„ბედნიერი ცხოვრებისთვის ვშრომობ და ვაკეთებ ყველაფერს, რაც შემიძლია, ან არ შემიძლია“ – ეს სიტყვები ფორმალური ნათქვამი რომ არ არის, არაერთხელ დაამტკიცა.
საუბარია წარმატებულ მხატვარსა და არქიტექტორზე, რომლის ამერიკული ცხოვრება და საქმიანობა 2014 წლიდან იწყებს ათვლას. თუმცა, არქიტექტურაში მისი კარიერა საქართველოშიც არანაკლებ წარმატებული იყო. თბილისის მერიის არქიტექტურის სამსახურის სპეციალისტი მკაცრი კონკურსის შედეგად გახდა. პროფესიული განვითარების სხვადასხვა ეტაპები გაიარა. 22 წლის ასაკში კომპანიონთან ერთად არქიტექტურული კომპანია დაარეგისტრირა. ამერიკაში კვალიფიკაცია სხვადასხვა ფირმებში პრაქტიკული საქმიანობით აიმაღლა. დღეს მეუღლესთან ერთად, რომელიც ასევე არქიტექტორია, მნიშვნელოვან პროექტებზე მუშაობს. როგორც მხატვარი, საკუთარი სტილის ერთგული რჩება და გამოფენებში აქტიურად იღებს მონაწილეობას. ეს მისი ცხოვრების, საქმიანობისა და სიყვარულის ამბავია...
- ანა, როგორი იყო თქვენი თბილისური ბავშვობა?
- დავიბადე და გავიზარდე თბილისში, საბურთალოზე, ყველასთვის ცნობილ დოლიძის ქუჩაზე. უმცროსი ძმისა და ჩემ აღზრდაში მთელი ოჯახი იყო ჩართული. დედა მაქსიმალურად ცდილობდა, რომ სხვადასხვა მიმართულებით დატვირთულები ვყოფილიყავით, ამიტომ გვატარებდნენ მუსიკაზე, ცურვაზე, ცეკვაზე, ხატვაზე, უცხო ენებზე. 9-11 წლის ასაკში ბავშვთა ანსამბლ „გვირილაში“ ვმღეროდი. ფილარმონიის დიდ საკონცერტო დარბაზში ანსამბლის კონცერტზე რამდენიმე სოლო-სიმღერაც მაქვს შესრულებული. ჩემს ცხოვრებაში ეს დიდი გამოწვევა იყო და ძალიან სასიამოვნოდ მახსენდება. რაც მთავარია, ჩემმა მშობლებმა მე და ჩემს ძმას მოგვცეს იმაზე მეტი, რაც შეიძლებოდა 2000-იანების დასაწყისში მშობლებს შვილებისთვის მიეცათ – არჩევანის თავისუფლება.
- მომავალი პროფესიაც სხვების რჩევის გარეშე, დამოუკიდებლად აირჩიეთ?
- ერთხელ შემთხვევით მოვხვდი თბილისის სახელმწიფო სამხატვრო აკადემიაში და მივხვდი, რომ ეს იყო ადგილი, სადაც უნდა მესწავლა. რამდენიმე თვე მოვემზადე და მისაღებ გამოცდებზე გავედი. 2003 წელს წარმატებით ჩავაბარე აკადემიაში, სხვათა შორის, მაშინ ჩემმა ნახატებმა საკმაოდ მაღალი ქულები დაიმსახურა. ასე დაიწყო ჩემი ცხოვრების მეორე ნაწილი - სტუდენტობა სამხატვრო აკადემიაში. სწორედ მაშინ მოხდა, რომ სამყარო სხვა თვალით, ფორმით და ფერებით დავინახე. მაგ პერიოდში ვიმოგზაურე საქართველოში, გავეცანი და შევისწავლე ქართული ხელოვნების ისტორია, ხუროთმოძღვრება, ორნამენტები, ფერწერა, გრაფიკა, ქსოვილი და დიზაინი. სტუდენტობის დროს ქსოვილის შექმნა-დამუშევებასა და კოსტიუმების დიზაინზეც ვმუშაობდი. მქონდა პატარა ბიზნესი, სახელოსნო, სადაც თექისა და ბატიკის ნამუშევრებს ვაკეთებდით და საქართველოს მასშტაბით სხვადასხვა გამოფენებზე გაგვქონდა.
- არქიტექტურით როდის დაინტერესდით?
- მოგვიანებით ინტერიერის დიზაინის სპეციალობიდან არქიტექტურაზე გადავედი. იმ პერიოდში გამიჩნდა სწრაფვა რაღაც უფრო დიდისა და მასიურისკენ, რაც სიძლიერეს გამოხატავს. ამისთვის საკმაოდ რთულ პროფესიას შევეჭიდე. დავამთავრე მაგისტრატურა და სწავლა დოქტორანტურაში გავაგრძელე. სწორედ იმ პერიოდში თბილისის მერიას ახალგაზრდა არქიტექტორების სტაჟირების კონკურსი ჰქონდა გამოცხადებული. განაცხადი შევიტანე და 4500 მსურველიდან 19 შერჩეულ კანდიდატს შორის აღმოვჩნდი. ასე გავხდი თბილისის მერიის არქიტექტურის სამსახურის სპეციალისტი. ამ სამსახურმა პროფესიულად გამზარდა. რაც მთავარია, იქ გავიცანი ჩემი მომავალი მეუღლე ვანო ზაქაიძე, რომელიც ასევე არქიტექტორია.
