პავიის უნივერსიტეტის (იტალია) თანამშრომელმა ტაშა ბრონდინომ ერთ დღეს შეამჩნია, რომ ის ქალები, რომლებიც რაიმე თემაზე ჭორაობდნენ, უფრო შეკრულებად გრძნობდნენ თავს, და გადაწყვიტა გაერკვია, არსებობს თუ არა რაიმე ტიპის ბიოქიმიური მიზეზები საამისოდ.
ბრონდინომ და მისმა თანამოაზრეებმა დაახლოებით 25 სტუდენტ გოგონას მოუყარეს თავი „უმნიშვნელო“ საკონტროლო ცდაში მონაწილეობის მისაღებად, რომლებიც ერთმანეთს კარგად იცნობდნენ. შემდეგ ისინი შემთხვევით ჯგუფებად დაყვეს, ოღონდ ისე, რომ თითოეულში თითო მსახიობი და უცნობი გოგონა შეიყვანეს. ამის შემდეგ სთხოვეს მათ, ცდის დაწყებამდე ცოტა ხანს დალოდებოდნენ…
ამასობაში ზოგმა მსახიობმა ჯგუფს „საიდუმლოდ აცნობა“, რომ მათი ნაცნობი გოგონა, რომელიც ექსპერიმენტში არ მონაწილეობდა, ორსულობას მალავდა, ზოგმა კი ემოციური ისტორია უამბო იმის შესახებ, თუ რატომ ვერ მისდევდა სპორტს.
ვითომდა მოლოდინის დროის გასვლის შემდეგ სწავლულებმა ექსპერიმენტის მონაწილეთა ნერწყვის სინჯები აიღეს და გოგონებს „უმნიშვნელო ანკეტები შეავსებინეს, რომლებსაც არაფერი ჰქონდა საერთო ცდასთან“.
მეორე დღეს ბრონდინო და მისი თანამშრომლები სათითაოდ შეხვდნენ სტუდენტებს, ნეიტრალურ თემებზე გაესაუბრნენ და ისევ აუღეს ნერწყვის სინჯები.
როდესაც ორივე დღეს აღებული სინჯები შეისწავლეს, მეცნიერები მივიდნენ დასკვნამდე, რომ:
ჭორაობა სისხლში ოქსიტოცინის დონეს ზრდის, რაც ოჯახური ბედნიერების ჰორმონად მიიჩნევა. და ეს მიუხედავად იმისა, როგორი დამოკიდებულება აქვს მავანს განხილვის ობიექტისადმი: ესიმპათიურება თუ პირიქით, სძულს კიდეც. მთავარი პიროვნული დამოკიდებულება კი არა, თავად ვიღაცის საიდუმლოზე ლაპარაკი ყოფილა.
ტაშა ბრონდინოსა და მისი სწავლული კოლეგების ვარაუდით, ჭორაობის ბიოქიმიური ბუნება იმაზე მეტყველებს, რომ ქცევის აღნიშნულმა თავისებურებამ მნიშვნელოვანი როლი ითამაშა ადამიანის ევოლუციაში წარსულში, და თამაშობს ახლაც.
მეცნიერების აზრით, საიდუმლო ფაქტების გაცვლა-გამოცვლა ჩვენს წინაპრებს დიდ ჯგუფებში არაფორმალური ურთიერთობების ჩამოყალიბებაში, რეპუტაციის შექმნასა და ჯგუფის წევრებს შორის ნდობის ჩამოყალიბებაში ეხმარებოდა.
