https://sputnik-georgia.com/20231116/nino-gvalia-avtrsiash-mcxovrebi-mcerali-284257051.html
ბავშვობაში გამოგონილი ამბები და ავსტრიაში დაწყებული მეზღაპრეობა
ბავშვობაში გამოგონილი ამბები და ავსტრიაში დაწყებული მეზღაპრეობა
Sputnik საქართველო
მისი ზღაპრების გმირები კეთილი, დიდსულოვანი და მოსიყვარულე ადამიანები არიან, 16.11.2023-ს, Sputnik საქართველო
2023-11-16T15:00+0400
2023-11-16T15:00+0400
2023-11-16T15:00+0400
ქართველები უცხოეთში
საქართველო
საინტერესო ადამიანები
ინტერვიუ
https://cdnn1.img.sputnik-georgia.com/img/07e5/07/0c/252293566_71:0:1209:640_1920x0_80_0_0_c44cb682191c63407ee58a8ee88dc8e6.jpg
ავსტრიაში მცხოვრებ ბათუმელ მწერალს, ნინო გვალიას დღეს ნინო ველის ფსევდონიმით იცნობენ. ამ უცნაურ ფსევდონიმს თავად ასე ხსნის: „ველი -ეს სივრცეა, გაშლილი არე და იმიტომ ავირჩიე, რომ ბავშვობიდან ძალიან მიყვარს მინდორი და გაშლილი ველი ბავშვობიდან ძალიან მიყვარს. ბავშვობა კი უდარდელი და ხალისიანი მქონდა.“ პროფესიით ფსიქოლოგია, ათი წელი აჭარის კულტურის სამინისტროში მუშაობდა. მას შემდეგ ბევრი წელი გავიდა და ერთ დღესაც, ბავშვობიდან გამოყოლილი მძაფრი შთაბეჭდილებების გამო მეზღაპრე გახდა. მკითხველმა უკვე იხილა მისი წიგნი „ზღაპრო-ბანი“, სადაც მისი მოთხრობები, მინიატურები და ზღაპრები შევიდა.- ქალბატონო ნინო, თავიდანვე გკითხავთ, ვენაში როგორ აღმოჩნდით?- ვენაში ოჯახთან ერთად უმცროსი ვაჟიშვილის სამკურნალოდ ჩამოვედი. ძალიან განვიცდიდი აქ წამოსვლას, რადგან ბათუმში დარჩა ჩემი ქალიშვილი, რომელიც მაშინ ბავშვს ელოდებოდა და ჩვენი წამოსვლის შემდეგ 15 დღეში იმშობიარა კიდეც. რაც შეეხება უმცროსი ვაჟის მკურნალობას, დიდი ვერაფრით დამეხმარნენ. თუმცა ასეც ვფიქრობდი. მაგრამ სამაგიეროდ არ აკლდა წამლები და ექიმების ყურადღება, რასაც საქართველოში, სამწუხაროდ, მოკლებული ვიყავით. ჩემი ვაჟიშვილის პენსია 14 ლარს შეადგენდა, მაშინ, როდესაც თვეში დაახლოებით ასი ლარის წამალი სჭირდებოდა. გარდა ამისა, მომეცა იმის საშუალება, რომ მუდამ მის გვერდით ვყოფილიყავი. სამწუხაროდ, ჩემი უმცროსი შვილი ვენაში ჩამოსვლიდან ოთხი წლის შემდეგ გარდაიცვალა და აქ დავკრძალეთ, რადგან მაშინ სამშობლოში მისი ჩამოსვენება არ მოგვიხერხდა.- მანამდე როგორ წარიმართა თქვენი ცხოვრება მშობლიურ ბათუმში?