https://sputnik-georgia.com/20250303/momrerali-giorgi-meliqishvili-chven-aq-patara-saqartvelo-gvaqvs-292334101.html
მომღერალი გიორგი მელიქიშვილი: ჩვენ აქ პატარა საქართველო გვაქვს
მომღერალი გიორგი მელიქიშვილი: ჩვენ აქ პატარა საქართველო გვაქვს
Sputnik საქართველო
გიორგი მელიქიშვილს არაჩვეულებრივი ხმის ტემბრი და ქარიზმა აქვს. იგი არა მხოლოდ წარმატებული შემსრულებელი, მუსიკალური კონკურსებისა და სატელევიზიო პროექტების, მათ... 03.03.2025-ს, Sputnik საქართველო
2025-03-03T21:40+0400
2025-03-03T21:40+0400
2025-03-03T21:40+0400
ინტერვიუ
ქართულ–რუსული ურთიერთობები
საზოგადოება
https://cdnn1.img.sputnik-georgia.com/img/07e9/03/01/292315313_0:105:751:527_1920x0_80_0_0_8e8464b5f3358fa94780636a25ddfc07.jpg.webp
გიორგი მელიქიშვილს არაჩვეულებრივი ხმის ტემბრი და ქარიზმა აქვს. იგი არა მხოლოდ წარმატებული შემსრულებელი, მუსიკალური კონკურსებისა და სატელევიზიო პროექტების, მათ შორის, შოუ Главная сцена-სა და Голос-ის მონაწილე, არამედ რუსეთში ქართული ფედერალურ ეროვნულ-კულტურულო ავტონომიის (ФНКА) ვიცე-პრეზიდენტია.მელიქიშვილმა „Sputnik-საქართველოსთან" ექსკლუზიურ ინტერვიუში ისაუბრა ФНКА-ში მის საქმიანობაზე, საქართველოსა და რუსი ხალხების მეგობრობასა და კარიერაზე.– გიორგი, როგორც დანელიას ცნობილ ფილმ „მიმინოში" ამბობენ, თქვენ მზიანი თელავიდან ხართ. გვითხარით, გენატრებათ თუ არა სამშობლო, კახეთი, ზოგადად, საქართველო თუ იგი ყოველთვის თქვენს ფიქრებშია?– როგორც ნებისმიერ ქართველს, რამდენი წლისაც არ უნდა ვიყო და სადაც არ ვიყო, საქართველო სულ მახსოვს და მენატრება. საქართველოს გარეშე ცხოვრება არასოდეს წარმომედგინა, მაგრამ ყველაფერი ღვთის ნებაა: ისე მოხდა, რომ ახლა მოსკოვში ვცხოვრობ. თუმცა, ჩემი ახლობლები საქართველოში არიან. რა თქმა უნდა, მენატრება ჩემი სამშობლო და პირველი შესაძლებლობისთანავე ყოველთვის იქ მივფრინავ.– ამ დროის განმავლობაში, ალბათ, რუსეთი უკვე გახდა თქვენი მეორე სახლი. 20 წელზე მეტია იქ ცხოვრობთ...– დიახ, უკვე 22 წელია მოსკოვში ვარ და ეს ქალაქი, რა თქმა უნდა, უკვე ჩემი სახლია. აქ თავს ძალზე კომფორტულად ვგრძნობ. მადლობა ღმერთს, აქ ბევრი მეგობარი და ნათესავი მყავს. უფრო მეტიც, ვარ ქართული დიასპორის ვიცე-პრეზიდენტი კულტურის საკითხებში. ქართული სულისკვეთებით გაჟღენთილ უამრავ საღამოს, გალა-კონცერტს და სხვადასხვა ღონისძიებას ვაწყობთ. ამაზე ჩვენი ორგანიზაციის პრეზიდენტი დავით ცეცხლაძე თავდაუზოგავად მუშაობს. როგორც ყოველთვის ვამბობთ: „აქ ჩვენც გვაქვს პატარა საქართველო“. ჩვენ გვაერთიანებს და გვაკავშირებს სამშობლოსადმი სიყვარული.– მოგვიყევით თქვენი საქმიანობის შესახებ. ამ ორგანიზაციაში მუშაობის წლების განმავლობაში რისი მიღწევა მოახერხეთ და რა პროექტები გაქვთ წინ?