ინდური კულტურის ფერადოვნება, ტაჯ-მაჰალის წინ შესრულებული ქართული ცეკვა ანუ ნამასტე!

© photo: courtesy of Nino Kraveishviliნინო კრავეიშვილი
ნინო კრავეიშვილი - Sputnik საქართველო
გამოწერა
ყველაფერი ალბათ მაშინ დაიწყო, როდესაც ჯერ კიდევ პატარა გოგომ ინდური ფილმი პირველად ნახა და მისი ფერადოვნებით ეგრევე მოიხიბლა.

იქიდან მოყოლებული, სიცოცხლის დღესასწაულივით შეგრძნება ნინო კრავეიშვილს დიდობაშიც გაყვა, ამიტომ არავის გაუკვირდა, როცა ერთ დღეს, ეს სიყვარული საქმედ აქცია. თბილისში მან ინდური კულტურის ცენტრი „ლაქშმი" დააარსა და მეგობრებთან ერთად დღემდე ენთუზიაზმზე მუშაობს. აქ ყველაფერი: ინდური სიმღერა, ცეკვა, სამზარეულო, ხელის მოხატვაც კი თვითონ შეისწავლეს. სანამ ინტერნეტი გაჩნდებოდა, საჭირო ინფორმაციას მხოლოდ ჟურნალ-გაზეთებიდან იგებდნენ.

დღეს ინდური კულტურის ცენტრი, სადაც ცეკვის ანსამბლიცაა, სოციალურ ქსელებშიც დარეგისტრირებულია და გამომწერი ყველგან ჰყავს. მათ ვიდეოარხს „იუთუბზე“ 250 000 -ზე მეტი გამომწერი ჰყავს და  მილიონობით ნახვა აქვს. მათ შესახებ დღეს ინდოეთშიც იციან, ბევრმა  მათგანმა საქართველოსა და ქართულ კულტურაზე პირველად სწორედ ინდური ცენტრის დახმარებით გაიგო...

© photo: courtesy of Nino Kraveishviliნინო კრავეიშვილი
ინდური კულტურის ფერადოვნება, ტაჯ-მაჰალის წინ შესრულებული ქართული ცეკვა ანუ ნამასტე! - Sputnik საქართველო
ნინო კრავეიშვილი

- ქალბატონო ნინო, ინდურ კულტურასთან შეხება ჩვენს ქვეყანაში, ტრადიციულად ინდური ფილმებით იწყება ხოლმე, თქვენს შემთხვევაში როგორ იყო?

- ამ ქვეყანაზე იმდენად შორეული ბავშვობიდან ვარ შეყვარებული, რომ დაინტერესების წყარო, ცხადია, წიგნი ვერ გახდებოდა. ეს ყველაფერი ფილმებიდან დაიწყო. ინდური ფილმები დედაჩემს უყვარდა და კინოთეატრებში მათ სანახავად ბავშვობიდან დავყავდი. მაშინდელი შთაბეჭდილება, რომ ეს ზღაპრულად ფერადი და პოზიტიური ქვეყანაა, დიდხანს გამყვა. მოგვიანებით ცხადია, გავიგე, რომ სინამდვილეში ყველაფერი ნამდვილად არ არის ისე, როგორც ფილმებშია, თუმცა მთავარი შთაბეჭდილება არ შეცვლილა.

© photo: courtesy of Nino Kraveishviliნინო კრავეიშვილი ცენტრის წევრებთან და ინდოელ სტუმრებთან ერთად
ინდური კულტურის ფერადოვნება, ტაჯ-მაჰალის წინ შესრულებული ქართული ცეკვა ანუ ნამასტე! - Sputnik საქართველო
ნინო კრავეიშვილი ცენტრის წევრებთან და ინდოელ სტუმრებთან ერთად

- როგორი იყო რეალობა, რომელიც მოგვიანებით აღმოაჩინეთ?

