თეონა გოგნიაშვილი

დღეს რუბრიკაში „ქართველები უცხოეთში“ საფრანგეთში მცხოვრებ მრავალშვილიან დედას ნინო თედიაშვილს გაგაცნობთ

„პატარებისგან ბევრს ვსწავლობ და ბევრი რამ ოჯახშიც გადმოვიტანე“ – ეს შორენა მიქიაშვილია, თბილისის 123-ე საჯარო ბაგა-ბაღის აღმზრდელი

1 მარტი მებაღეებისთვის მეორე და, შესაძლოა, უფრო მთავარი „ახალი წელია“, ამიტომ ისინი ამ დღეს განსაკუთრებულად ხვდებიან და ამგვარ განწყობას ყვავილების საშუალებით დანარჩენებსაც უზიარებენ

„მიხარია, როცა გაკვეთილზე ჩემი მოსწავლეების სითბოთი და სიყვარულით სავსე თვალები შემომციცინებს“ – ეს სუფსელი პედაგოგის ლელა სარიშვილის სიტყვებია...

„ბავშვობიდან ვცდილობდი, რომ სხვებისგან განსხავავებული რაღაც მესწავლა“ – იხსენებს დავით ჩიჯავაძე, რომელმაც ჯერ კიდევ საბჭოური იდეოლოგიის პირობებში განსხვავებული გზა გაიარა იმისთვის, რომ საკუთარი თავის ძიების დროს ცხოვრებაში მთავარ კითხვებზე პასუხები მიეღო...

რუბრიკა „ქართველები უცხოეთში“ დღეს იაპონიაში მცხოვრებ, წარმატებულ მევიოლინეს, დირიჟორს, პედაგოგსა და კონცერტმაისტერს, გიორგი ბაბუაძეს გაგაცნობთ.

„მინდა, რომ ჩემი გაკვეთილებიდან ბევრი ლამაზი ემოცია წაიღონ“ – ამ სიტყვების ავტორი მხატვარი თეა ქუტაშვილია

„ბავშვივით მიხარია და მაბედნიერებს, როცა ჩემი მოსწავლეები გაღიმებული და ხელგაშლილი მხვდებიან“- მასალაში ამ სიტყვების ავტორს გაიცნობთ.

როდესაც მანუჩარ ქორთუას ნამუშევრებს უყურებ, ალბათ დაკვირვების შემთხვევაშიც კი გიჭირს გაარჩიო რეალური - ნახატისგან.

რუბრიკა „ქართველები უცხოეთში“ გაგაცნობთ პარიზში მცხოვრებ წარმატებულ მუსიკოსს, პიანისტს თეა მარიამიძე-დიკეროს

ემიგრანტი ქალები – ჩვენი დროის ჩვეულებრივი გმირები, საკუთარ მხრებზე რომ გადაიტანეს ქვეყნის ყველაზე რთული პერიოდი...

მისი მომავალი საქმიანობა, გზა და ცხოვრების წესიც კი უკვე დაბადებიდანვე იყო განსაზღრული იმით, რომ ჯაფარიძეების ოჯახში დაიბადა და მამიდა ლეგენდარული პიროვნება, მთამსვლელი ალექსანდრა (შურა) ჯაფარიძე ჰყავდა

მას შემდეგ რაც კაცობრიობა მობილურ ქსელებში ჩაერთო, ეპისტოლარული ჟანრი დავიწყებას მიეცა. დღეს შეყვარებულები ერთმანეთს სასიყვარულო ბარათებს იშვიათად წერენ. მათი გრძნობისა და ვნების ვერბალური გამოსახვა, უკვე მოკლე ტექსტური შეტყობინების საშუალებით ხდება.

თავდაპირველად, ალბათ, საკუთარი კუთხისა და ქვეყნის განცდა გაჩნდა გულწრფელ ემოციურ დონეზე, შემდეგ – პროფესიული ინტერესი და, ბოლოს, ეროვნული სიამაყე, რადგან: „ისეთი ქვეყანა გვაქვს, რომ უნდა ინატრო და ნებისმიერი ეპოქის „ვაუ აღმოჩენაც“ არ დააყოვნებს“...

ჩვენს ტრადიციულ რუბრიკაში „ქართველები უცხოეთში“ ამერიკაში მცხოვრები ინგა გოგიშვილის ისტორიას გიამბობთ