– შეუძლებელია ყველაფრის ორი სიტყვით მოყოლა, რადგან ბევრი პროექტი გვაქვს. აი, ახლა ვზივარ ოფისში და ვათვალიერებ ჩვენი პროექტებისა და ღონისძიებების აფიშებს: ქართული დიასპორის საფეხბურთო კლუბი, გივი ციმაკურიძის სახელობის ყოველწლიური ქორეოგრაფიული ფესტივალი. 12 მაისი - რუსეთში ქართული დიასპორის დღე - ჩვენ ამ თარიღს ყოველწლიურად აღვნიშნავთ და წელსაც ასე იქნება. დეკემბერში დიდ საკონცერტო დარბაზ „კოსმოსში“ გვქონდა კონცერტი. ასე რომ, ქართული დიასპორა უამრავ საინტერესო ღონისძიებას ატარებს, ხელოვანებს, რომლებიც წარმოადგენენ ქართველ ხალხს, ეხმარება პოპულარობის მიღწევაში. ეს ჩვენთვის ყოველთვის ძალზე მნიშვნელოვანია. 7 მარტს საშემსრულებლო ხელოვნების ცენტრში (ყოფილი გრადსკის დარბაზი) გაიმართება ჩემი სოლო-კონცერტი. მასში ჩემი მეგობრები და ცნობილი არტისტები მიიღებენ მონაწილეობას.– ამ ეტაპზე ჩვენს ქვეყნებს შორის ურთიერთობები არცთუ მარტივია. და თქვენ, როგორც ხელოვანი ადამიანი, ალბათ, ამას განსაკუთრებით განიცდით. როგორ ფიქრობთ, მიზნები, რომლებსაც თქვენი ორგანიზაცია ემსახურება, შეძლებს ხელი შეუწყოს საქართველოს, რუსეთში მცხოვრები ქართველების გაერთიანებას და თავად რუსეთის დაახლოებას კულტურისა და საერთო კავშირების მეშვეობით?– ვცდილობ, პოლიტიკაზე არ ვისაუბრო, რადგანაც ამ სფეროში კომპეტენტური ადამიანები საკმარისად არიან. რა თქმა უნდა, ყველაფერი ვარდისფერ ფერებში არაა. დიახ, სამწუხაროდ, საქართველოსა და რუსეთს შორის იყო უსიამოვნო მომენტები. თუმცა, რუსი და ქართველი ხალხი ერთმანეთთან ახლოს არიან კულტურით, რწმენით, აქვთ მსგავსი მენტალიტეტი - ეს ასევე ბევრს ნიშნავს. რუსეთში ძალიან უყვართ ქართული კულტურა და გულწრფელად ვისურვებდი, რომ საქართველოსა და რუსეთს შორის იყოს კარგი და თბილი ურთიერთობები. დაე, პოლიტიკოსებმა ერთმანეთში მოლაპარაკება შეძლონ - ეს უკვე სხვა ისტორიაა. ხალხი კი ისედაც პატივს სცემს ერთმანეთს. მინდა, რომ ჩვენს შესანიშნავ ხალხს ერთმანეთთან ურთიერთობა ჰქონდეთ, იყვნენ მეგობრები და არასოდეს იყოს კონფლიქტები. მხოლოდ მეგობრობა და ურთიერთობები, რომლებიც აგებულია თბილ, კეთილ გრძნობებზე. ამის იმედი ნამდვილად მაქვს. – გიორგი, თქვენ მღეროდით საქართველოს საპატრიარქოს გუნდში, მოსკოვში კი იყავით ლეგენდარული ანსამბლ „ორერას“ სოლისტი. გვიამბეთ ამ პერიოდის შესახებ.– დიახ, ვმღეროდი საქართველოს საპატრიარქოსთან არსებულ შესანიშნავ გუნდ „ბასიანში" და ვმონაწილეობდი ჩვენს კათალიკოს- პატრიარქთან დაკავშირებით გამართულ ღონისძიებებში. ეს იყო 2000-2003 წლები. 2003 წელს ჩამოვედი მოსკოვში, სადაც გავიცანი ანსამბლ „ორერას“ სოლისტი თემურ დავითაია. მან ჩემი სიმღერა მოისმინა და მიმიწვია ჯგუფში. თუ არ ვცდები, 2005 წელი იყო. ასე რომ, რამდენიმე წლის განმავლობაში ვმღეროდი ამ შესანიშნავ ჯგუფში. ჩვენ ბევრი კონცერტი ჩავატარეთ რუსეთის მასშტაბით. მე მათი მადლობელი ვარ ამ გამოცდილებისთვის, რადგან იგი ლეგენდარული ანსამბლია, სადაც ერთ დროს მღეროდნენ ვახტანგ კიკაბიძე, გენო ნადირაშვილი, თემურ დავითაია და ა.