- ამის შემდეგ თქვენი პროფესიული საქმიანობა როგორ წარიმართა?
- არქიტექტურის სამსახურიდან წამოსვლის შემდეგ რამდენიმე კომპანიაში ვიმუშავე არქიტექტორად, თუმცა მალევე მიხვდი, რომ რეალურად გამაჩნდა იმის პოტენციალი, რომ საკუთარი კომპანია გამეხსნა. 22 წლის ასაკში მე და ჩემმა კომპანიონმა დავარეგისტრირეთ არქიტექტურული კომპანია „ვიზუალ არტ სტუდიო“. დამოუკიდებლად მუშაობამ კიდევ უფრო დიდი გამოცდილება შემძინა, ვთანამშრომლობდით ისეთ დიდ კომპანიებთან, როგორებიცაა „თიბისი ბანკი“, „მაკდონალდსი“, „ლისი დეველოპმენტი“, მაღაზიათა ქსელი „ზღაპარი“ და სხვ.
- ასეთი წარმატების ფონზე მაინც გადაწყვიტეთ საცხოვრებლად ამერიკაში გადასვლა...
- დიახ, 2014 წელს მეუღლესა და მშობლებთან ერთად ამერიკაში, ნიუ-იორკში ჩამოვედით. მე და ჩემი მეუღლე ბოლო დღემდე ვფიქრობდით წამოვსულიყავით თუ არა, იმიტომ რომ თბილისში არაფერი გვაკლდა. ნიუ-იორკში ვიზის დამთავრებიდან ერთი დღით ადრე ჩამოვფრინდით. ამ მეგაპოლისით თავიდან არ მოვიხიბლე, უფრო მეტს მოველოდი. ალბათ იმანაც იმოქმედა, რომ აქეთ წამოსვლა დიდად არ მინდოდა, თანაც, ამას დაემთხვა ცივი ამერიკული ზამთარი და ამან უარყოფითი დამოკიდებულება კიდევ უფრო გამიმძაფრა. თუმცა სიტუაციას მაინც არ დავნებდით და სამსახურის ძებნა ჩვენი პროფესიით გავაგრძელეთ. უკვე რამდენიმე თვეში სამსახურიც ვიპოვეთ. ერთ-ერთ არქიტექტურულ კომპანიაში გასაუბრებაზე ორივე დაგვიბარეს. ჯერ ვანო მიიღეს არქიტექტორად, რამდენიმე კვირაში კი სამსახური მეც შემომთავაზეს.
- შვიდი წელია, რაც ოჯახი დიდი სიყვარულით შექმენით, როგორი თქვენი რჩეული?
- ჩვენ გაცნობის დღიდან მოვდივართ ერთად, ყველგან და ყოველთვის ერთად ვართ, აგერ უკვე მეთერთმეტე წელია. ოჯახი შვიდი წელია რაც შევქმენით. ერთმანეთთან ძალიან დიდი სიყვარული გვაკავშირებს, სწორედ ამ სიყვარულმა და გვერდში დგომამ გადამატანინა ბევრი რამ და ბევრი რამისთვის მიმაღწევინა. ის ჩემი მეორე ნახევარია, მე კიდევ მისი. ინგლისურ სიტყვას მოვიშველიებ, ის არის ჩემი Soulmate - ანუ ჩემი სულის მეგობარი. ყოველ დილით ერთად მივდივართ სამსახურში, სადაც გვერდიგვერდ ვსხედვართ. ხშირად რომელიმე კონკრეტულ პროექტზე გუნდური მუშაობაც ერთად გვიწევს. საღამოს ერთად ვბრუნდებით სახლში, სადაც პატარა პრინცესა, ჩვენი 1.5 წლის ქალიშვილი ელისაბედი გველოდება. ვანო საუკეთესო მეუღლე და მამაა. უნიჭიერესი ადამიანია და მისი ხელიდან ყოველთვის ულამაზესი, განსაკუთრებული და უმაღლესი ხარისხის ნივთები იქმნება. ძალიან სულგრძელი და თავმდაბალია, ამიტომ ყოველთვის ჩრდილში ყოფნას ამჯობინებს. არ შემიძლია არ ვთქვა ჩემს მშობლებზე, რომლებიც ძალიან მეხმარებიან და გვერდში გვიდგანან. მათი ხელშეწყობის გარეშე ამდენს ვერ მივაღწევდით. დედაჩემი, ლეილა ქურციკიძე განსაკუთრებული ნიჭის დიზაინერია, ულამაზეს ნახატებს და ხელნაკეთ სამკაულებს ქმნის.