- რეალობა, რაც ინდოეთში, ვნახე, ასეთია: მიუხედავად უკიდურესი სიღარიბისა და ცხოვრების ელემენტარული პირობების არქონისა, ქუჩებში მხვდებოდნენ ადამიანები, რომელთაგანაც ნეგატივი არასოდეს მიგრძვნია. იქ ადამიანებს ყოველი გათენებული დღე უხარიათ და ელემენტარული წვრილმანები ახარებთ. ინდოეთში ფაქტობრივად, ვერ ნახავთ შავი ფერის ტანისამოსში ჩაცმულ ადამიანებს. იმ ქვეყანაში  იმდენად ადვილად იმსხვრევა ყველა კომპლექსი, იმდენად იკურნები და გრძნობ სულიერ წონასწორობას, რომ ამ ყველაფრით, შეუძლებელია არ მოიხიბლო.. ჰოდა, მეც სამუდამოდ შემეყარა ეს "სენი". დედაჩემს, ჩემს მეუღლეს და მეგობრებს ეგონათ, რომ დროთა განმავლობაში, ეს „გატაცება" გამივლიდა და მომბეზრდებოდა. თუმცა, ფაქტია, ასე არ მოხდა და ჩემი დამოკიდებულება ამ ქვეყნის მიმართ უფრო მყარდება და ღრმავდება. დღესდღეობით კი ყოველდღიურ საქმიანობაშიც გადაიზარდა.

© photo: courtesy of Nino Kraveishviliნინო კრავეიშვილი „ინდური კულტურის ცენტრის“ მოცეკვავეებთან ერთად
ინდური კულტურის ფერადოვნება, ტაჯ-მაჰალის წინ შესრულებული ქართული ცეკვა ანუ ნამასტე! - Sputnik საქართველო
ნინო კრავეიშვილი „ინდური კულტურის ცენტრის“ მოცეკვავეებთან ერთად

- სწორედ საქმიანობაზე მინდა გკითხოთ: როდის დააარსეთ ინდური კულტურის ცენტრი საქართველოში და მასში გაერთიანების რამდენი მსურველი გამოჩნდა?

- ამ ორომტრიალში ათი წლის წინ ჩავები. საკუთარი ჩანაფიქრის განხორციელება, რომ თბილისში შემექმნა პატარა ინდური სამყარო, მოსვენებას არ მაძლევდა. ჰოდა, მიუხედავად იმისა, რომ ზოგადად ძალიან მიჭირს ხოლმე ფიქრისა და განსჯის გარეშე რაიმე გადაწყვეტა, ეს ნაბიჯი მგონი ერთადერთია, რაც ემოციურად გადავდგი და არასოდეს ვინანებ. თბილისს იმ დროს ინდოეთის მაშინდელი ელჩი სტუმრობდა და მზადდებოდა საღამო, რისთვისაც საკონცერტო ნომრები (ცეკვა, სიმღერა) იყო საჭირო. სასწრაფოდ შევკრიბე სოციალური ქსელებიდან ინდოეთით დაინტერესებული მეგობრის შვილები, მათი მეგობრები და ჩემს სახლში დავიწყეთ რეპეტიციები. მათ კოსტიუმებზეც თავად ვიზრუნე და დღემდე ანსამბლის ჩაუნაცვლებელი დიზაინერი ვარ. ერთადერთი, რაზეც ბევრი ვიფიქრე, ანსამბლის სახელი იყო. ინდურ ღვთაებებს მივადექი და საბოლოოდ შევჩერდი ლაქშმიზე, რაც ბედნიერებისა და წარმატების მომტანი ქალღმერთის სახელია და ჩავთვალე, რომ დადებითი აურის მატარებელი სახელწოდება აუცილებლად გაამართლებდა. 

© photo: courtesy of Nino Kraveishviliნინო კრავეიშვილი ინდოეთში
ინდური კულტურის ფერადოვნება, ტაჯ-მაჰალის წინ შესრულებული ქართული ცეკვა ანუ ნამასტე! - Sputnik საქართველო
ნინო კრავეიშვილი ინდოეთში

- როგორც ჩანს, გაამართლა...