შ.– თქვენ გაქვთ არაჩვეულებრივი ხმის ტემბრი და შესრულების მანერა. როგორ ჩამოგიყალიბდათ ეს სტილი?– 22 წლამდე გუნდში მხოლოდ ქართულ ხალხურ სიმღერებს ვმღეროდი. ჩვენს მრავალხმიანობას აქვს ძალიან დამახასიათებელი სიმღერის მანერა. ქართულ ფოლკლორში, განსაკუთრებით აღმოსავლურ, კახურ სიმღერებში ბევრი მელიზმებია ანუ ხალხური „ჩახვევები". უნივერსიტეტში სწავლის წლებში მყავდა ლეგენდარული პედაგოგი, ჩემთვის და სრულიად საქართველოსთვის ადამიანი-ტალანტი ანზორ ერქომაიშვილი. ბევრი ხალხური და საეკლესიო სიმღერა, რომელიც დაკარგული იყო, ერქომაიშვილმა მოიპოვა, შემოინახა და მომავალ თაობებს გადასცა. სხვათა შორის, მან მითხრა: „შენ მომღერალი ხარ! შენ პროფესიონალი გახდები. და შენ უნდა იცოდე და იმღერო - გურული, იმერული, მეგრული და სვანური სიმღერები". ასე რომ, მთელი ბავშვობა და ახალგაზრდობა ვმღეროდი ქართულ ხალხურ სიმღერებს, მოსკოვში გადასვლის შემდეგ კი დავიწყე საესტრადო სიმღერების - რუსული, ქართული, იტალიური, ესპანური - შესრულება. – იყო თუ არა კუმირი, რომელმაც გავლენა მოახდინა შენი შესრულების სტილზე?– იყო ასეთი ქართველი მომღერალი ჰამლეტ გონაშვილი. ჩემთვის იგია ყველაზე საყვარელი შემსრულებელი, თუმცა არა მარტო ჩემთვის, მთელი საქართველოსთვის. სამწუხაროდ, ის ჩვენთან აღარ არის. როცა მისი ჩანაწერები მესმის, დღემდე ჟრუანტელი მივლის. ჩემთვის ის აბსოლუტური ფენომენია. დასავლელი მუსიკოსებისგან კი გამოვარჩევდი სტივი უანდერს. ბუნებრივია, პირველად რომ მოვისმინე მისი მუსიკა, გამიტაცა მისმა მელიზმებმა. ასე ჩამოყალიბდა ჩემი სტილი. ბევრისთვის ჩემი სტილის ეს სინთეზი ძალიან საინტერესო და ახალია. მაგრამ მისი საფუძველი მაინც ქართული ხალხური სიმღერაა.– ბავშვობიდან მღერით. გახსოვთ თქვენი პირველი სერიოზული კონცერტი?– დიახ, ბავშვობიდან ვმღეროდი. ჩემი მასწავლებელი იყო მშვენიერი ლია ნიკოლოზიშვილი. ჩემი მშობლიური სოფელია სანიორე, რომელიც თელავიდან 25 კილომეტრში მდებარეობს, იქ ცხოვრობენ ჩემი ოჯახი და მეგობრები. მასწავლებელიც კი ჩვენი მეზობელი იყო, სანიორედან ორ კილომეტრში, სოფელ ართანაში ცხოვრობდა. სწორედ მან გადამადგმევინა მუსიკაში ჩემი პირველი პროფესიული ნაბიჯები და მისი ხელმძღვანელობით 6-7 წლის ასაკში ვიმღერე კრემლში. ბავშვობაში გამოვდიოდი დიდ კონცერტებზე ანსამბლ „რუსთავთან“ ერთად, სადაც ჰამლეტ გონაშვილი მღეროდა და რომელსაც ანზორ ერქომაიშვილი ხელმძღვანელობდა. ასევე ვაჟაობის დღესასწაულზე, პოეტ ვაჟა-ფშაველას პატივსაცემად. გამოვდიოდი სახელმწიფო კონცერტებზე, რომელსაც, სხვათა შორის, საქართველოს კომპარტიის ცენტრალური კომიტეტის პირველი მდივანი ჯუმბერ პატიაშვილი ესწრებოდა. ერთხელ კი ვიმღერე კონცერტზე, სადაც სოლისტები იყვნენ სხვადასხვა ქვეყნის წარმომადგენლები, მათ შორის, ჩემი საყვარელი ჰამლეტ გონაშვილი. – მოსკოვში ყოველთვის იყო და არის ძალიან მაღალი კონკურენცია შოუ-ბიზნესში. გიჭირს კოლეგებთან კონკურენცია?