სცენა ბავშვობიდან გაიშინაურა, რადგან ეს იყო ადგილი, სადაც ხშირად გამოდიოდა დედასთან, მომღერალ ინგა ბერაძესთან ერთად და ყველას აოცებდა. ასაკთან ერთად მისი მუსიკალური გემოვნება იმდენად დაიხვეწა, რომ პუბლიკის გარდა საკუთარი თავის გაოცებაც შეძლო. სცენაზე სათქმელს ძალიან თამამად და იმდენად განსაკუთრებული ფორმით გადმოსცემდა, რომ მის აღსაქმელად დახვეწილი მუსიკალური გემოვნება და შინაგანი თავისუფლება იყო საჭირო. ეს იყო რადიკალურად განსხვავებული ჟანრის მუსიკის გემოვნებიანი ნაზავი… საუბარია გიგი გეგელაშვილზე და მის ჯგუფზე „სინათლის წელიწადი“.
- გიგი, 2006 წელს თქვენ ჯგუფ „სინათლის წელიწადთან“ ერთად პუბლიკას წარმოუდგინეთ განსხვავებული მუსიკალური პროექტი, რომელიც მაშინ ახალი იყო და შეიძლება ითქვას, რომ დღემდეც ახალი რჩება…
— დიახ, ნამდვილად ასეა, როგორც ახსენეთ. ფაქტია, რომ რაც ჩვენ მაშინ გავაკეთეთ ეს მუსიკალურ სამყაროში ახალი სიტყვა იყო. 2006 წელს გაიმართა პრემიერა და ის დღემდე სიახლედ რჩება.
- რატომ მოხდა ასე, ქართული საზოგადოება უცხოს და ახალს ძნელად აღიქვამს და იღებს?
— ფაქტია, რომ მაშინ ბევრმა მითხრა, რომ ასეთი რამ ჩვენთან ძალიან ადრეაო. ეს მომენტი აშკარად იყო. მაშინ ისიც მოხდა, რომ ბევრმა ეს რაღაც მუსიკალურ ბოდვად მიიღო — ვერ გაიგო და ვერ აღიქვა, თუმცა ყველაფერმა დიდი ფურორით ჩაიარა. ეს იყო 50 კაციანი ორკესტრი, ამას დამატებული 80 კაციანი კაპელა, პლიუს ბენდი და მოწვეული მომღერლები. გვინდოდა რაღაც დიდი, გრანდიოზული და გლობალური გაგვეკეთებინა. როცა ამას ვაკეთებდით, ვიღაცეებმა მითხრეს, რის გაკეთებაც გინდათ ფიზიკურად არ გამოგივათო. იმიტომ, რომ როცა მსგავს პროექტს უცხოეთში აკეთებენ, ეს ძალიან დიდ თანხებთანაა დაკავშირებული, მასში ბევრი სპონსორია ჩართულიო…
- მოდი, პირდაპირ ვთქვათ, რომ ეს არ არის მასებზე გათვლილი მუსიკა და მას ყველა ვერ გაიგებს, ასეა?
— რა თქმა უნდა, ეს ყველაფერი საკმაოდ რთულად აღსაქმელი და მოსასმენია, მაგრამ ეს უფრო მაშინ, როცა უსმენ. თუ კონცერტის „ლაივს“ ესწრები და ყველაფერს დარბაზიდან უყურებ, მსმენელისთვის აბსოლუტურად გასაგებია ყველაფერი. ჩვენს კონცერტზე 30 % ჩვენი მსმენელია. ხშირად ისიც მომხდარა, როცა რაიმე ფესტივალზე გავსულვართ, რომ ბევრი სხვა მუსიკის მსმენელიც გადმოგვიბირებია და ისინი შოუდან ძალიან კმაყოფილები წასულან. სიმფონიური პროექტების გარდა, 2009 წელს როკ-კანტატა გაკეთდა, რის შემდეგ გამოვუშვით ახალი ალბომი, რომელიც პერფორმანსული და კონცეპტუალური იყო.