- დიახ, ამაში ჯერ კიდევ მაშინ, წარმატებით ჩატარებულმა საღამომ დაგვარწმუნა. სტიმული მოგვცა საიმისოდ, რომ საყვარელი საქმე  თამამად გაგვეგრძელებინა. სულ მალე, ხუთწევრიანი ანსამბლი თანდათან გაიზარდა. ჩვენი ინტერესების სფერო გაფართოვდა და მას სიმღერა, მეჰენდის ხელოვნება და სამზარეულოც შეემატა. თანდათან უფრო მეტი ადამიანი შემოგვიერთდა და მალევე ოფიციალურად დავაარსეთ ინდური კულტურის ცენტრი, რომელსაც „ლაქშმი" ვუწოდეთ. ამჟამად მყავს საუკეთესო გუნდი, საქმეზე უზომოდ შეყვარებული და ერთგული ადამიანებით. ვცდილობ, მათ თავად მივცე  ხოლმე პასუხისმგებლობისა და საქმის სიყვარულის მაგალითი.

© photo: courtesy of Nino Kraveishviliინდოეთში ვიზიტის დროს
ინდური კულტურის ფერადოვნება, ტაჯ-მაჰალის წინ შესრულებული ქართული ცეკვა ანუ ნამასტე! - Sputnik საქართველო
ინდოეთში ვიზიტის დროს

- საქართველოში მყოფი ინდოელები თუ არიან თქვენს ცენტრში?

- დიახ, ჩვენს გვერდით არიან ინდოელი მეგობრებიც, რომლებიც ჩვენს საკონცერტო ნომრებშიც იღებენ მონაწილეობას. რათქმაუნდა ინდოეთით და მისი კულტურით, მითუმეტეს ინდური ცეკვით დაინტერესება, ქალბატონებსა და გოგონებს შორის უფრო მეტია. თუმცა სხვადასხვა დროს ანსამბლში ინდური ცეკვით დაინტერესებული ქართველი ვაჟებიც გვყავდა. ამჟამად ქართველ გოგონებთან ერთად ანსამბლში ინდოელი სტუდენტი ვაჟები ცეკვავენ.

© photo: courtesy of Nino Kraveishviliინდოეთში ყოფნის დროს
ინდური კულტურის ფერადოვნება, ტაჯ-მაჰალის წინ შესრულებული ქართული ცეკვა ანუ ნამასტე! - Sputnik საქართველო
ინდოეთში ყოფნის დროს

-  ინდოეთში როდის იყავით და ვისი მიწვევით?

- ინდოეთში 2020 წლის თებერვალში გავემგზავრეთ. საქართველოში ცხოვრობს ჩვენს ქვეყანაზე უზომოდ შეყვარებული ინდოელი, დარპან პრაშერი, რომელიც ქართველი და ინდოელი ახალგაზრდების დაახლოებისთვის ყველაფერს აკეთებს. ასევე ცდილობს, რომ იქაურ ინდოელებსაც გააცნოს ქართული კულტურა. სწორედ მისი ძალისხმევით გაიმართა ნიუ-დელიში ქართულ-ინდური ფესტივალი. ქართული მხრიდან ის გახლდათ ორგანიზატორი და ფესტივალზე მონაწილეობის მისაღებადაც სწორედ მან მიგვიწვია. ეს იყო ასრულებული ოცნება თითოეული ჩვენგანისთვის. საქართველოდან 30 კაციანი ჯგუფი გავემგზავრეთ: ჩვენი კულტურის ცენტრის წევრები და ქართული ცეკვის ანსამბლის „გიორგობა" არაჩვეულებრივი ბავშვები, ქორეოგრაფ ნიკოლოზ ხერხაძესთან ერთად.

- როგორ იმოქმედა ამ ქვეყნის კულტურამ და რამდენად გაამართლა ნანახმა მოლოდინი?

