავი. აქაურობას მხოლოდ ფოტოებიდან და ჩემი ბებიისა და ბაბუის მონათხრობიდან ვიცნობდი. მახსოვს მათი საუბრები გაგრაზე, ბიჭვინთაზე, ბათუმზე. ბებია განსაკუთრებული სითბოთი ახსენებდა ხოლმე თბილისს — ეს მისი ერთ–ერთი უსაყვარლესი ქალაქი იყო. მაშინ ფუფუნებად მიიჩნეოდა ამ მზიურ მხარეში საქორწინო მოგზაურობაში წასვლა. საბჭოურ დროში ძალიან ძნელი იყო თქვენ ქვეყანაში საგზურის მიღება, ამით მხოლოდ გარკვეული კატეგორიის ჩინოვნიკები სარგებლობდნენ.
საქართველოს კიდევ გია დანელიას ფილმებიდან ვიცნობდი. განსაკუთრებით დამამახსოვრდა ფილმი „მიმინო“. შალვა გოგოლაძე — ყაზახეთში საქართველოს ელჩის შვილი ერთადერთი ქართველი იყო, ვისაც ვიცნობდი ყაზახეთში. ჩვენ ერთად ვსწავლობდით ალმათის 56–ე სკოლაში. მისი მონათხრობიდანაც რაღაც–რაღაცები გავიგე საქართველოზე.
იმ წლებში ბავშვთა ეროვნულ ანსამბლში ვცეკვავდი და ყოფილ საბჭოთა რესპუბლიკებში ვმოგზაურობდით გასტროლებზე. მახსოვს ტაჯიკი, თურქმენი, უკრაინელი ბავშვების გამოსვლები სცენაზე, მაგრამ ქართველი მოცეკვავეები ყოველთვის მეტ ყურადღებას იმსახურებდნენ მაყურებლისგან, რადგან ქართველი მოცეკვავეებისა და მომღერლების გამოსვლები ყველაზე შთამბეჭდავი იყო ხოლმე.
თბილისში ჩამოსვლის პირველსავე დღეს აეროპორტიდანვე რესტორანში წავედით სავახშმოდ, სადაც ჩემთვის უცნობი სიმღერის კოლექტივი ცნობილ „თბილისოს“ მღეროდა. ამ შესრულებამ ისე მოგვხიბლა, რომ რამდენჯერმე გავამეორებინეთ. თან ყაზახეთში ვრეკავდით მეგობრებთან და ონლაინ ვასმენინებდით ამ არაჩვეულებრივ მელოდიას.
ჰო, რაც შეეხება ქართული სამზარეულოს: არ დავფარავ, რომ მიყვარს გემრიელი საჭმელები. ამიტომ საქართველო, როგორც იტყვიან, საჩემო ქვეყანაა. ხშირად დავდივარ რესტორნებში, რადგან ყოველთვის ვერ ვახერხებ სადილის შინ მომზადებას – სამსახური ბევრ დროს მართმევს. ძალიან მომწონს ჩაქაფული, შქმერული, ელარჯი, ხინკალი… საცივს, ჩიხირთმასა და ხარჩოს უკვე თვითონაც ვაკეთებ.
ცოტა წინ წავალ და ვიტყვი, რომ ჩემმა ყაზახმა მეგობრებმა „ფეისბუქში“ ჯგუფი დააარსეს სახელწოდებით „ყაზახეთის სარესტორნო კრიტიკა“, და მეც გადავწყვიტე გამეხსნა ჯგუფი „საქართველოს სარესტორნო კრიტიკა“. ყველას შეუძლია „შეიაროს“ ჯგუფში და ნახოს, რა გამოხმაურებები აქვს ამა თუ იმ რესტორანს. ძალიან საინტერესო და სასარგებლო ჯგუფია, იმიტომ რომ ადამიანს სასურველი დაწესებულების არჩევის საშუალებას აძლევს.
ძალიან დიდი ინტერესით ვსწავლობდი საქართველოს ისტორიას. რუსთაველის პროსპექტზე რაღაც წიგნები შევიძინე, საბჭოთა დროს გამოცემული, უკვე გაყვითლებული. ჩემზე ძალიან დიდ შთაბეჭდილებას ახდენს ის ფაქტი, რომ საქართველო უძველესი ქვეყანაა. ძალიან დიდ სიამოვნებას მანიჭებდა რუსი კლასიკოსების მიერ აღწერილ ადგილებში მოგზაურობა. მე და ჩემმა გოგონამ თითქმის ყველა კუთხე მოვიარეთ. ძალიან ლამაზი ქვეყანა გაქვთ!
მაგალითად, ვიყავით მცხეთაში, ავედით ჯვრის მონასტერში, რამაც ლერმონტოვის „მწირი“ გამახსენა. რაღა თქმა უნდა, მოვინახულეთ სვეტიცხოველი, სადაც ქართველი მეფეები არიან დაკრძალული. გავეცანით ბევრ ქართულ სიწმინდეს — მონასტრებს, ტაძრებს, ეკლესიებს… მნიშვნელობა არა აქვს, ვინ ხარ და რა რელიგიისა, მთავარია, დაიცვა ტრადიცია — თავსაბურავი გეხუროს და ფეხები გრძელი კაბით გქონდეს დაფარული.
