ასეთია პოეტი ნინო მოდრეკილაძე, ამავე დროს ჟურნალისტი, ლოგოპედი და სპეცპედაგოგი. ამჟამად თბილისის 123-ე საბავშვო ბაგა-ბაღის საგანმანათლებლო პროგრამების კოორდინატორი და „ბი-დი-სი“ აკადემიის ტრენერი გახლავთ. გამოცემული აქვს პოეტური კრებულები „სულის ქარვები“, „ფერნაცვალ ფიქრთან“, „ქვაკაცა“, არის ლიტერატურის მთარგმნელთა ასოციაციის წევრი და შემდგენელ-რედაქტორი წიგნისა „სიკეთის წიგნი“. გაიმარჯვა არაერთ ლიტერატურულ კონკურსში, მიღებული აქვს გიორგი შატბერაშვილის სახელობის პრემია და სხვ.
ეს საუბარი პოეზიის თაყვანისმცემლებს ალბათ მისი პიროვნების უკეთ გაცნობაში დაეხმარება...
- ქალბატონო ნინო, როგორ გაჩნდა თქვენს აზროვნებაში პირველად სამშობლოს მცნება?
- ჩემი ბავშვობა, მიუხედავად იმისა, რომ მასში რთული ამბებიც იყო, ძალიან ლამაზად მახსენდება. სირთულეებში ვგულისხმობ იმას, რომ 80-იან წლებში დაბადებულებს ძალიან მალე მოგვიწია იმის გააზრება, რომ ვიღაც გამუდმებით გვართმევდა სამშობლოს. ჩემთვის სამშობლო თავიდან მხოლოდ პატარა სოფელი იყო, მთებში ჩასმული, ძველი სახლებითა და ალალი, საოცრად თბილი ადამიანებით. მერე სამშობლო ნელ-ნელა „გაიზარდა“, მას მიემატა ქალაქები, სხვა მთები, სხვა სოფლები... მერე კი, სამწუხაროდ, ნელ-ნელა ომებით ისევ გამოაკლდა...
- რა ჰქვია ადგილს, საიდანაც თქვენთვის დაიწყო სამყაროს აღქმა?
- თვალადი - ასე ჰქვია სოფელს, სადაც გავიზარდე და ყველაფერი დაიწყო. ეს მთა და სოფელი კასპის რაიონშია. ვისაც გიორგი შატბერაშვილის შემოქმედება ახსოვს, ისიც კარგად ემახსოვრება, რადგან მწერალი ქართული ზეპირსიტყვიერების სიტკბოებას სწორედ ამ სოფელში ეზიარა და ამ ზიარების ერთგული დარჩა სიცოცხლის ბოლომდე. ჩემთვისაც ასეა, ცხადად დამრჩა ყველაფერი, რაც ამ სოფელთან მაკავშირებს: სალოცავები, უხვთოვლიანი ზამთრები თუ უხვბავშვიანი ზაფხულები... ბავშვობა თითქოს წიგნი იყო, რომელიც წავიკითხე და დავიზეპირე. შემდეგ იყო კასპი და კასპის პირველი სკოლა, სადაც ძალიან ბევრი გულშემატკივარი მყავდა. მალე აღმოჩნდა, რომ კარგად ვწერდი და ვსწავლობდი. მახსენდება სასკოლო ტურები და ოლიმპიადები, რის შემდეგაც ბევრი სიგელი და დიპლომი დამრჩა...
- როგორი ბავშვი იყავით და თუ გაუმართლეთ თქვენი ბავშვობის ორეულს?
- თუ გავუმართლე ბავშვობისდროინდელ „მეს“? ვფიქრობ, გავუმართლე, რადგან ჩემი ცხოვრების არც ერთ ეტაპზე არ მქონია წინააღმდეგობა საკუთარ მესთან. შესაძლოა, ცხოვრება ხელისგულზე გადაშლილი არ მერგო, მაგრამ, სამაგიეროდ, ჩემი ამბავი თავიდან ბოლომდე ჩემი დაწერილია. ვიყავი ძალიან ფიქრიანი გოგო, ალბათ ზედმეტად ფიქრიანიც. მეოცნებე - ნაკლებად. თუმცა, ერთხელ ჩემს დეიდას ვუთხარი, როცა გავიზრდები, ქალბატონი ნინო გავხდები–მეთქი და ამაზე დიდხანს ვიცინოდით...
- თქვენი პოეტური ბიოგრაფია როდიდან იწყებს ათვლას?
