საამისოდ განსაკუთრებული მცდელობა არ დასჭირვებია. უბრალოდ, ერთ რიგით, პანდემიურ დღეს დაცარიელებულ თბილისში გავიდა, მიიხედ-მოიხედა და გარშემო „სულ სხვა“ თბილისი აღმოაჩინა...
მისი ფოტოებით უკვე დაინტერესდნენ პროფესიონალები და, ვინ იცის, იქნებ, სამომავლოდ ამ გატაცებამ ძირითადი საქმეც კი ჩაანაცვლოს...
- ქეთი, თქვენც იმ ადამიანთა შორის აღმოჩნდით, ვინც თავის ახალ გატაცებას პანდემიის დროს მიაგნო, ასეა?
- გეთანხმებით, ჩემი ახალი გატაცება მაშინ ვიპოვე, როცა საერთოდ არ ველოდი. ყველამ საკუთარ თავზე გამოვცადეთ ის არაპროგნოზირებადი პანდემიური დღეების სიმძიმე, რაც პირველ ტალღას ახლდა. დღემდე და განსაკუთრებით მაშინ თავი მეგონა პერსონაჟი რომელიღაც უსათაურო საშინელებათა ფილმისა, რომელსაც დასასრული არ უჩანდა. უცებ ყველას ერთნაირად დაგვაკლდა სიმშვიდე, იმედი და ურთიერთობები. სწორედ მაშინ მივხვდი, რომ კეთილი განწყობის, სიმშვიდის შენარჩუნება სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია.
- ყველაფერი დაიწყო იმ პირველი კადრით, რომლის გადაღებისგანაც თავი ვერ შეიკავეთ...
- მართლაც ასე დაიწყო. გაზაფხულზე, როცა გამოთბა, გარეთ მარტო სეირნობას მოვუხშირე. ერთ საღამოს თვალი მომტაცა გალაკტიონის ხიდიდან ნანახმა დაისის სურათმა. უცებ ვერ მოვითმინე და ტელეფონით რამდენიმე კადრი გადავიღე. მოგვიანებით, როცა მობილური გავხსენი ფოტოების დასათვალიერებლად, ყველა მათგანი იმდენად მომეწონა, რომ ვერ ვხვდებოდი რომელი ერთი შემენახა. მაშინ მენიშნა, რომ პოზიტივის უფსკერო საბადოს მივაგენი, რომელიც მასაზრდოებდა. მაგრამ არ ვიცოდი, ჩემი ფოტოები სხვასაც თუ მოეწონებოდა.
- თქვენს ობიექტივში ძირითადად ადამიანებისგან დაცლილი თბილისია, როგორია ასეთ თბილისში თქვენ მიერ აღმოჩენილი ყველაზე უჩვეულო კადრები?
- თბილისი ხომ ურთიერთობაა, მე კი გარეთ, ყველგან, მხოლოდ უჩვეულოდ მდუმარე სილამაზე მხვდებოდა. ჩემ გარშემო მხოლოდ გამწვანებული, გაყვავილებული და გარინდული ქუჩები იყო. რაც შეეხება უჩვეულო კადრს, მახსოვს მიუსაფარი ძაღლი შარდენის ქუჩაზე. ეტყობოდა, რომ მშიერი იყო, მაგრამ მაინც იმედიანი და მხნე მომეჩვენა. იჯდა წვიმიანი ქუჩის თავში და ამაყად მიყურებდა.
- ალბათ ბევრი გეუბნებათ – თქვენს კადრებში ბევრი ფერი და იმედის მომცემი სინათლეა...