- ნანახმა მართლა ყოველგვარ მოლოდინს გადააჭარბა. ინდოეთის მიწაზე ფეხის დადგმის წუთიდან დაწყებული, ორი კვირის განმავლობაში პოზიტიური ემოციური შოკი მქონდა. ძნელია გადმოსცე ის განცდა, როდესაც თაჯ-მაჰალის წინ დგახარ. მიუხედავად იმისა, რომ ეს თეთრი მარმარილოს მავზოლეუმი ათასობით ფოტოზე მქონდა ნანახი, მონუსხული შევცქეროდი და კარგა ხანს ფოტოს გადაღებაც ვერ მოვახერხე. ინდოეთის ღირშესანიშნაობების სრულად სანახავად ალბათ მთელი დარჩენილი ცხოვრება დამჭირდება. ბევრი რამ ვნახეთ საფუძვლიანად, ბევრიც მხოლოდ გარეგნულად დავათვალიერეთ დროის სიმცირის გამო. თუმცა მაინც მინდა გამოვყო ჰავა-მაჰალი (ქარის სასახლე) ჯაიპურში და ლოტოსის ტაძარი (ბაჰაისტური სამლოცველო სახლი) დელიში. ცალკე თემაა ფესტივალის ფარგლებში განცდილი დაუვიწყარი ემოციები, ინდოელი მაყურებლის და ფესტივალის სტუმრების დადებითი შეფასებები, ადგილობრივი პრესისა და ტელევიზიის გამოხმაურება ჩვენს საფესტივალო პროგრამაზე, რომელიც სამი დღის განმავლობაში წარმოვადგინეთ...

- რომელი დღე იყო განსაკუთრებული?

- ყოველი დღე და საათი დაუვიწყარი თავგადასავალი იყო. საოცრად ემოციური იყო ტაჯ-მაჰალის წინ შესრულებული ქართული ცეკვა და ინდოელების და უცხო ქვეყნებიდან ჩამოსული ტურისტების ემოციები. ასევე არასოდეს დამავიწყდება ჯალ-მაჰალის (წყლის სასახლე) წინ ჩატარებული პატარა კონცერტი და სატელევიზიო გადაღება. როგორც იცით, ეს ულამაზესი სასახლე წყალშია აშენებული, სწორედ მის ფონზე გადაღებების დროს, ინდოელმა მაყურებელმა უზარმაზარი ალყა შემოგვარტყა. მანძილი ჩვენსა და მათ შორის იმდენად სწრაფად შემცირდა, რომ ლამის წყალში გადაგვყარეს. მათი ერთადერთი სურვილი ჩვენს მოცეკვავეებთან სელფის გადაღება იყო, თუმცა სიტუაცია თანდათან უმართავი ხდებოდა. რომ არა ჩვენი ორგანიზატორების და თანმხლები მამაკაცების მოხერხება, ალბათ იქიდან გაღწევა შეუძლებელი იქნებოდა.

- რომელიმე ინდურ ტრადიციას ხომ არ მისდევთ ცენტრში?

- ტრადიციების და მათი მკაცრი დაცვის მხრივ, ინდოეთი ერთ-ერთი გამორჩეული ქვეყანაა. გამომდინარე იქედან, რომ ჩვენი კულტურის ცენტრში მხოლოდ ქართველები ან საქართველოში მცხოვრები ადამიანები ვართ, პირად ცხოვრებაში მათ ტრადიციებს ცხადია, არ ვიცავთ. თუმცა საჩვენებლად ბევრ მათგანს ვუწევთ პოპულარიზაციას. მაგალითად, უძველეს ტრადიციულ დღესასწაულ ჰოლის (ფერების დღესასწაულს), რომელიც პირველად ბავშვობაში ვნახე დიდ ეკრანზე ინდურ ფილმში და ჩემზე დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა.

- საქართველოში ჩატარებული ღონისძიებებიდან რომელს გაიხსენებთ?