- პირველი ლექსი ცხრა აპრილის თემაზე დავწერე, შავოსან დედებზე. მერე სულ საქართველოზე ვწერდი. ძალიან რთულად აღვიქვი ცხრა აპრილის ტრაგედია. ამ დროს რვა წლის ვიყავი. ის ლექსები, რა თქმა უნდა, ბავშვური და გაუმართავი იყო, თუმცა ემოციური. თავიდან არ მიჯერებდნენ, რომ მე ვწერდი, მერე მიძღვნებიც დავწერე და დაიჯერეს. მოგვიანებით, მაშინ კასპში ვცხოვრობდი და ვსწავლობდი, ჩემი ლექსები მეზობელმა, ქალბატონმა ვალიდა უზნაძემ წაიკითხა. როგორც მოგვიანებით აღმოვაჩინე, რამდენიმე ლექსი რაიონულ გაზეთშიც დაუბეჭდავს, სადაც რედაქტორი იყო. სწორედ აქედან აღმოჩნდა ჩემი ერთი ლექსი გორში, მოსწავლეთა შემოქმედებით კონკურსზე, რომელიც ჩაატარა გამომცემლობა „ქართლმა“. ერთ მშვენიერ დღეს სკოლაში წერილი მოვიდა, რომ ჩემი ლექსი წიგნში დაიბეჭდა და გორში უნდა ჩავიდე. გორში დიდი პოეტივით მიმიღეს. იქ გავიცანი დღეს უკვე ჩემი ძვირფასი მეგობარი და გულშემატკივარი, პოეტი ჯემალ ინჯია. შემდეგ ჩემი ლექსები იბეჭდებოდა გაზეთში „ყაყაჩო“. ხშირად ვსტუმრობდი მწერალ გიორგი ხორგუაშვილს, კასპის მხარეთმცდონეობის მუზეუმში და ჩემს ახალ ლექსებს ვაკითხებდი...
- თქვენი კრებულებიდან რომელია უფრო მნიშვნელოვანი და რატომ?
- თუ ძალიან ხმამაღალი ნათქვამი არ იქნება, „ჩემი პოეტური ბიოგრაფია“ საუკუნის წინ დაიწყო. გამოცემული კრებულებიდან ყველაზე მნიშვნელოვანია პირველი კრებული – „ოცნება“, რაზეც უკვე ვისაუბრე და რომელიც 1995 წელს გორში დაიბეჭდა. ჩემს სასაჩუქრე ეგზემპლარს აქვს ჯემალ ინჯიას და მარინე ჯალიაშვილის ჩემთვის ძვირფასი ავტოგრაფები. ხოლო პერსონალური კრებული, რომელიც ყველაზე მეტად გამაბედნიერებს, ალბათ შეიქმნება...
- თურქული პოეზიით თქვენი გატაცება როდის დაიწყო?
- სოციალურ ქსელში არის მთარგმნელთა ჯგუფი, სადაც ბატონ ალექსანდრე ელერდაშვილის დამსახურებით აღმოვჩნდი. პანდემიის პირობებში თარგმნა აღმოჩნდა ჩემთვის ერთგვარი გამოსავალი, რომ დეპრესიას არ მივცემოდი. პირველად ვთარგმნე იან კუპალას ლექსები ბელორუსულიდან, ეს ენა ძალიან ჰგავს რუსულს და არ გამჭირვებია, ხოლო შემდეგ უკვე თურქული და იტალიური ლიტერატურის თარგმნისას ბწკარედის მიხედვით ვთარგმნიდი. ასე „შემომეთარგმნა“ პეტრარკას რამდენიმე სონეტი და თანამედროვე თურქი ავტორების ლექსები, რომლებმაც საკმაოდ კომპეტენტური რედაქტორის ხელში გაიარა და სულ მალე წიგნებშიც შევა.
- ამჟამად ტრენერი ხართ „ბი-დი-სი“ აკადემიაში, რას ნიშნავს ეს თქვენთვის?