-ვერასდროს წარმოვიდგენდი, თუ ჩემი ბათუმის გარდა ოდესმე შევძლებდი სხვაგან ცხოვრებას. მე ის ბათუმელი ვარ, რომელიც იმ ძველ კოლორიტს ეზიარა და შეიყვარა, რასაც ის ძველი, ნამდვილი ბათუმი ერქვა. დღეს ბათუმი ულამაზესია, მაგრამ მას აღარ აქვს ის თვითმყოფადობა, რითიც თვალს იტაცებდა და რომელსაც ვუმღერდით „ბათუმს ქათქათას, ბათუმს თვალწარმტაცს“... დღეს ჩემთვის ის რიგითი თანამედროვე ზღვისპირა ქალაქია, თუმცა მაინც მშობლიური. სამწუხაროდ, ბულვარიც აღარ არის ისეთი მშვენიერი და მომაჯადოებელი, როგორიც ადრე იყო. ბულვარი, სადაც იყო ტოპიარული ხელოვნების ნიმუშები ზღაპრული, მწვანე ცხოველებისა და ფიგურების სახით. მახსოვს ისინი ჩემს წარმოსახვაში როგორ ცოცხლდებოდნენ ხოლმე და თავიანთ თავგადასავალზე მიყვებოდნენ.- წლების შემდეგ როცა ბათუმში დაბრუნდით რა იგრძენით? - როდესაც რვა წლის განშორების შემდეგ ბათუმში ჩამოვედი, ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს მოვხვდი უცხო ქალაქში, სადაც ჰაერი, სინათლე და სივრცე არ მყოფნიდა. არ მინდა ისეთი შთაბეჭდილება შევქმნა, თითქოს თანამედროვე ბათუმი არ მიყვარს, რადგან ვიცი, თუ რაიმე ან ვინმე გიყვარს, ის ყველაფრის მიუხედავად გეყვარება. ახლა ხშირად ჩამოვდივარ აქ და უკვე მივეჩვიე ქალაქის მიჯრილ და მაღლივ კორპუსებს, რაც ამ პატარა ქუჩებისთვის ის არტახებია, აქაურობას ჩვეულ სილაღეს რომ უკარგავს.- ფსიქოლოგის პროფესია რატომ აირჩიეთ?- ამ პროფესიის არჩევა ჩემი გადაწყვეტილება არ ყოფილა. თვითონ ცხოვრებამ მიმიყვანა მასთან. ახლა ვფიქრობ და მიკვირს -ნეტავ, რატომ მენდობოდნენ ხოლმე ადამიანები. ბევრს უთქვამს -შენთან ვმშვიდდებიო. გარდა ამისა, შემიძლია ნებისმიერი ასაკის პიროვნებას გავუგო, არადა, თავიდან ვოცნებობდი რადიოტექნიკურზე მესწავლა მოსკოვის ლომონოსოვის სახელობის ინსტიტუტში, მაგრამ ოჯახური პირობების გამო ბათუმში დავრჩი. დავამთავრე ფილოლოგიური ფაკულტეტი და რადგან ძალიან მაინტერესებდა ფსიქოლოგია და პედაგოგიკა, ბოლოს მაინც ამ გზას გავყევი.- წერა როდის დაიწყეთ ?- უკვე მეხუთე-მეექვსე კლასიდან ვწერდი პატარ-პატარა მოთხრობებსა და ჩანახატებს. სამწუხაროდ, იმ პეროიდიდან მხოლოდ ორიოდე შემომრჩა. ვწერდი ლექსებსაც, მაგრამ, რამდენიმე ლექსის გამოკლებით, ჩემში პოეტი ვერ აღმოვაჩინე. მეექვსე კლასიდან რუსულ სკოლაში გადამიყვანეს და მეშვიდე კლასიდან უკვე რუსულად ვწერდი. რაც შეეხება კლასიკოსის რომანს, დღეს ეს ამბავი ღიმილით მახსენდება. მერვე კლასში გადავწყვიტე, რომ ნიკოლოზ ოსტროვსკის დაუმთავრებელი რომანი „ქარიშხლით შობილნი" დამესრულებინა. როცა 13 თავი დავწერე, ჩემი სკოლის დირექტორს, ქალბატონ ნადეჟდა შურს ვაჩვენე. მან მოიწონა და განსაკუთრებით ორი თავი აღნიშნა, საკმაოდ მაღალ დონეზე გაქვს დაწერილიო, მაგრამ ამ რომანში აღწერილი მოვლენების გასაშუქებლად სათანადო ცოდნა არ მქონდა და წერის ისტატობასაც არ ვფლობდი. - ავსტრიაში როგორ იქეცით მეზღაპრედ?