– რა თქმა უნდა, მოსკოვში ძალიან დიდი კონკურენციაა. თქვენ შეიძლება წლების მანძილზე მოგიწიოთ დახურულ კარზე კაკუნი. მაგრამ ყველა მონეტას ხომ ორი მხარე აქვს. და შესაძლოა, თუ ეს კარი ახლა არ იღება შენთვის, არსებობს შენთვის განკუთვნილი სხვა კარი. ყველაფერს თავისი დრო აქვს. მთავარია მოთმინება.– გიორგი, რას აკეთებ თავისუფალ დროს?– თუ თავისუფალი დრო მაქვს, ყოველთვის ვკითხულობ და დავდივარ სპორტდარბაზში, ვცურავ, რომ ფორმაში ვიყო. ეს ძალიან მნიშვნელოვანია ხელოვანისთვის. თუმცა იმ დრომდე, ვიდრე სპორტს შევეჩვიე, დიდი დრო გავატარე ჩემი მეორე მე-ს დაყოლიებაში, რომელსაც ცხოვრებაში სპორტის შესახებ აბსოლუტურად წარმოდგენა არ ჰქონდა.– მადლობა ინტერვიუსთვის. და ბოლოს: საქართველოში კონცერტის გამართვაზე არ გიფიქრიათ?– მართალი გითხრათ, იყო რამდენიმე წინადადება, რომელთაც, ჯერჯერობით, გაგრძელება არ მოჰყოლია. ნათესავებიც ხშირად მეკითხებიან ამის შესახებ. ჯერჯერობით საქართველოში კონცერტის ჩატარებას არ ვაპირებ. თუმცა, ჩემთვის დიდი პატივი იქნებოდა საქართველოში სოლო-კონცერტის გამართვა. შემიძლია ვთქვა, რომ ჩემი დიდი სურვილია გამოვიდე თბილისის ფილარმონიის დიდ სცენაზე, მოვიწვიო შესანიშნავი არტისტები და გავმართო შესანიშნავი საღამო.
Sputnik საქართველო
media@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rossiya Segodnya“
2025
ახალი ამბები
ka_KA
Sputnik საქართველო
media@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rossiya Segodnya“
Sputnik საქართველო
media@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rossiya Segodnya“
ინტერვიუ, ქართულ–რუსული ურთიერთობები, საზოგადოება
ინტერვიუ, ქართულ–რუსული ურთიერთობები, საზოგადოება
გიორგი მელიქიშვილს არაჩვეულებრივი ხმის ტემბრი და ქარიზმა აქვს. იგი არა მხოლოდ წარმატებული შემსრულებელი, მუსიკალური კონკურსებისა და სატელევიზიო პროექტების, მათ შორის, შოუ Главная сцена-სა და Голос-ის მონაწილე, არამედ რუსეთში ქართული ფედერალურ ეროვნულ-კულტურულო ავტონომიის (ФНКА) ვიცე-პრეზიდენტია.
მელიქიშვილმა
„Sputnik-საქართველოსთან" ექსკლუზიურ ინტერვიუში ისაუბრა ФНКА-ში მის საქმიანობაზე, საქართველოსა და რუსი ხალხების მეგობრობასა და კარიერაზე.
– გიორგი, როგორც დანელიას ცნობილ ფილმ „მიმინოში" ამბობენ, თქვენ მზიანი თელავიდან ხართ. გვითხარით, გენატრებათ თუ არა სამშობლო, კახეთი, ზოგადად, საქართველო თუ იგი ყოველთვის თქვენს ფიქრებშია?
– როგორც ნებისმიერ ქართველს, რამდენი წლისაც არ უნდა ვიყო და სადაც არ ვიყო, საქართველო სულ მახსოვს და მენატრება. საქართველოს გარეშე ცხოვრება არასოდეს წარმომედგინა, მაგრამ ყველაფერი ღვთის ნებაა: ისე მოხდა, რომ ახლა მოსკოვში ვცხოვრობ. თუმცა, ჩემი ახლობლები საქართველოში არიან. რა თქმა უნდა, მენატრება ჩემი სამშობლო და პირველი შესაძლებლობისთანავე ყოველთვის იქ მივფრინავ.
