ანელი აწკარუნაშვილი ოცი წელია დუბლინში ცხოვრობს და მისი საკვირაო სკოლის დამსახურებაა ის, რომ იქ მცხოვრები ქართველი ბავშვები საქართველოსთან სულიერ კავშირს არ წყვეტენ. ირლანდიელებმა სწორედ ამ სკოლის დახმარებით გაიგეს ბევრი რამ ჩვენს ქვეყანაზე, რადგან სკოლა ამ წლების მანძილზე სხვადასხვა საინტერესო აქტივობითაც გამოირჩევა.
- ქალბატონო ანელი, როგორ დაიწყო თქვენი გზა საქართველოდან ირლანდიამდე?
- ირლანდიაში ჩამოსვლამდე თბილისში ვცხოვრობდი. პროფესიით დაწყებითი კლასების სპეციალისტი ვარ. სწავლის დამთავრების შემდეგ რამდენიმე თვეში მომიწია ირლანდიაში გადმოსვლა ოჯახთან ერთად და თითქმის ოცი წელია, რაც დუბლინში ვცხოვრობ.
- უცხო გარემოსთან შეგუების მომენტი რთულად გაიარეთ?
- სიმართლე გითხრათ, აქ ჩამოსვლის დროს ამ ქვეყნის შესახებ ძალიან ცოტა რამ ვიცოდი. როგორც ბევრი ქართველისთვის, პირველი წლები არც ჩემთვის იყო ადვილი. ამის მიზეზი უცხო გარემო, განსხვავებული კულტურა და წეს-ჩვეულებები, ენის ბარიერი იყო. თუმცა ეს სირთულეები უფრო მეტ სტიმულს მაძლევდა იმისთვის, რომ უცხო ქვეყნის რიტმისთვის ფეხი ამეწყო...
- და, როგორც ჩანს, კარგადაც აუწყვეთ, დღეს თქვენ მიერ დაფუძნებული ქართული სკოლა პოპულარულია ირლანდიაში მცხოვრებ ქართველებში, როდის დააარსეთ ის?
- საგანმანათლებლო ცენტრი „ლამპარი“ 2008 წლის ოქტომბერში დაარსდა. მე თავად სამი შვილი მყავს და ვცდილობდი, რომ მათ ქართული წერა-კითხვა ესწავლათ, თუმცა მივხვდი, რომ მხოლოდ ქართული წერა-კითხვის სწავლა არ იყო საკმარისი და ბავშვებს უფრო მეტი უნდა სცოდნოდათ თავისი ქვეყნის შესახებ. აქედან გაჩნდა იდეა, რომ გამეხსნა საკვირაო სკოლა. ეს იდეა ჩემს მეგობრებს გავუზიარე და ყველა ერთად გავერთიანდით მის გარშემო. თავდაპირველად სკოლაში მხოლოდ 15 მოსწავლე იყო, ძირითადად ჩემი და ჩემი მეგობრების შვილები, თუმცა შემდეგ გავიზარდეთ და ერთ დიდ ოჯახად ვიქეცით. დღეს დაახლოებით 40 მოსწავლეა სკოლაში და ქართული ენის გარდა ისწავლება საქართველოს ისტორია, რელიგიის ისტორია, ბუნება.
- თანამოაზრეებზე რას იტყვით?
- იმ დროისათვის არ ვიყავით განებივრებული სახელმძღვანელოებით, არც ინტერნეტ-სივრცეში იძებნებოდა ბევრი ინფორმაცია. ხშირ შემთხვევაში პედაგოგებს თვითონ უხდებოდათ ინფორმაციის მოძიება და დამუშავება. სწორედ საოცარი და პროფესიონალი პედაგოგების ქეთი ჯიღაურის, თეა ლიპარტელიანის, ეკა ფეიქრიშვილის და ჩვენი ყოფილი კოლეგების ნუნუკა ავგაროზაშვილის, მაია აწკარუნაშვილის და თამუნა ჩიტიძის თავდაუზოგავი შრომის ნაყოფია ის, რომ ჩვენ დღეს საყვარელ საქმეს ვაკეთებთ და მომავალი თაობის აღზრდაში მცირედი წვლილი შეგვაქვს.
- ირლანდიელებს თუ გამოუთქვამთ თქვენს სკოლაში სწავლის სურვილი?
- ირლანდიელებს არა, თუმცა საკმაოდ ბევრი მოსწავლე გვყავს შერეული ოჯახებიდან. ერთ ფაქტს გავიხსენებ: გასული წლის დასაწყისში ახალი მოსწავლე მოვიდა სკოლაში, მამით ქართველი და დედით ირლანდიელი. როდესაც დედასთან საუბარი დავიწყე, გამაჩერა და ქართულად მითხრა, პრობლემა არაა, შეგიძლიათ ქართულად მესაუბროთო. ჩემთვის ეს სასიამოვნო მოულოდნელობა იყო.
- ქართველები ხომ ყველგან მსგავსებას ვეძებთ, ალბათ არც თქვენ ხართ გამონაკლისი?
- იცით, ქართველებსა და ირლანდიელებს შორის ბევრი მსგავსება აღმოვაჩინე. პირველი ისაა, რომ მათ ჩვენ მსგავსად გასაოცარი მეგობრობა იციან. ჩამოსვლიდან ძალიან მალე შევიძინე ბევრი ირლანდიელი მეგობარი, რომლებთანაც დღესაც ვაგრძელებ ურთიერთობას. სირთულეების გადალახვაში გარკვეულწილად ისინიც დამეხმარნენ.