- ჩემში თუკი რამ შეიცვალა, ეს არ მომხდარა აქ ჩამოსვლის გამო, მე ვფიქრობ, ცხოვრების გამოცდილებამ შემცვალა. ამდენი წლის მერე, მხოლოდ აქ ჩამოსულმა ავიღე კალამი ხელში, უფრო სწორად, კომპიუტერზე დავიწყე ტექსტის აკრეფა. კვლავ დეტექტივის ჟანრს მივაშურე და 5-6 თავის დაწერა მოვასწარი, როცა კომპიუტერი გამიფუჭდა და, სამწუხაროდ, ყველაფერი დაიკარგა. ყოველთვის სპონტანურად ვწერ ხოლმე და იმას, რაც აზრად მომდის. ზღაპრებს რაც შეეხება, ისინი ერთბაშად არ მოსულა ჩემთან. ამბების შეთხზვა ბავშვობიდან მიყვარდა, განსაკუთრებით მიყვარდა მამისეულ სოფელში ბავშვების შემოკრება და ჩემი მოგონილი ისტორიების მათთვის მოყოლა. საერთოდ, აქტიურად 2014 წლიდან ვწერ, არა მხოლოდ ზღაპრებს, მაგრამ ზღაპრები ყველაზე მეტად მიტაცებს.- საქართველოდან რას იხსენებთ ხოლმე ყველაზე ხშირად?- ჩემ ირგვლივ მუდამ თბილი, კეთილი და მოსიყვარულე ადამიანები იყვნენ. ხშირად მახსენდება ჩემი მშობლები, მეზობლები, თანაკლასელები ქართული სკოლიდან. ავსტრია გარკვეულწილად ჩვენი სახლი გახდა, მაგრამ სამშობლო ადამიანს ერთი აქვს, ამიტომ ჩემი სიყვარული სამშობლოს მიმართ სულაც არ შეცვლილა. ჩემი ყოველი უჯრედით, ყოველი ფიქრითა და აზრით მუდამ საქართველოსთან ვარ. თუ მკითხავთ, რა ან ვინ მენატრება ყველაზე მეტად, პასუხი ერთი მექნება: უფალთან გამგზავრებული ჩემი შვილი...ნინო მამულაშვილი
საქართველო
Sputnik საქართველო
media@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rosiya Segodnya“
2023
Sputnik საქართველო
media@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rosiya Segodnya“
ახალი ამბები
ka_KA
Sputnik საქართველო
media@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rosiya Segodnya“
Sputnik საქართველო
media@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rosiya Segodnya“
ქართველები უცხოეთში, საქართველო, საინტერესო ადამიანები , ინტერვიუ
ქართველები უცხოეთში, საქართველო, საინტერესო ადამიანები , ინტერვიუ
ბავშვობაში გამოგონილი ამბები და ავსტრიაში დაწყებული მეზღაპრეობა
მისი ზღაპრების გმირები კეთილი, დიდსულოვანი და მოსიყვარულე ადამიანები არიან,
ავსტრიაში მცხოვრებ ბათუმელ მწერალს, ნინო გვალიას დღეს ნინო ველის ფსევდონიმით იცნობენ. ამ უცნაურ ფსევდონიმს თავად ასე ხსნის: „ველი -ეს სივრცეა, გაშლილი არე და იმიტომ ავირჩიე, რომ ბავშვობიდან ძალიან მიყვარს მინდორი და გაშლილი ველი ბავშვობიდან ძალიან მიყვარს. ბავშვობა კი უდარდელი და ხალისიანი მქონდა.“ პროფესიით ფსიქოლოგია, ათი წელი აჭარის კულტურის სამინისტროში მუშაობდა. მას შემდეგ ბევრი წელი გავიდა და ერთ დღესაც, ბავშვობიდან გამოყოლილი მძაფრი შთაბეჭდილებების გამო მეზღაპრე გახდა. მკითხველმა უკვე იხილა მისი წიგნი „ზღაპრო-ბანი“, სადაც მისი მოთხრობები, მინიატურები და ზღაპრები შევიდა.
- ქალბატონო ნინო, თავიდანვე გკითხავთ, ვენაში როგორ აღმოჩნდით?