კარგად მახსენდება ვარძიაში მოგზაურობა. მძღოლმა ცუდად იცოდა რუსული და ამიტომ გიდი ავიყვანეთ. თუმცა აღმოჩნდა, რომ მაინც და მაინც კარგად არც მას შეეძლო რუსულად ლაპარაკი. იყო ასეთი ეპიზოდი: ვდგავართ ფრესკის წინ, ვათვალიერებთ დაახლოებით ხუთი წუთი. ამ დროს მოდის მონაზონი და გვეუბნება: უკაცრავად, ვატყობ, თარჯიმნის პრობლემა გაქვთ… და უსუფთავესი რუსულით გვიამბო ამ ადგილის ისტორიაცა და თავად ფრესკისაც. მონაზონმა თავად ჩაგვიტარა ექსკურსია ვარძიაში, ყველა გვირაბი მოგვატარა, წყაროსთან მიგვიყვანა, იქიდან წყალიც შეგვასვა და შინ წაღების ნებაც დაგვრთო. ასეთმა დამოკიდებულებამ საოცრად შემძრა. ქართველები მართლა სტუმართმოყვარე ხალხი ხართ.
საცხოვრებელი თანამედროვედ, ოღონდ, თუ შეიძლება ასე ითქვას, ქართული „გადახრით“ მოვაწყეთ. ანტიკვარების მაღაზიაში ორი კომოდი შევიძინე, თანაც საკმაოდ იაფად — რესტავრაცია გავაკეთებინე და ზედ ძველებური შანდლები დავამაგრებინე. ნოხებიც ვიყიდე შარდენზე. კედლებზე ქართველი მხატვრების ნამუშევრები მიკიდია — თანამედროვეებისაც და არც თუ ისე თანამედროვეებისაც. ძალიან ლამაზი გამოვიდა.
თბილისში გადმოსვლამდე „ყაზტრანსგაზ–აიმაკში“ იურისტად ვმუშაობდი. ფინანსურ სფეროში მუშაობის გამოცდილებაც მაქვს — რაღაც პერიოდი ფასიანი ქაღალდების ცენტრალურ სადეპოზიტოში ვმუშაობდი. საქართველოში ადგილობრივი კანონმდებლობა შევისწავლე. მომხიბლა ბიზნესის გამჭვირვალობამ, ბიუროკრატიის არარსებობამ, რასაც ყაზახეთში, სამწუხაროდ, ჯერ კიდევ შეხვდებით. საბოლოოდ, ოთხი წლის წინ მე და ჩემმა მეგობარმა გადავწყვიტეთ გაგვეხსნა კომპანია, რომელიც პირებს სადაზღვევო ბროკერის მომსახურებას გაუწევდა.
სირთულეებსაც ვაწყდებოდით. მაგალითად, როცა გუნდს ვკრებდით, ძალიან ბევრ გასაუბრებას ვატარებდით. უამრავი ამბიციური ახალგაზრდა მოვიდა, ყველა შესანიშნავად საუბრობდა ინგლისურად და რატომღაც ყველას უმაღლესი თანამდებობის დაკავება სურდა. ამიტომ მიწევდა ამეხსნა, ჯერ თავი გამოიჩინეთ, დაგვანახეთ, რას წარმოადგენთ ბიზნესში, რა სარგებლის მოტანა შეგიძლიათ კომპანიისთვის და მერეღა ვილაპარაკოთ კარიერულ წინსვლაზე–მეთქი. ისეთი უმაღლესდამთავრებულებიც ხომ არსებობენ, რომლებიც ელემენტარულ საქმიან წერილებსაც კი ვერ ადგენენ?
საბოლოოდ შესანიშნავი გუნდი შევკარით. როცა საქმეს სჭირდება, სადილზეც კი არ გადიან ბიჭები და ხანგრძლივ მივლინებებშიც ხალისით მიდიან. ახლა ამეირკავკასიაში დიდ ბიზნესს ვუწევთ საბროკერო მომსახურებას. თბილისშიც მაქვს ოფისი და ერევანშიც. აწყობილადაც ვმუშაობთ და დღესასწაულებსაც ერთად აღვნიშნავთ. მოკლედ, როგორც ხელმძღვანელი, კმაყოფილი ვარ მათი მუშაობით.
ბუნებრივია, თავისუფალი დრო ცოტა მაქვს, მაგრამ ჩემი უქმეები ყოველთვის დატვირთულია. ოჯახთან ერთად დავდივარ თეატრებში და გამოფენებზე. ძალიან მიყვარს გრიბოედოვის თეატრი, განსაკუთრებით ტოლსტოის „ხოლსტომერისა“ და შექსპირის „ზამთრის სიზმრის“ მიხედვით დადგმული სპექტაკლები.