- თქვენი ჯგუფმა პირველი გამოჩენისთანავე მოიპოვა პოპულარობა და დღეს კონცერტებს სპონსორების გარეშე მართავთ…
— დიახ, „სინათლის წელიწადი“ იშვიათი ჯგუფთაგანია, რომელსაც ყოველგვარი სპონსორების გამართვის გარეშე შეუძლია კონცერტი გამართოს. ბევრი მუსიკალური ჯგუფი ოცნებობს, რომ ერთი სოლო კონცერტი მაინც ჩაატაროს. ჩვენ კი წელიწადში მინიმუმ სამი კონცერტი მაინც გვაქვს და ალბომებსაც ვუშვებთ. ახლა უკვე ფესტივალებზეც ვაპირებთ უცხოეთში გასვლას.
- გიგი, თქვენ ხშირად იმეორებთ, რომ სცენაზე შოუს დგამთ..
— ნამდვილად ასეა, ეს ჩემგან ბუნებრივად ბავშვობიდან მოდის, თანაც პროფესიით მუსიკოსი არ ვარ, მსახიობი გახლავართ. შესაბამისად ყოველთვის ვცდილობდი, რომ ის ბგერები, რასაც გამოვცემდით და მუსიკა, რაც იწერებოდა, თეატრალური ყოფილიყო და ბუნებრივად ასეც გამოდიოდა. ჩვენს კომპოზიციებს ძალიან ბევრი ფერი აქვს, ამიტომ ეს ყველაფერი ავტომატურად მოითხოვს, რომ სცენაზე გამოსვლა შოუდ გადაიქცეს. ჩვენი ბოლო ალბომი ინგლისურენოვანია. 2016 წელს დახურული კონცერტი გვქონდა, რის შემდეგაც დისკი გამოვიდა. ეს მასალა იმითაცაა საინტერესო, რომ მასში სხვადასხვა ნიღბებს ვიყენებთ.
- გიგი, შეიძლება ითქვას, რომ თქვენ ხართ ადამიანი, ვინც თავისი მუსიკით დროს გადაუსწრო?
— გულწრფელად გითხრათ, ჩემთვის იმდენად ჩვეულებრივია ის, რასაც ვაკეთებ, რომ ვერ ვიგებ ხოლმე რაზე საუბარი.
- მართლა გადაგისწრიათ და ეგაა…
— არ ვიცი. მე იმას ვქმნი, რაც ჩემთვის კარგია და საინტერესო, შეკვეთით არასოდეს დამიწერია. როცა მეუბნებიან იქნებ, რაღაც დაგვიწეროო, ვპასუხობ: რაც უნდა გადამიხადოთ ვერ დავჯდები და ვერ დავწერ მეთქი. მართლაც ასეა… ეს ყველაფერი თავისთავად ხდება. რაღაც უნდა მოხდეს, რაც ერთგვარი სტიმული გახდება და მერე ყველაფერი ჩემგან დამოუკიდებლად იწერება. დღესაც ახალ ალბომზე ვმუშაობ და პირველ კომპოზიციაზე რომ დავიწყე მუშაობა, დილიდან დაღამებამდე არ ავმდგარვარ. ყველაფერს რასაც ვუკრავ ეგრევე შავი ვერსიის სახით ვიწერ. ჰოდა, ახლახან აღმოჩნდა, რომ 30 წუთიანი კომპოზიცია გამომივიდა. ფაქტობრივად ალბომის ნახევარი ერთ დღეში დაიწერა. ამის მერე შეიძლება სამი თვეც გავიდეს და მხოლოდ სამწუთიანი მუსიკა დავწერო.
- როგორც ვიცი, „სინათლის წელიწადი“ თქვენ ჯგუფს ოთარ ჭილაძის სიყვარულით დაარქვით — ასე მის პოემას ჰქვია, მაინტერესებს, პოემის მთავარ გმირში საკუთარი თავი ხომ არ დაინახეთ?..