– ამ დროის განმავლობაში, ალბათ, რუსეთი უკვე გახდა თქვენი მეორე სახლი. 20 წელზე მეტია იქ ცხოვრობთ...
– დიახ, უკვე 22 წელია მოსკოვში ვარ და ეს ქალაქი, რა თქმა უნდა, უკვე ჩემი სახლია. აქ თავს ძალზე კომფორტულად ვგრძნობ. მადლობა ღმერთს, აქ ბევრი მეგობარი და ნათესავი მყავს. უფრო მეტიც, ვარ ქართული დიასპორის ვიცე-პრეზიდენტი კულტურის საკითხებში. ქართული სულისკვეთებით გაჟღენთილ უამრავ საღამოს, გალა-კონცერტს და სხვადასხვა ღონისძიებას ვაწყობთ. ამაზე ჩვენი ორგანიზაციის პრეზიდენტი დავით ცეცხლაძე თავდაუზოგავად მუშაობს. როგორც ყოველთვის ვამბობთ: „აქ ჩვენც გვაქვს პატარა საქართველო“. ჩვენ გვაერთიანებს და გვაკავშირებს სამშობლოსადმი სიყვარული.
– მოგვიყევით თქვენი საქმიანობის შესახებ. ამ ორგანიზაციაში მუშაობის წლების განმავლობაში რისი მიღწევა მოახერხეთ და რა პროექტები გაქვთ წინ?
– შეუძლებელია ყველაფრის ორი სიტყვით მოყოლა, რადგან ბევრი პროექტი გვაქვს. აი, ახლა ვზივარ ოფისში და ვათვალიერებ ჩვენი პროექტებისა და ღონისძიებების აფიშებს: ქართული დიასპორის საფეხბურთო კლუბი, გივი ციმაკურიძის სახელობის ყოველწლიური ქორეოგრაფიული ფესტივალი. 12 მაისი - რუსეთში ქართული დიასპორის დღე - ჩვენ ამ თარიღს ყოველწლიურად აღვნიშნავთ და წელსაც ასე იქნება. დეკემბერში დიდ საკონცერტო დარბაზ „კოსმოსში“ გვქონდა კონცერტი. ასე რომ, ქართული დიასპორა უამრავ საინტერესო ღონისძიებას ატარებს, ხელოვანებს, რომლებიც წარმოადგენენ ქართველ ხალხს, ეხმარება პოპულარობის მიღწევაში. ეს ჩვენთვის ყოველთვის ძალზე მნიშვნელოვანია. 7 მარტს საშემსრულებლო ხელოვნების ცენტრში (ყოფილი გრადსკის დარბაზი) გაიმართება ჩემი სოლო-კონცერტი. მასში ჩემი მეგობრები და ცნობილი არტისტები მიიღებენ მონაწილეობას.
– ამ ეტაპზე ჩვენს ქვეყნებს შორის ურთიერთობები არცთუ მარტივია. და თქვენ, როგორც ხელოვანი ადამიანი, ალბათ, ამას განსაკუთრებით განიცდით. როგორ ფიქრობთ, მიზნები, რომლებსაც თქვენი ორგანიზაცია ემსახურება, შეძლებს ხელი შეუწყოს საქართველოს, რუსეთში მცხოვრები ქართველების გაერთიანებას და თავად რუსეთის დაახლოებას კულტურისა და საერთო კავშირების მეშვეობით?