ხანდახან ფოტოაპარატს ვიღებ და თბილისის ქუჩებში დავსეირნობ. ასე მგონია, რომ ძველ თბილისში ქალაქის სულია დავანებული. არქაული სახლები, ძველისძველი კედლები, თბილისური აივნები… აქ გადაღებული ფოტოებით უკვე ერთი დიდი ალბომი შევავსე. ამ სურათებს სოციალურ ქსელშიც ვაქვეყნებ ხოლმე.
როცა საქართველო ახლოს გავიცანი, მომინდა ყაზახეთისთვისაც გამეცნო ეს ქვეყანა. ჰო და, არტ–პროექტის გაკეთების იდეა ჩამესახა. ალმათსა და ასტანაში ქართველი მხატვრების, მერაბ გოგილაძისა და ირმა კუსიანის ნახატები ჩამქონდა — პოსტმოდერნისტული, ჰიპერრეალისტური და სიურრეალისტური ნამუშევრები. ძალიან მინდოდა, რომ ყაზახეთში საქართველო უფრო მეტად ფერწერის, მუსიკის, კულტურის „გავლით“ გაეცნოთ. ალმათელ პუბლიკას ქართველ ტალანტებსაც ვაცნობდით…
პროექტში სკულპტორი ამირან თევზაძე და ირენ ოგანჯანოვაც მონაწილეობდნენ, რომელიც არაჩვეულებრივ თოჯინებს ამზადებს. სოფო გონგლიაშვილის ტიხრული მინანქრის იუველირული ნაკეთობებიც გვქონდა წაღებული ყაზახეთში. ეს ჩემი პირველი არტ–პროექტი, გამოფენა–გაყიდვა იყო. ამაზე ძალიან ბევრი დაიწერა მასმედიაში თეგით „ქართველები ალმათში“.
მერე სხვა არტ–პროექტებიც იყო, მაგალითად, „ქართული სინდრომი“, რომელიც ახალგაზრდა ქართველ დიზაინერებთან, სამხატვრო აკადემიის კურსდამთავრებულებთან ერთად განხორციელდა. ყაზახეთში ემზარ ბაზერაშვილის, სალომე რიგვავას, გიორგი რუხაძის, დათო კვანტალიანისა და ზურაბ ჯანიაშვილის კოლექციები წავიღეთ.
სხვათა შორის, ჩემი გარდერობის 70 პროცენტი ქართველი დიზაინერების ნამუშევრებისგან შედგება. ევროპაში წასულს ხშირად მეუბნებიან კომპლიმენტებს ქართული სამოსის გამო.
აქ დატვირთული საზოგადოებრივი ცხოვრება მაქვს. საქართველოს საქმიან ქალთა ასოციაციის წევრიც გავხდი და „ფორბსის“ საქმიან ქალთა ასოციაციის წევრიც. ვხვდები და ვსაქმიანობ არა მხოლოდ დსთ–ის, არამედ მსოფლიო კომპანიებთან. გეგმაში მაქვს არტ–პროექტის ჩამოტანა ყაზახეთიდან. ჩვენი ძალიან მეგობრული დიასპორა, იმედი მაქვს, ამ მიზნის რეალიზაციაში დამეხმარება.
ჩემს შვილებსაც საინტერესო ცხოვრება აქვთ აქ. საქართველოში კიდევ ერთი ბავშვი შეგვეძინა. ჩემი შვილები საოცრად სიმბოლურ დღეებში არიან დაბადებული: ქრისტეშობას — ვაჟი და მარიამობას — გოგონა. შვილები რუსულ სკოლაში სწავლობენ და ძალიან კმაყოფილი ვარ ამ სკოლით. თუმცა უკვე საკმაოდ კარგად ლაპარაკობენ ქართულად. მე „დედიკოს“ მეძახიან, ჩემს მეუღლეს კი „მამიკოს“. ლექსებიც იციან ქართულად და გათვლებიც, თუმცა მე და ჩემს მეუღლეს ხშირად არაფერი გაგვეგება… ბავშვები რუსულად ლაპარაკობენ, მაგრამ საუბარში ქართულ სიტყვებს ურევენ და ხან ისეთი „ვინეგრეტი“ გამოდის, რომ ერთმანეთისაც კი არ გვესმის.
საყოველთაოდ ცნობილია, რომ ქართველები მეგობრული ხალხია. ჩვენც და ჩვენმა შვილებმაც მთელი გულით შევიყვარეთ ეს ქვეყანა, რომელიც სამარადისოდ აღიბეჭდა ჩვენ ცხოვრებაზე, როგორც ვაჟის დაბადების ადგილი. ჩემი შვილები სიტყვას „სახლი“ საქართველოსთან აიგივებენ.
კეთილდღეობასა და აყვავებას ვუსურვებ ამ ქვეყანას!
