წარმოშობით ხულოდანაა, ბათუმის შოთა რუსთაველის სახელმწიფო უნივერსიტეტის დამთავრების შემდეგ ერთი წელი მოსამზადებელ ცენტრში იმუშავა. შემდეგ მაძიებელ მასწავლებელთა პროგრამაში ჩაერთო და ინწკირვეთის საჯარო სკოლაში აღმოჩნდა.
ეს სოფელი შუახევის ყველაზე მაღალი წერტილია და იქამდე მიღწევა საკმაოდ რთულია. ამიტომ უდავოდ პატივისცემას იმსახურებენ ის მასწავლებლები, რომლებიც სკოლაში მყოფ 16 ბავშვს გაკვეთილების გარეშე არ ტოვებენ. ტრანსპორტირების პრობლემის პირობებში, რასაც ზამთრობით დიდთოვლობაც ერთვის, სკოლაში ამოსვლას ყოველდღე ახერხებენ. რაც მთავარია, ამას მხოლოდ მოვალეობის მოხდის მიზნით, ფორმალურად არ აკეთებენ. ასეა ახალგაზრდა მასწავლებლის თამუნა ლაბაძის შემთხვევაშიც – იგი დამატებითი აქტივობებითაც ცდილობს, რომ ბავშვებისთვის სკოლაში ყოფნა საინტერესო და ხალისიანი გახადოს.
- თამუნა, თქვენი სკოლის პერიოდი როგორ გახსენდებათ?
- სკოლაში შვიდი წლის ასაკში შევედი. სკოლამდე ყოველდღე სამი კილომეტრის გავლა გვიწევდა, ამიტომ ჩემი უფროსი ძმა ხშირად მეხმარებოდა ხოლმე ჩანთის ტარებაში. დაწყებით საფეხურზე დედა მასწავლიდა, თუმცა, მინდა გითხრათ, რომ თორმეტი წელი ჩემთვის ის მასწავლებელი იყო, რომელსაც ძალიან დიდ პატივს ვცემდი და ვბაძავდი კიდეც.
- ალბათ მის გამო გაგიჩნდათ მასწავლებლობის სურვილი?
- ბავშვობიდანვე ბევრი პროფესია მომწონდა, თუმცა როცა მეკითხებოდნენ, ვინ გინდა გამოხვიდეო, თამამად ვპასუხობდი – მასწავლებელი–მეთქი. მერე კი განვმარტავდი – რატომ. უნივერსიტეტში უკვე მესამე კურსზე ბათუმის მეორე საჯარო სკოლაში პასიურ პრაქტიკებზე დავიწყეთ სიარული.
- ინწკირვეთის სკოლაში თავიდან ონლაინ მოგიწიათ გაკვეთილების ჩატარება...
- ინწკირვეთის სკოლაში მუშაობა 1 ოქტომბერს დავიწყე და გაკვეთილებს ონლაინ ვატარებდით. ვცდილობდით, რომ ისინი ხალისიანი გამოსულიყო. ბავშვებიც ბეჯითად სწავლობდნენ და დღეებს ვითვლიდით, როდის გადმოვინაცვლებდით საკლასო ოთახში. კარგად მახსოვს, როცა პირველი კლასის მოსწავლეები დავინახე, თვალები გამიფართოვდა და სუნთქვა ამიჩქარდა. მერე უკვე დღითი დღე ვრწმუნდებოდი რამდენად მნიშვნელოვანია თითოეული ჩემი სიტყვა და მოქმედება, რადგან მათი მომავალი ჩვენს ხელშია. უამრავი იდეა მქონდა, რის შემდეგ რა უნდა გამეკეთებინა და ყველა გაკვეთილის გეგმა გონებაში მეწერა. პირველი საჩვენებელი გაკვეთილის შემდეგ მივხვდი, რომ ერთადერთი ადგილი, სადაც თავს კომფორტულად ვგრძნობდი, საკლასო ოთახია. დღესაც ასე ვფიქრობ... ამ სკოლაში საუკეთესო მოსწავლეები და კოლექტივია. მათთან ურთიერთობით ძალიან ბევრ დადებით ემოციას ვიღებ.
- მასწავლებელი მთავარი ფიგურაა გაკვეთილზე, რამდენად გიყვართ ყურადღების ცენტრში ყოფნა?
- არც სკოლაში და არც უნივერსიტეტში პირველობა არ მიყვარდა, ეს თვისება არც დღეს არის ჩემში. განა იმიტომ, რომ ვერ შევძლებ, უბრალოდ არ მიყვარს ყურადღების ცენტრში ყოფნა, მირჩევნია ვინმეზე არც წინ წავიდე და არც ჩამოვრჩე. ასე უფრო კომფორტულად ვგრძნობ თავს.