- 2012 წელს, თბილისში, ინდოეთის მოყვარულ ადამიანებთან ერთად, ჰოლის ფესტივალი, სპეციალური საკონცერტო პროგრამით ავღნიშნეთ. წლების მანძილზე ვაცნობდით ასევე ქართველ მაყურებელს და დაინტერესებულ ადამიანებს ინდურ ტრადიციულ სამზარეულოს, რომელიც ასევე მრავალფეროვანია. ჩვენს საკონცერტო პროგრამებში შეტანილი გვქონდა თითოეულ პერსონაზე მენიუ, რომელშიც ინდური ტრადიციული სამზარეულოს კერძები შედიოდა. კულტურის ცენტრში გვყავს ინდური სამზარეულოს შესანიშნავი სპეციალისტი დიანა სონღულაშვილი, რომელიც არაჩვეულებრივ ინდურ კერძებს ამზადებს. 

© photo: courtesy of Nino Kraveishviliნინო კრავეიშვილი „ინდური კულტურის ცენტრის“ წევრებთან ერთად
ინდური კულტურის ფერადოვნება, ტაჯ-მაჰალის წინ შესრულებული ქართული ცეკვა ანუ ნამასტე! - Sputnik საქართველო
ნინო კრავეიშვილი „ინდური კულტურის ცენტრის“ წევრებთან ერთად

- მათი ყოველდღიური წეს-ჩვეულებებიდან რომელს გამოყოფდით?

- ბავშვობიდან მხიბლავდა მათი მისალმება შეხვედრისას, როდესაც ისინი ხელისგულებს აერთებენ, ნიკაპამდე წევენ და მისალმების ნიშნად წარმოთქვამენ სიტყვას: ნამასტე! ასევე დალოცვის ტრადიციაც, როდესაც მშობლებს ან ასაკით უფროს ადამიანს დალოცვას სთხოვენ და პატივისცემის ნიშნად მათ ფეხზე ეხებიან. ქცევის თავისებურებები ალბათ უფრო კულტურის ნაწილია, მაგრამ აქვე გამახსენდა მათი საკვების მიღების წესი როცა ისინი მხოლოდ მარჯვენა ხელით იღებენ საკვებს, რადგან მარცხენა ხელი უსუფთაოდ ითვლება.

- ოდესმე ხომ არ გიფიქრიათ, რომ შესაძლოა, წინა ცხოვრებაში ინდოელი იყავით?

- მივადექით იმ კითხვას, რომელსაც ნაცნობები თუ უცნობები, ჩემი ამ ქვეყნისადმი სიყვარულის შესახებ როცა იგებენ, ყველგან და ყოველთვის მისვამენ. ამაზე მეც ბევრჯერ მიფიქრია. მართლმადიდებელი ქრისტიანი ვარ და ვიცით, რომ ჩვენი რელიგია ხელახლა განსხეულებას არ აღიარებს. თუმცა გული მაინც ეწინააღმდეგება გონებას და სადღაც გულის სიღრმეში, სულ მგონია, რომ მართლაც შეიძლებოდა ასე ყოფილიყო. როდესაც ინდურ ფილმებში ვხედავდი ფილმის გმირს, რომელიც პენჯაბის მინდვრებში მოაბიჯებდა, არაერთხელ მქონია შეგრძნება, რომ იმ ადგილზე მეც ვყოფილვარ და გამივლია. შემდეგ კი საკუთარი ფიქრის თავადვე შემშინებია და დამიბლოკავს. ერთი სიტყვით, გულის სიღრმეში მგონია, რომ წინა ცხოვრებაში ნამდვილად ინდოეთში ვცხოვრობდი. იმდენად კომფორტულად და უსაფრთხოდ ვგძნობდი იქ თავს, იმდენად აუხსნელი იყო ჩემი შეგრძნებები, რომ ამ ამბავზე ინდოეთის მიწაზე ფეხის დადგმისთანავე კიდევ ერთხელ დავფიქრდი. ბედნიერი ვარ, რომ ჩემი ოცნება ინდოეთში ჩავსულიყავი ასრულდა. ზუსტად ვიცი, რომ მხოლოდ ის სიყვარული კვდება, რომელზეც აღარ ოცნებობენ...

 

 

ყველა ახალი ამბავი
0