- „ბი-დი-სი“ აკადემიაში რამდენიმე წელია ვმუშაობ, ეს ჩემთვის დამატებითი საქმიანობაა. სკოლამდელი აღზრდის დაწესებულებაში საგანმანათლებლო პროგრამების კოორდინატორი ვარ, ასევე პრაქტიკოსი ლოგოპედი და სპეცპედაგოგი. აქედან გამომდინარე, მაქვს ურთიერთობა ბავშვებთანაც და დიდებთანაც. პედაგოგიკაც და ანდრაგოგიკაც ძალიან ფაქიზი სფეროებია. ბედნიერი ვარ, როცა „ბი-დი-სის“ მსმენელი გზას იკვალავს და ამაში ჩემი მცირედი წვლილიც თუ არის, მით უმეტეს. ახალ თაობას, ძირითადად, ფსიქოლოგიური თემები აინტერესებს, ეს ურთიერთობა ორმხრივია და ერთმანეთს ვავსებთ ჩვენი ცოდნით, შეხედულებებით, დამოკიდებულებებით და, რაც მთავარია, განვითარების სურვილით, გნებავთ, პიროვნული, გნებავთ, პროფესიული.
- რომელია თქვენი სავიზიტო ლექსი, რომელიც ყველაზე მთავარ სათქმელს გამოხატავს?
- ჩემი სავიზიტო ლექსი ცხოვრების სხვადასხვა ეტაპზე სხვადასხვა იყო. დღეს ეს არის ლექსი „ზარი“. ლექსებს იშვიათად ვკითხულობ პუბლიკის წინაშე და როცა ვკითხულობ, ისეთ დაღლილობას ვგრძნობ ხოლმე, რომ მგონია, მთელი ცხოვრება ამ ლექსში ვიცხოვრე. თქვენს მკითხველს მინდა გავაცნო ჩემი ლექსი:
შინ
გაიღვიძეთ სიზმრის თეთრო ანგელოზებო,
თითისწვერებზე დატრიალდით,
გამომილოცეთ ავი თვალის სულნაკაწრები.
შემომაცალეთ ღერა ძაფზე გამობმული ყოფის დღეები
და მტვრად მიქციეთ არაფრობის უნუგეშობა.
წყვილად ჩამკიდეთ ბამბისქულა თბილი ხელები,
ჩაშლილი ფუძე - გალავანი აღმადგენინეთ -
მუდამ ჩიტის გალობასავით ცის კენწეროს გაკიდებული.
ამაწყობინეთ ცრემლიანი ღამის ფიქრები-
შევება ცეცხლს და გამოვტაცო
ჯაფადნაღამი პაპაჩემის
ბეღელმუცელა ამბრის რცხილები.
ძველ თონეს რიყის ქვათეთრ ლოყებზე
ვინც შეაყინა პურის სურნელი,
ქვევრებს ძარღვები ვინც გადაუჭრა და ამოუშრო ტკბილი ბადაგი,
ქართული ჯიშის მედროშენი
კალოსავით ვინც გამილეწა,
შემაძლებინეთ, სიზმრისანო,
დღეს შევაჩვენო!
გამოიღვიძეთ წაღმა მხარის ანგელოზებო,
მეც გამიყვანეთ უსხეულო ძილ - ღვიძილიდან,
თითისწვერებზე დატრიალდით!
გამომილოცეთ მტრით მტვრადქცეულით -
გამომილოცეთ მტრით მტვრადქცეულით -
და მომახარეთ მზის ქორწილი
ჩემს ციცქნა სახლში!
- რას ვერ შეელევით ცხოვრებაში და რას ვერ შეცვლით?
- ასეთია დამოკიდებულებები, შთაბეჭდილებები და გრძნობები რომელსაც ძალიან ველოლიავები. ვინც მიყვარს, მიყვარს სულ. მაწყენინებს - მიყვარს, მიმატოვებს - მიყვარს, გარდაიცვლება - მიყვარს, ზურგს შემაქცევს - მიყვარს, დამაიგნორებს - მიყვარს, ხელს გამიშვებს - მიყვარს, გამექცევა - მიყვარს... ალბათ ბევრად ადვილი იქნებოდა, გადაყვარება რომ შემეძლოს, მაგრამ არ შემიძლია. რაც შეეხება ცვლილებებს, იმ აზრზე ვარ, რომ ცვლილებები საჭირო და აუცილებელია. ვერ შევეგუები ისეთ ცხოვრებას, სადაც ჩემი გემის კაპიტანი მე არ ვიქნები...
- ოჯახი, როგორც სულიერი ნავსაყუდელი...
- ჩემთვის ოჯახი ყველაფერია. უდიდესი სტიმულია ჩემი შვილების ანთებული თვალები, მეუღლის გულშემატკივრობა ყველგან და ყველაფერში, მშობლებისა და ძმის უსაზღვრო სიყვარული. ოჯახის გარეშე, ამ ადამიანების გარეშე ასეთად ვერ ვიქცეოდი. იმის ჩრდილიც ვერ ვიქნებოდი, ვინც ვარ...
