— ახლა მე იაპონიის საელჩოში უკვე ოთხი წელია, რაც ვმუშაობ, საელჩოს ატაშე ვარ, პროფესიით ლინგვისტი, ენათმეცნიერი ვარ. ასევე იაპონიაში ერთ-ერთი ინსტიტუტის ლექტორიც ვარ. 20 წლის წინ როცა ტოკიოს უნივერსიტეტში ვსწავლობდი კავკასიური ენებით დავინტერესდი. იქიდან დაიწყო ჩემი ქართული ენით დაინტერესებაც. ქართულის სწავლა ტოკიოში დავიწყე. იქ მოვძებნე მჭედლიძეების ქართული ოჯახი, რომელიც ტოკიოსთან ახლოს ერთ ქალაქში ცხოვრობდა. მათთან ხშირად დავდიოდი და ქართულს ვსწავლობდი. მერე გადავწყვიტე, საქართველოში სასწავლებლად დიდი ხნით ჩამოვსულიყავი. 2000 წლიდან 2002 წლამდე ჯავახიშვილის უნივერსიტეტში დავდიოდი და ქართულ და კავკასიურ ენებს ვსწავლობდი.
- იაპონური ენა რთულია თავისი სპეციფიკით, მაგრამ ქართული არანაკლებ რთულია, აქ მარტო ზმნაა ცალკე გრამატიკა, მაგრამ თქვენთვის რომელი უფრო რთულია?
— საქმე ისაა, რომ ქართული უცხოელებისთვის სასწავლებლად რთული ენაა. თანხმოვნების გამოთქმაა ძალიან რთული და ასევე ურთულესი გრამატიკა აქვს და ამ მხრივ ძალიან რთულია. ამავე დროს დამწერლობა ძალიან მარტივია, კარგადაა მოწყობილი და ამ მხრივ ადვილია.
- ანუ სრულყოფილია: როგორც იწერება, ისე გამოითქმის…
— დიახ, იაპონურში კი პირიქითაა: გრამატიკა შედარებით მარტივია, უცხოელმა რომ მოინდომოს იაპონურად ილაპარაკოს არ გაუჭირდება, ცოტა ხანში აითვისებს, მაგრამ წერა-კითხვა ჩვენი უფრო რთულია.
- ბატონო იასუჰირო, გრამატიკის არ იყოს, ჩვენს ხასიათებს შორისაც ასეთივე განსხვავებაა: თქვენ უფრო დინჯი, რაციონალური და გაწონასწორებული ხალხი ხართ…
— რა თქმა უნდა ემოციური და არა დინჯი ადამიანები იაპონელებს შორისაც გვხვდებიან, თუმცა ზოგადად იაპონელები უფრო თავშეკავებულები და მორიდებულები არიან, ვიდრე ქართველები.
- ქართულ ხასიათში რა მოგწონთ?
— ის, რომ ურთიერთობაში ძალიან ღია და გახსნილები ხართ და ეს მომწონს.
- ზედმეტად ღია ხომ არ ვჩანვართ თქვენს თვალში?
— ეს კარგია.. მართალია, ხანდახან ეს გახსნილობა ცოტა ზედმეტობაში გადადის, მაგრამ ზოგადად თქვენი ესა თვისება მომწონს.
- ქართული რეალობიდან, ტრადიციებიდან რას უფრო მიეჩვიეთ და რა გაითავისეთ… ოღონდ, თუ ღმერთი გწამთ, ხაჭაპური და ხინკალი არ ახსენოთ…
— რატომ არ ვახსენო?
- იმიტომ, რომ ჩვენდამი სიმპათიის გამოხატვას ყველა ამით იწყებს და ცოტა არ იყოს საწყენია, როცა უცხოელის თვალში ერი პირველ რიგში ლამის ხინკალთან ასოცირდება…
— მე ამაში ცუდს არაფერს ვხედავ! ისე, თქვენი შეურაცხყოფის სურვილი არ მაქვს, მაგრამ ხინკალი რომ მართლა მიყვარს?!…
- მეუღლე ქართველი გყავთ…
— დიახ, ჩემი მეუღლე, მედეა გოცირიძე ქართველია და ოჯახში ქართულად ვლაპარაკობთ. ერთი ვაჟიშვილი გვყავს, რომელიც სულ ახლახან 4 წლის გახდა. შოთა ჰქვია.
- ბატონო იასუჰირო, ვაჟისთვის გამორჩეული ქართული სახელი დაგირქმევიათ…
— ქართული სახელია, მაგრამ ამავე დროს იაპონიაშიც გვაქვს სახელი, რომელიც ასევე გამოითქმის, ამიტომაც დავარქვით. შოთა იაპონელებისა და ქართველების საერთო სახელია.
- ვაჟს ქართული თუ იაპონური ტრადიციების მიხედვით ზრდით?
— როგორ გითხრათ? ჯერჯერობით საქართველოში ცხოვრობს და თბილისში იზრდება, ამიტომ მისი სასაუბრო ენაც ქართულია. მე იაპონურად ველაპარაკები და ის პასუხს ქართულად მცემს.
- ბატონო იასუჰირო, მეუღლე როგორ გაიცანით?
— 2002 წლამდე თბილისში უნივერსიტეტში რომ ვსწავლობდი, პარალელურად იაპონურ ენას ვასწავლიდი. მაშინ ჩემი მეუღლე, მედეა გოცირიძე აზიისა და აფრიკის ინსტიტუტში იაპონურს ასწავლიდა, ანუ პროფესიით იაპონოლოგია. გამოდის, რომ მე და მედეა ჩემმა მშობლიურმა ენამ დაგვაახლოვა.
- სიყვარული რომელ ენაზე აუხსენით?
— ქართულად, იმიტომ, რომ საქართველოში, ამ გარემოში გავიცანი და ბუნებრივია, სიყვარულიც ქართულ ენაზე ავუხსენი…
- იაპონელი დიასახლისი რით განსხვავდება ქართველისგან?
— ოოო… ვფიქრობ… ნამდვილად არ ვიცი რით განსხვავდებიან…
- იაპონიაში არ ხდება ასეთი რამ: „ქალო, სადილი მომიტანე და „ქუხნაში შედი“?
— ააა, მასეთი ქმრები ჩვენთანაც და ყველგანაც არიან. თუმცა იაპონიაში შეიძლება ყველაზე ნაკლებად…
- რომელია თქვენი საყვარელი იაპონური გამოთქმა, ფრაზა, რომელსაც ქართულ გარემოშიც ხშირად იყენებთ?
— პირველი, რაც თავში მომდის, ესაა იაპონური ფრაზა, რაც ქართულად ასე გამოითქმის: „ბედნიერება სიცილზე მოდის“, რაც ასე აიხსნება: ადამიანი სულ კარგ განწყობაზე უნდა იყოს და ბედნიერებაც თავისით მოვა…