– ვცდილობ, პოლიტიკაზე არ ვისაუბრო, რადგანაც ამ სფეროში კომპეტენტური ადამიანები საკმარისად არიან. რა თქმა უნდა, ყველაფერი ვარდისფერ ფერებში არაა. დიახ, სამწუხაროდ, საქართველოსა და რუსეთს შორის იყო უსიამოვნო მომენტები. თუმცა, რუსი და ქართველი ხალხი ერთმანეთთან ახლოს არიან კულტურით, რწმენით, აქვთ მსგავსი მენტალიტეტი - ეს ასევე ბევრს ნიშნავს. რუსეთში ძალიან უყვართ ქართული კულტურა და გულწრფელად ვისურვებდი, რომ საქართველოსა და რუსეთს შორის იყოს კარგი და თბილი ურთიერთობები. დაე, პოლიტიკოსებმა ერთმანეთში მოლაპარაკება შეძლონ - ეს უკვე სხვა ისტორიაა. ხალხი კი ისედაც პატივს სცემს ერთმანეთს. მინდა, რომ ჩვენს შესანიშნავ ხალხს ერთმანეთთან ურთიერთობა ჰქონდეთ, იყვნენ მეგობრები და არასოდეს იყოს კონფლიქტები. მხოლოდ მეგობრობა და ურთიერთობები, რომლებიც აგებულია თბილ, კეთილ გრძნობებზე. ამის იმედი ნამდვილად მაქვს.
– გიორგი, თქვენ მღეროდით საქართველოს საპატრიარქოს გუნდში, მოსკოვში კი იყავით ლეგენდარული ანსამბლ „ორერას“ სოლისტი. გვიამბეთ ამ პერიოდის შესახებ.
– დიახ, ვმღეროდი საქართველოს საპატრიარქოსთან არსებულ შესანიშნავ გუნდ „ბასიანში" და ვმონაწილეობდი ჩვენს კათალიკოს- პატრიარქთან დაკავშირებით გამართულ ღონისძიებებში. ეს იყო 2000-2003 წლები. 2003 წელს ჩამოვედი მოსკოვში, სადაც გავიცანი ანსამბლ „ორერას“ სოლისტი თემურ დავითაია. მან ჩემი სიმღერა მოისმინა და მიმიწვია ჯგუფში. თუ არ ვცდები, 2005 წელი იყო. ასე რომ, რამდენიმე წლის განმავლობაში ვმღეროდი ამ შესანიშნავ ჯგუფში. ჩვენ ბევრი კონცერტი ჩავატარეთ რუსეთის მასშტაბით. მე მათი მადლობელი ვარ ამ გამოცდილებისთვის, რადგან იგი ლეგენდარული ანსამბლია, სადაც ერთ დროს მღეროდნენ ვახტანგ კიკაბიძე, გენო ნადირაშვილი, თემურ დავითაია და ა.შ.
– თქვენ გაქვთ არაჩვეულებრივი ხმის ტემბრი და შესრულების მანერა. როგორ ჩამოგიყალიბდათ ეს სტილი?
– 22 წლამდე გუნდში მხოლოდ ქართულ ხალხურ სიმღერებს ვმღეროდი. ჩვენს მრავალხმიანობას აქვს ძალიან დამახასიათებელი სიმღერის მანერა. ქართულ ფოლკლორში, განსაკუთრებით აღმოსავლურ, კახურ სიმღერებში ბევრი მელიზმებია ანუ ხალხური „ჩახვევები". უნივერსიტეტში სწავლის წლებში მყავდა ლეგენდარული პედაგოგი, ჩემთვის და სრულიად საქართველოსთვის ადამიანი-ტალანტი ანზორ ერქომაიშვილი. ბევრი ხალხური და საეკლესიო სიმღერა, რომელიც დაკარგული იყო, ერქომაიშვილმა მოიპოვა, შემოინახა და მომავალ თაობებს გადასცა. სხვათა შორის, მან მითხრა: „შენ მომღერალი ხარ! შენ პროფესიონალი გახდები. და შენ უნდა იცოდე და იმღერო - გურული, იმერული, მეგრული და სვანური სიმღერები". ასე რომ, მთელი ბავშვობა და ახალგაზრდობა ვმღეროდი ქართულ ხალხურ სიმღერებს, მოსკოვში გადასვლის შემდეგ კი დავიწყე საესტრადო სიმღერების - რუსული, ქართული, იტალიური, ესპანური - შესრულება.
– იყო თუ არა კუმირი, რომელმაც გავლენა მოახდინა შენი შესრულების სტილზე?
– იყო ასეთი ქართველი მომღერალი ჰამლეტ გონაშვილი. ჩემთვის იგია ყველაზე საყვარელი შემსრულებელი, თუმცა არა მარტო ჩემთვის, მთელი საქართველოსთვის. სამწუხაროდ, ის ჩვენთან აღარ არის. როცა მისი ჩანაწერები მესმის, დღემდე ჟრუანტელი მივლის. ჩემთვის ის აბსოლუტური ფენომენია. დასავლელი მუსიკოსებისგან კი გამოვარჩევდი სტივი უანდერს. ბუნებრივია, პირველად რომ მოვისმინე მისი მუსიკა, გამიტაცა მისმა მელიზმებმა. ასე ჩამოყალიბდა ჩემი სტილი. ბევრისთვის ჩემი სტილის ეს სინთეზი ძალიან საინტერესო და ახალია. მაგრამ მისი საფუძველი მაინც ქართული ხალხური სიმღერაა.