- ვენაში ოჯახთან ერთად უმცროსი ვაჟიშვილის სამკურნალოდ ჩამოვედი. ძალიან განვიცდიდი აქ წამოსვლას, რადგან ბათუმში დარჩა ჩემი ქალიშვილი, რომელიც მაშინ ბავშვს ელოდებოდა და ჩვენი წამოსვლის შემდეგ 15 დღეში იმშობიარა კიდეც. რაც შეეხება უმცროსი ვაჟის მკურნალობას, დიდი ვერაფრით დამეხმარნენ. თუმცა ასეც ვფიქრობდი. მაგრამ სამაგიეროდ არ აკლდა წამლები და ექიმების ყურადღება, რასაც საქართველოში, სამწუხაროდ, მოკლებული ვიყავით. ჩემი ვაჟიშვილის პენსია 14 ლარს შეადგენდა, მაშინ, როდესაც თვეში დაახლოებით ასი ლარის წამალი სჭირდებოდა. გარდა ამისა, მომეცა იმის საშუალება, რომ მუდამ მის გვერდით ვყოფილიყავი. სამწუხაროდ, ჩემი უმცროსი შვილი ვენაში ჩამოსვლიდან ოთხი წლის შემდეგ გარდაიცვალა და აქ დავკრძალეთ, რადგან მაშინ სამშობლოში მისი ჩამოსვენება არ მოგვიხერხდა.
- მანამდე როგორ წარიმართა თქვენი ცხოვრება მშობლიურ ბათუმში?
-ვერასდროს წარმოვიდგენდი, თუ ჩემი ბათუმის გარდა ოდესმე შევძლებდი სხვაგან ცხოვრებას. მე ის ბათუმელი ვარ, რომელიც იმ ძველ კოლორიტს ეზიარა და შეიყვარა, რასაც ის ძველი, ნამდვილი ბათუმი ერქვა. დღეს ბათუმი ულამაზესია, მაგრამ მას აღარ აქვს ის თვითმყოფადობა, რითიც თვალს იტაცებდა და რომელსაც ვუმღერდით „ბათუმს ქათქათას, ბათუმს თვალწარმტაცს“... დღეს ჩემთვის ის რიგითი თანამედროვე ზღვისპირა ქალაქია, თუმცა მაინც მშობლიური. სამწუხაროდ, ბულვარიც აღარ არის ისეთი მშვენიერი და მომაჯადოებელი, როგორიც ადრე იყო. ბულვარი, სადაც იყო ტოპიარული ხელოვნების ნიმუშები ზღაპრული, მწვანე ცხოველებისა და ფიგურების სახით. მახსოვს ისინი ჩემს წარმოსახვაში როგორ ცოცხლდებოდნენ ხოლმე და თავიანთ თავგადასავალზე მიყვებოდნენ.
- წლების შემდეგ როცა ბათუმში დაბრუნდით რა იგრძენით?
- როდესაც რვა წლის განშორების შემდეგ ბათუმში ჩამოვედი, ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს მოვხვდი უცხო ქალაქში, სადაც ჰაერი, სინათლე და სივრცე არ მყოფნიდა. არ მინდა ისეთი შთაბეჭდილება შევქმნა, თითქოს თანამედროვე ბათუმი არ მიყვარს, რადგან ვიცი, თუ რაიმე ან ვინმე გიყვარს, ის ყველაფრის მიუხედავად გეყვარება. ახლა ხშირად ჩამოვდივარ აქ და უკვე მივეჩვიე ქალაქის მიჯრილ და მაღლივ კორპუსებს, რაც ამ პატარა ქუჩებისთვის ის არტახებია, აქაურობას ჩვეულ სილაღეს რომ უკარგავს.
- ფსიქოლოგის პროფესია რატომ აირჩიეთ?