- ეს ალბათ იმიტომ, რომ ქალაქის ქუჩებში სიარულის დროს დაჟინებით დავიწყე თბილისური ფერების ძიება და ტელეფონის საშუალებით მათი გადაღება. თურმე ჩვენს ქალაქში ამდენი ფერადი აივანი და ქუჩაა. ერთი კადრი მახსოვს: ქაშუეთის მიმდებარე ქუჩაზე სეირნობის დროს დავინახე მამაკაცი, რომელმაც თავი დახარა და პირჯვრის გადაწერა დაიწყო. ბუნებრივია, ეს კადრი არ მქონდა დაგეგმილი და ტელეფონი სწრაფად გავხსენი. როცა სასურველი ფოტო გადავიღე, მივხვდი, რომ სუნთქვა მქონდა შეკრული...
- ამ ფოტოებს სახელებს არქმევთ?
- თავიდან არა, მერე კი ყოველდღიურად გადაღებული ფოტოების დათარიღება და დასათაურება დავიწყე. ახლა ვაცნობიერებ, რომ ეს ჩემი მხრიდან ერთგვარი მოწოდებაც იყო და მესიჯიც, რომ თუნდაც პირბადეებით, დისტანციურად, მაგრამ ყველანი გარეთ გამოვსულიყავით, რადგან თბილისს ჩვენ, ადამიანები ვენატრებოდით...
- რაც შეეხება ადამიანებს, მათი ფოტოპორტრეტების გადაღება ქუჩაში ახლა ალბათ მარტო ნიღბებითაა შესაძლებელი...
- ძალიან ვწუხვარ, რომ დღეს ადამიანების ნიღბის გარეშე გადაღება იშვიათადაა შესაძლებელი. ლაღი, მომღიმარი სახეების დანახვა მომენატრა. პირბადიდან მარტო თვალებით ვიღიმებით. თუმცა გაზაფხულის სურნელს ისეთი ძალა აქვს, რომ ნიღბითაც შეიგრძნობ. ერთი ფოტო გადავიღე, სადაც ეს სურნელი „იგრძნობა“. გაბრიაძის თეატრთან რომ აყვავებული ჭერამია, იქ დავიჭირე ის კადრი.
- თქვენს ფოტოებში ნაცნობი თბილისური ფრაგმენტები უჩვეულო რაკურსითაა, იმ კადრებს „უსაფრდებით“?
- ყოველთვის ვცდილობ მივაგნო გადასაღები ობიექტის ახალ რაკურსს, რომელიც მნახველის გაოცებას და მოწონებას გამოიწვევს. მეგობრები სულ მეხუმრებიან – არ გვჯერა შენც თუ ჩვენს თბილისში ცხოვრობ, ჩვენც გაგვიყოლე ხოლმე, როცა გადასაღებად გახვალო. მე ვიღიმები და მახარებს ამის მოსმენა, რადგან ეს იმას ნიშნავს, რაც ჩავიფიქრე, შევძელი და გამომივიდა.
- როგორც ამბობთ, ამ ფოტოებს მობილურით იღებთ. ალბათ დადგა დრო, რომ პროფესიულ კამერაზეც იფიქროთ...
- სხვათა შორის, სწორედ ახლახან შევიძინე ფოტოკამერა. იმედი მაქვს, რომ დავმეგობრდებით. ვფიქრობ, ფოტოხელოვნების სრული კურსის გავლაც საინტერესო იქნებოდა. რატომაც არა?!
- თქვენი ფოტოები სოციალურ ქსელებში ამ სფეროს რომელიმე პროფესიონალმა თუ შეამჩნია?
- სოცქსელებში ბოლო ხანებში ჩემს ფოტოებზე გამოხმაურებებმა მართლა იმატა. მათ აქტიურად იწონებენ ხელოვანები, რეჟისორები, პროფესიონალი ფოტოხელოვანებიც კი. ბევრი მათგანი instagram-ზეც მემეგობრება. ისინი თბილ კომენტარებს არ იშურებენ. უკვე სხვადასხვა გამოფენაზე მონაწილეობის შემოთავაზებებიც მივიღე. დღეს სკოლის დირექციამ გამოთქვა სურვილი, რომ ჩემი გამოფენა მოეწყოს. იმის იმედს ვიტოვებ, რომ ყველაფერი საინტერესო წინ მელოდება...