- რა ქართულ აქტივობას ახორციელებს თქვენი სკოლა?
- აქტიურად ვიღებთ მონაწილეობას სხვადასხვა ღონისძიებებში, სადაც საშუალება გვეძლევა წარმოვადგინოთ ჩვენი ქვეყანა. ყოველ წელს სკოლაში იმართება ღონისძიება, სადაც, გარდა ჩვენი თანამემამულეებისა, ვიწვევთ ჩვენს ირლანდიელ მეგობრებს, ვაცნობთ ქართულ კულტურას, ტრადიციებს და ქართულ სამზარეულოს. მინდა დავამატო, რომ უკვე რამდენიმე წელია, რაც ამ ღონისძიებების დროს ხდება ჩვენი მოსწავლეების მიერ დამზადებული სხვადასხვა ნივთების გაყიდვა. შემოსული თანხით საქართველოში ვეხმარებით მრავალშვილიან ოჯახებს. მართალია, ეს ქველმოქმედება მცირედია, თუმცა ჩვენთვის მნიშვნელოვანია ის, რომ პატარებმა სხვებზე ზრუნვა და სიკეთის კეთება ისწავლონ.
- სხვა ქვეყანაში მცხოვრებ ქართველ ბავშვებთან თუ გაქვთ კავშირი?
- ჩვენი ცენტრი ორიენტირებული არ არის მხოლოდ საგაკვეთილო პროცესზე, ჩვენი მიზანია, რომ აქ მყოფი ქართველი ბავშვები ერთმანეთს დავამეგობროთ. სწორედ ამიტომ ხშირად ვაწყობთ სასკოლო ტურებს როგორც ქვეყნის შიგნით, ასევე ქვეყნის გარეთაც. 2016 წელს წელს სასკოლო ტურით ვიმყოფებოდით საფრანგეთში, პარიზში. იქ ვესტუმრეთ პარიზში არსებულ ქართული კულტურის კერას, სახელად „ლაზი“, სადაც ჩვენი მოსწავლეები შეხვდნენ იქ მცხოვრებ თანატოლებს და დაუვიწყარი დრო გაატარეს.
- დაარსების დღიდან რამდენი თაობის ქართველები აღზარდა თქვენმა სკოლამ?
- საკვირაო სკოლამ უკვე ქართველების სამი თაობა აღზარდა. ჩვენ ვცდილობთ მათთან კონტაქტი არ დავკარგოთ და სწორედ მათთვის ვატარებთ ხოლმე ლექცია-გაკვეთილებს. გარდა ჩვენი სკოლის პრდაგოგებისა, აქ ლექციებს უკითხავენ ასევე მოწვეული სტუმრები.
- პანდემიის დროს რა ხდებოდა თქვენს სკოლაში?
- პანდემიის დროს ჩვენ არ გავჩერებულვართ. ვატარებდით ონლაინ გაკვეთილებს. სწავლის პარალელურად ჭიათურის მხარეთმცოდნეობის მუზეუმთან ერთად ჩავატარეთ ონლაინ-ლექცია თემაზე „სადაურსა სად წაიყვან...” ჩვენი უფროსი მოსწავლეები ასევე აქტიურად იყვნენ ჩართული პირველი საერთაშორისო ონლაინ-სკოლის „გაკვეთილები საზღვრების გარეშე“ პროექტში. უზომოდ მადლიერი ვარ იმ ადამიანების, ვისაც მცირედი წვლილი მიუძღვის საკვირაო სკოლის არსებობაში, ესენი არიან: M.Murray, ი. კოპლატაძე, Father D. Lonergan და საქართველოს საელჩო ირლანდიაში. განსაკუთრებული მადლობა ბატონ გიორგი ზურაბაშვილს თანადგომისთვის, ახლო მომავალში სწორედ მისი უშუალო მხარდაჭერით ბევრ საინტერესო პროექტს ვგეგმავთ. ოქტომბერში ვაწყობთ შემოდგომის ფესტივალს, ჩვენებურად რთველს, სადაც ჩვენი მოსწავლეები და მათი აქაური თანატოლები გაეცნობიან საქართველოს, როგორც ღვინისა და ვაზის სამშობლოს. ირლანდილებს ქართული ღვინის მრავალწლიან ისტორიას გავაცნობთ, ბავშვები თავის საყვარელ ქართულ ნუგბარს - ჩურჩხელებს ამოავლებენ.
- შორიდან ალბათ სხვაგვარად აღიქვით ის, რასაც სამშობლო ჰქვია?..
- სამშობლო ალბათ ყველაფერია – ბავშვობა, მეგობრები, ოჯახი... ჩემთვის სამშობლო სიყვარულია, ადგილია, სადაც გული სხვანაირად მიცემს. მიუხედავად იმისა, რომ თითქმის ყოველ ზაფხულს ჩავდივარ, ჩემი მზიანი და თბილი ქვეყანა ყოველთვის მენატრება. ირლანდიელი მეგობრები ხშირად მეკითხებიან – ვაპირებ თუ არა სამშობლოში დაბრუნებას. ჩემი პასუხია: იმედი მაქვს, რომ ერთ დღეს საქართველოში აუცილებლად დავბრუნდები...