- ამ პროფესიის არჩევა ჩემი გადაწყვეტილება არ ყოფილა. თვითონ ცხოვრებამ მიმიყვანა მასთან. ახლა ვფიქრობ და მიკვირს -ნეტავ, რატომ მენდობოდნენ ხოლმე ადამიანები. ბევრს უთქვამს -შენთან ვმშვიდდებიო. გარდა ამისა, შემიძლია ნებისმიერი ასაკის პიროვნებას გავუგო, არადა, თავიდან ვოცნებობდი რადიოტექნიკურზე მესწავლა მოსკოვის ლომონოსოვის სახელობის ინსტიტუტში, მაგრამ ოჯახური პირობების გამო ბათუმში დავრჩი. დავამთავრე ფილოლოგიური ფაკულტეტი და რადგან ძალიან მაინტერესებდა ფსიქოლოგია და პედაგოგიკა, ბოლოს მაინც ამ გზას გავყევი.
- უკვე მეხუთე-მეექვსე კლასიდან ვწერდი პატარ-პატარა მოთხრობებსა და ჩანახატებს. სამწუხაროდ, იმ პეროიდიდან მხოლოდ ორიოდე შემომრჩა. ვწერდი ლექსებსაც, მაგრამ, რამდენიმე ლექსის გამოკლებით, ჩემში პოეტი ვერ აღმოვაჩინე. მეექვსე კლასიდან რუსულ სკოლაში გადამიყვანეს და მეშვიდე კლასიდან უკვე რუსულად ვწერდი. რაც შეეხება კლასიკოსის რომანს, დღეს ეს ამბავი ღიმილით მახსენდება. მერვე კლასში გადავწყვიტე, რომ ნიკოლოზ ოსტროვსკის დაუმთავრებელი რომანი „ქარიშხლით შობილნი" დამესრულებინა. როცა 13 თავი დავწერე, ჩემი სკოლის დირექტორს, ქალბატონ ნადეჟდა შურს ვაჩვენე. მან მოიწონა და განსაკუთრებით ორი თავი აღნიშნა, საკმაოდ მაღალ დონეზე გაქვს დაწერილიო, მაგრამ ამ რომანში აღწერილი მოვლენების გასაშუქებლად სათანადო ცოდნა არ მქონდა და წერის ისტატობასაც არ ვფლობდი.
- ავსტრიაში როგორ იქეცით მეზღაპრედ?
- ჩემში თუკი რამ შეიცვალა, ეს არ მომხდარა აქ ჩამოსვლის გამო, მე ვფიქრობ, ცხოვრების გამოცდილებამ შემცვალა. ამდენი წლის მერე, მხოლოდ აქ ჩამოსულმა ავიღე კალამი ხელში, უფრო სწორად, კომპიუტერზე დავიწყე ტექსტის აკრეფა. კვლავ დეტექტივის ჟანრს მივაშურე და 5-6 თავის დაწერა მოვასწარი, როცა კომპიუტერი გამიფუჭდა და, სამწუხაროდ, ყველაფერი დაიკარგა. ყოველთვის სპონტანურად ვწერ ხოლმე და იმას, რაც აზრად მომდის. ზღაპრებს რაც შეეხება, ისინი ერთბაშად არ მოსულა ჩემთან. ამბების შეთხზვა ბავშვობიდან მიყვარდა, განსაკუთრებით მიყვარდა მამისეულ სოფელში ბავშვების შემოკრება და ჩემი მოგონილი ისტორიების მათთვის მოყოლა. საერთოდ, აქტიურად 2014 წლიდან ვწერ, არა მხოლოდ ზღაპრებს, მაგრამ ზღაპრები ყველაზე მეტად მიტაცებს.
- საქართველოდან რას იხსენებთ ხოლმე ყველაზე ხშირად?
- ჩემ ირგვლივ მუდამ თბილი, კეთილი და მოსიყვარულე ადამიანები იყვნენ. ხშირად მახსენდება ჩემი მშობლები, მეზობლები, თანაკლასელები ქართული სკოლიდან. ავსტრია გარკვეულწილად ჩვენი სახლი გახდა, მაგრამ სამშობლო ადამიანს ერთი აქვს, ამიტომ ჩემი სიყვარული სამშობლოს მიმართ სულაც არ შეცვლილა. ჩემი ყოველი უჯრედით, ყოველი ფიქრითა და აზრით მუდამ საქართველოსთან ვარ. თუ მკითხავთ, რა ან ვინ მენატრება ყველაზე მეტად, პასუხი ერთი მექნება: უფალთან გამგზავრებული ჩემი შვილი...
