ენგურსგაღმელის ჩანაწერები: გაზაფხულის ფასი

— მომჭკნარია, ქალო, — ნეკა თითი ყურში გაურჭვია და იქექება.

ქალს ყოჩივარდების მოზრდილი კონა ჩაუბღუჯავს ხელში და დაჰყურებს.

— არ არის, წყალში ჩადებ თუ არა, ყურებს დაცქვიტავენ.

— სადა აქვთ ემეებს ყურები, ქალო?! — უშნოდ იღრიჯება კაცი, ნეკა თითს გამოიძრობს ყურიდან, დააკვირდება და შარვალზე გაისმევს მერე.

მეჩქარება, მაგრამ ვჩერდები. მაინტერესებს, როგორ იყიდება გაზაფხული ქალაქში.

— რვა თეთრი და მიმაქვს.

— მთელი დღე ვკრეფდი.

— რვა თეთრი, ქალო, რასა კარგამ?! ტყეშია, რა, შენ ხო არ დაგითესნია, ეეე?

ველოდები, როდის ატირდება ქალი, რომ მიზეზი მომეცეს, მივიდე და ვკითხო: რამე ხომ არ გიჭირთ? და იმანაც შემომჩივლოს:

— რაღა არა, შვილო... გაგონილა, რვა თეთრად უნდა გაზაფხული! რა ნამუსით გავყიდო, ჰა?

და მერე მე ვიცი.

მაგრამ ქალი... ღმერთო ჩემო!..

— წაიღე, — ეუბნება და კონების გადათვლას იწყებს. ის დაღრეჯილი კაცი კიდევ უფრო იღრიჯება და ძლივს ეზიდება იმოდენა კალათას.

ამაღამ წყალში ჩადებს ყოჩივარდებს და ყურებს დააცქვეტინებს, ხვალ კი უფრო ძვირი ეღირება გაზაფხული...