– ბავშვობიდან მღერით. გახსოვთ თქვენი პირველი სერიოზული კონცერტი?
– დიახ, ბავშვობიდან ვმღეროდი. ჩემი მასწავლებელი იყო მშვენიერი ლია ნიკოლოზიშვილი. ჩემი მშობლიური სოფელია სანიორე, რომელიც თელავიდან 25 კილომეტრში მდებარეობს, იქ ცხოვრობენ ჩემი ოჯახი და მეგობრები. მასწავლებელიც კი ჩვენი მეზობელი იყო, სანიორედან ორ კილომეტრში, სოფელ ართანაში ცხოვრობდა. სწორედ მან გადამადგმევინა მუსიკაში ჩემი პირველი პროფესიული ნაბიჯები და მისი ხელმძღვანელობით 6-7 წლის ასაკში ვიმღერე კრემლში. ბავშვობაში გამოვდიოდი დიდ კონცერტებზე ანსამბლ „რუსთავთან“ ერთად, სადაც ჰამლეტ გონაშვილი მღეროდა და რომელსაც ანზორ ერქომაიშვილი ხელმძღვანელობდა. ასევე ვაჟაობის დღესასწაულზე, პოეტ ვაჟა-ფშაველას პატივსაცემად. გამოვდიოდი სახელმწიფო კონცერტებზე, რომელსაც, სხვათა შორის, საქართველოს კომპარტიის ცენტრალური კომიტეტის პირველი მდივანი ჯუმბერ პატიაშვილი ესწრებოდა. ერთხელ კი ვიმღერე კონცერტზე, სადაც სოლისტები იყვნენ სხვადასხვა ქვეყნის წარმომადგენლები, მათ შორის, ჩემი საყვარელი ჰამლეტ გონაშვილი.
– მოსკოვში ყოველთვის იყო და არის ძალიან მაღალი კონკურენცია შოუ-ბიზნესში. გიჭირს კოლეგებთან კონკურენცია?
– რა თქმა უნდა, მოსკოვში ძალიან დიდი კონკურენციაა. თქვენ შეიძლება წლების მანძილზე მოგიწიოთ დახურულ კარზე კაკუნი. მაგრამ ყველა მონეტას ხომ ორი მხარე აქვს. და შესაძლოა, თუ ეს კარი ახლა არ იღება შენთვის, არსებობს შენთვის განკუთვნილი სხვა კარი. ყველაფერს თავისი დრო აქვს. მთავარია მოთმინება.
– გიორგი, რას აკეთებ თავისუფალ დროს?
– თუ თავისუფალი დრო მაქვს, ყოველთვის ვკითხულობ და დავდივარ სპორტდარბაზში, ვცურავ, რომ ფორმაში ვიყო. ეს ძალიან მნიშვნელოვანია ხელოვანისთვის. თუმცა იმ დრომდე, ვიდრე სპორტს შევეჩვიე, დიდი დრო გავატარე ჩემი მეორე მე-ს დაყოლიებაში, რომელსაც ცხოვრებაში სპორტის შესახებ აბსოლუტურად წარმოდგენა არ ჰქონდა.
– მადლობა ინტერვიუსთვის. და ბოლოს: საქართველოში კონცერტის გამართვაზე არ გიფიქრიათ?
– მართალი გითხრათ, იყო რამდენიმე წინადადება, რომელთაც, ჯერჯერობით, გაგრძელება არ მოჰყოლია. ნათესავებიც ხშირად მეკითხებიან ამის შესახებ. ჯერჯერობით საქართველოში კონცერტის ჩატარებას არ ვაპირებ. თუმცა, ჩემთვის დიდი პატივი იქნებოდა საქართველოში სოლო-კონცერტის გამართვა. შემიძლია ვთქვა, რომ ჩემი დიდი სურვილია გამოვიდე თბილისის ფილარმონიის დიდ სცენაზე, მოვიწვიო შესანიშნავი არტისტები და გავმართო შესანიშნავი საღამო.