- ფაქტია, რომ იმ ვიდეოს მერე ძალიან ბევრი ადამიანის ყურადღების ცენტრში მოხვდით...
- ეს ბავშვების გამო გავაკეთე. 1 თებერვალი ყველაზე ემოციური დღე იყო ჩვენთვის – მონატრებულ მოსწავლეებს უეკრანოდ, თუმცა პირბადით შევხვდი. ერთ დღეს ბავშვებმა მოისურვეს, რომ ნიღბის გარეშე ვენახე. ამიტომ გადავწყვიტე მათთვის რამდენიმე მარტივი მოძრაობა მესწავლებინა, მუსიკაც რიტმული და სახალისო შევარჩიე და თოვლში ვიცეკვეთ. იმ ვიდეოში სხვადასხვა კლასის მოსწავლეები არიან. ჩვენს სკოლაში სულ 16 მოსწავლეა. ჩვენს თოვლში ცეკვას ისეთი გამოხმაურება მოჰყვა... ძალიან ბედნიერები ვიყავით. ბევრი თბილი სიტყვა დავიმსახურეთ. ასეთ გამოხმაურებას მართლა არ ველოდით. იმის მერე ბავშვებმა მთხოვეს, იქნებ უფრო მეტი ვიდეო გადავიღოთ, თუ ამით სხვებს გულს გავუხარებთო. ბევრს ვერ დაგპირდებით, მაგრამ რითიც შევძლებთ, გაგახარებთ.
- ვიცი, რომ გაკვეთილზე მასწავლებლის როლის მორგება შესთავაზეთ ბავშვებს, გაამართლა „ექსპერიმენტმა“?
- მათთვის ყოველი დღის გახალისებას სხვადასხვა აქტივობებით ვცდილობდით, რაც საკმაოდ კარგად გამოგვდიოდა. მოსწავლეებს პასუხისმგებლობის გრძნობის ამაღლების მიზნით ვთხოვე, რომ ერთი დღით ისინი ყოფილიყვნენ მასწავლებლები, მოეფიქრებინათ და დაეგეგმათ გაკვეთილი მათთვის სასურველი აქტივობებით. ამან კარგი შედეგი გამოიღო და გაამართლა. საკმაოდ საინტერესო აღმოჩნდა მოსწავლის მოსწავლეობაც, უფრო კარგად დავინახე რა უყვართ, რა მოსწონთ და რაზე უნდა ვიმუშავო მომავალში. ის ფაქტი, რომ ინწკირვეთის სკოლაში ბავშვებს ორშაბათის მოსვლა უხარიათ, ბევრ რამეზე მეტყველებს და მათთან ერთად მეც მიხარია.
- ბავშვები ხშირად ბაძავენ თავის კერპებს, მსგავსი რამ თუ შეამჩნიეთ თქვენს მოსწავლეებს და თავისუფალ აზროვნებას როგორ აჩვევთ?
- გულწრფელად გეტყვით, არა მგონია მათი კერპი ვიყო, რადგან მეც მათსავით მხიარული, ლაღი და ბუნებრივი ვარ. მინდა, რომ ისინიც ასევე ბუნებრივად აღმიქვამდნენ. იმისთვის, რომ მათ თავისუფალი აზროვნება ჩამოუყალიბდეთ, გაკვეთილებზე სხვადასხვა თამაშობებს ვიყენებ და თავისუფალ თემებზე ვსაუბრობთ. ერთხელ მათ შევთავაზე ასეთი თემა: “ადამიანი რომ არა, რა ვიქნებოდი?" მოსწავლეებმა საინტერესოდ გაშალეს თემა, დაახასიათეს მცენარეები, ცხოველები, მათთვის საყვარელი სხვადასხვა ნივთები. მერე კი ახსნეს კონკრეტულად მათზე რატომ შეაჩერეს არჩევანი. ასეთი თემები საშუალებას იძლევა, რომ მათი პიროვნული თვისებები, ინდივიდუალურობა და უნიკალურობა გამოიკვეთოს. მინდა, რომ მათ საკუთარი "მეს" რწმენა ჩავუნერგო, რადგან პიროვნებები არიან.
- რომელია მასწავლებლის აუცილებელი თვისება?
- მასწავლებელს აუცილებლად უნდა ჰქონდეს ბავშვების სიყვარული. თუ რა მეთოდს გამოიყენებს სწავლების დროს, ეს უკვე მისი გადასაწყვეტია. თუ ბავშვებს მასწავლებელი არ უყვართ, გამორიცხულია მისგან რაიმე მიიღონ, ან სულაც უნდობლობას გამოუცხადებენ. ასე რომ, მთავარი სიყვარულია, რომელსაც ვერც იყიდი და ვერც იძულებით მოსთხოვ ვინმეს...