- კონკრეტულად რომელ ფირმაში მუშაობთ მეუღლესთან ერთად?
- მე და ჩემი მეუღლე The Big Apple-ში (ასე ეძახიან ნიუ-იორკ-სითის) არქიტექტორებად ვმუშაობთ. ორი სამსახური გვაქვს. სამ წელზე მეტია ასევე ვმუშაობთ ერთ-ერთ დიდი გამოცდილების მქონე საშუალო ზომის არქიტექტურულ ფირმაში Bricolage Designs. ორი წლის წინ დავაარსეთ კერძო პატარა კომპანიაც, სადაც შეკვეთებს ვიღებთ. მე ასევე ერთდროულად რამდენიმე პროექტზეც ვმუშაობ. შემიძლია ვთქვა, რომ აქ ყველაფერი კანონების მიხედვით კეთდება. ზოგჯერ ისიც მგონია, რომ უფრო იურისტი ვარ, ვიდრე არქიტექტორი.
- რადგან არქიტექტურა ისევ რჩება თქვენ პრიორიტეტად, პროფესიული ზრდის მორიგი ეტაპი როგორი იქნება?
- დიახ, არქიტექტურა, მოცულობა გეგმარება - დღემდე ჩემი საყვარელი საქმეა. მე მას ვგრძნობ და მიყვარს. ძალიან ბევრი ვიშრომე და ვისწავლე იმისთვის, რომ საუკეთესო განათლება მიმეღო. თუმცა წინ ჯერ კიდევ ბევრი სწავლა და შრომა მელოდება. რაც მთავარია, წინ მაქვს არქიტექტურის სალიცენზიო ურთულესი გამოცდები, რომელსაც ამერიკელი არქიტექტორების 25% მთელი ცხოვრების განმავლობაში ვერ აბარებს. მის ასაღებად ბევრი კრიტერიუმის დაკმაყოფილებაა საჭირო – უწყვეტი გამოცდილება და ურთულესი შვიდი გამოცდა. მე და მეუღლეს ეს პროცესი დაწყებული გვაქვს და უახლოეს რამდენიმე წელიწადში, წესით, გვექნება ეს ლიცენზია...
- ამასობაში, წარმატებული არქიტექტორის ფონზე, მხატვარი ხომ არ „დაიჩაგრა“ თქვენში?
- არა მგონია. ნიუ-იოკში მე და ვანომ საკმაოდ ცნობილ გალერეებში მანჰეტენზე და ჩელსიში რამდენიმე გამოფენაში მივიღეთ მონაწილეობა. იქ გამოიფინა ჩვენი ნამუშევრები, რომელთაგან რამდენიმე ნახატი გავყიდეთ კიდეც. თუმცა საკუთარი ნახატების გაყიდვა დიდად არ მიყვარს, რადგან ვიცი, რომ ასეთ მეორეს ვეღარ შევქმნი. საერთოდ, დიდ დროს ვანდომებ ნახატზე მუშაობას და რასაც ვქმნი, ამას ჩემთვის ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს.
- როგორც არქიტექტორი როგორ შეაფასებდით ნიუ-იორკს და ამის ფონზე შორიდან როგორ მოჩანს თბილისი?
- ნიუ-იოკრის არქიტექტურა - ესაა ძალიან დიდი ისტორია, რომელსაც, მგონი, სრულად ვერასოდეს შეისწავლი. აქ ნახავთ საუკუნოვან ისტორიულ შენობებს და მის გვერდით სრულიად თანამედროვე, უმაღლესი მასალებით და საინტერესო კონსტრუქციით აგებულ ცათამბჯენებს. ნიუ-იორკი უფრო ურბანული, მრავალფეროვანი მსოფლიო ქალაქია. სულ რაღაც ერთი ქუჩის მერე აქ რადიკალურად იცვლება სიტუაცია და შენობების იერსახე. ცნობილია, რომ ყველა ქალაქს თავისი სული აქვს. თბილისი მყუდრო, ლამაზი და ძველი ქალაქია. მისი ისტორია საუკუნეებს ითვლის და მის არქიტექტურაში ძალიან დიდი ძალა და სულია. უფრო მთლიანია და შეკრული. მე მიყვარს თბილისი...
- როგორია ქართველი არქიტექტორის „ამერიკული ოცნება“?
- ესაა გქონდეს სახლი და სამსახური, რომელიც იმ სახლის ყოველთვიურ კრედიტს გადაიხდის, დაგიფარავს სხვა ხარჯებს და დაგრჩება ცოტა დანაზოგი, რომლითაც სამომავლო გეგმებს დასახავ. მსოფლიოდან მილიონობით ემიგრანტი აქ სწორედ ამისთვის ჩამოდის. ეს სიტყვები დამამახსოვრდა ჩემი ამერიკელი მასწავლებლისგან. მეც სწორედ ამ ერთი შეხედვით უბრალო, მაგრამ ბედნიერი ცხოვრებისთვის ვშრომობ და ვაკეთებ ყველაფერს, რაც შემიძლია, ან არ შემიძლია...