— ჩემი ამ პოემასთან სულიერი კავშირი მართლაც ძლიერია და პირველ რიგში იმაზე მწყდება გული, რომ ვერ მოვახერხე ეს ადამიანი სიცოცხლეში გამეცნო. მარტო ეს პოემა არა, ჭილაძის მთელი შემოქმედება მიყვარს. ვცდილობთ, რომ ალბომებში ამ პოემიდან სხვადასხვა მომენტები გამოვიყენოთ. ამ კაცმა და მისმა შემოქმედებამ მოახერხა ის, რომ ბევრად შემცვალა. მისი კითხვა 1999 წლიდან დავიწყე. „სინათლის წელიწადი“ არა მარტო ჯგუფის სახელია, არამედ მის განწყობასა და შინაარსსაც გადმოსცემს, თუმცა ეს მარტო პოემაზე არ თქმის, მის არაჩვეულებრივ რომანებსაც ვგულისხმობ.
- იმ ძველ გიგიზე და მის შემოქმედებაზე რა აზრის ხართ?
— ბავშვობიდან დღემდე მოყოლებული ბევრი, ასე ვთქვათ, ხლართი იყო ჩემს ცხოვრებაში. რითაც დავიწყე, იმის გაგრძელება არ შეიძლებოდა, იმიტომ, რომ დღეს აბსოლუტურად სხვა პიროვნებასთან გვაქვს საქმე. „საბრძოლო სიმღერა“, რომელიც საქართველოში ძალიან უყვართ და რომელსაც მე და დედა ვასრულებთ, ახლაც პოპულარულია. მიუხედავად იმისა, რომ დღეს სრულიად სხვა რამეს ვქმნი და ვმღერი, ქართულ ტრადიციულ მუსიკას არ დავშორდი და ვერც ჩამოვშორდები იმდენად მიყვარს. სულ ახლახან ჩატარდა დედას შემოქმედებითი საღამო და ბევრ საორგანიზაციო საქმეში მას გვერდით დავუდექი. აკომპანიმენტსაც ვუკეთებდი ფორტეპიანოზე.
- ვფიქრობ, ქალბატონი ინგა მარტო დედა არ არის, თქვენ შემთხვევაში ეს კიდევ მეგობრულ-შემოქმედებითი ტანდემიცაა…
— ნამდვილად ასეა… მას მუსიკალური განათლება აქვს და „სინათლის წელიწადის“ შემოქმედებაშიც ძალიან დიდი როლს თამაშობს. სანამ ცოლს მოვიყვანდი რასაც დავწერდი პირველად დედას ვასმენინებდი.
- ახლა მის გარდა მეუღლესაც ასმენინებთ?
— დიახ, ასეა.. ჩემი მეუღლე, ქეთევან ტყეშელაშვილი, პროფესიით იურისტია, მაგრამ საკმაოდ ბევრი ტექსტის ავტორია და მუსიკასთან ახლოსაა, აბა, მე სხვანაირ ცოლს ნამდვილად ვერ მოვიყვანდი. დღეს ეს ორივე ქალბატონი დიდ როლს ასრულებს ჩემს შემოქმედებაში, თანაც ობიექტურები არიან, რასაც ვწერ ყველაფერს, მე ვიტყოდი, კრიტიკულადაც უდგებიან. ამის გარდა შინაგანად ვხდები, ესა თუ ის კომპოზიცია გამოვა თუ არა, მაგრამ ისიც მომხდარა, რომ სიმღერას რაც მე არ მომწონდა, ჟარგონით რომ ვთქვა, „გაურტყამს“ და ხალხს აუტაცებია.
- გიგი, თეატრალური სცენა „სინათლის წელიწადის“ მიღმა დარჩა?
— კი, დარჩა, როგორც კი თეატრალური დავამთავრე, 2001 წელს, მალე „სინათლის წელიწადიც“ შეიქმნა. ბავშვობაში თეატრ-სტუდია „ბერიკებში“ დავდიოდი და მაშინ ჩემზე საკმაოდ სერიოზულ იმედებს ამყარებდნენ, მაგრამ როგორც ჩანს, ყველაფერი იმიტომ ავითვისე, რომ ერთ მშვენიერ დღეს ამ ჯგუფში ჩამედო და ეს ძალიან მახარებს და მეამაყება…
