ახალი წლის წინა დღეებში საზოგადოებრივი მაუწყებლის ხელმძღვანელობამ საქართველოს ტელევიზიის ყველასგან მივიწყებული ვეტერანი „ტელევიზიონშჩიკები“ მიგვიწვია და შეხვედრა მოგვიწყო. ახლა ამ ღონისძიების ავ-კარგიანობაზე საუბრით თავს არ შეგაწყენთ, რადგან ასეთ დროს უამრავი ნიუანსის ცოდნაა საჭირო, რაღაც ვერ გათვალეს, რაღაც ვერ გაითვალისწინეს, ბევრიც მოიმდურეს, ამიტომაც სიტყვით გამომსვლელთა უმრავლესობა საუბარს ასე იწყებდა: მიუხედავად ყველაფრისა… რა თქმა უნდა, კარგიც იყო, უმთავრესი კი დიდი ხნის მონატრებული ადამიანების შეხვედრა გახლდათ.
ტელევიზიის ფოიეში ზურგს უკან მომესმა ნაცნობი რუსულ-ქართული, მოვიხედე და ისევ ნაცნობი: „როგორ ხარ, მამა“. 60-იანი წლებიდან მოყოლებული, ვისაც ტელევიზიაში უმუშავია, წარმოუდგენელია არ იცნობდეს იგორ ნაგორნის, ან, უბრალოდ, „ნიკალაევიჩს“, დიდებულ კინო- და ტელეოპერატორსა და გემრიელ კაცს. მასთან მუშაობა ერთი სიამოვნება იყო, ყურადღებით მოგისმენდა და თუ რამე არ მოეწონებოდა, ჩუმად ყურში გეტყოდა: ასე აჯობებს, მამა. მის გადაღებულს წუნს ვერ უპოვიდი, ისევე, როგორც მის განვლილ ცხოვრებას.
ამ შეხვედრამ გამახსენა შორეული 80-იანები. ბათუმში ვიღებდით სატელევიზიო ციკლს „ოქრო აჭარის ლაჟვარდში“. ახალ წელსაც იქ შევხვდით და თბილისში შობა დილით მატარებლით დავბრუნდით. „ნიკალაევიჩი“ იქვე, ძველი კინოსტუდიის წინ, ბორჯომის ქუჩაზე ცხოვრობდა. არაფრით შინ არ გამიშვა და ასე მოვხვდი ნაგორნების ოჯახში, სადაც ეს საოცარი ამბავი გავიგე. სანამ სუფრა გაეწყობოდა, საოჯახო ალბომის თვალიერებით შევიქციე თავი და ჩემი ყურადღება მიიპყრო ერთმა ცნობილმა ფოტომ, რომელზეც რუსეთის უკანასკნელი მეფის ნიკოლოზ მეორის ვაჟიშვილი და მისი აღმზრდელი, დევივით მეზღვაური იყვნენ გამოსახული. იგორმა დაინახა, ფოტოს რომ ვაკვირდებოდი და აშკარად ნასიამოვნებმა მითხრა: „ეს ჩემი ბაბუა კლემენტ ნაგორნია, ცესარევიჩ ალექსის აღმზრდელის, ბოცმან დერევიანკოს თანაშემწე და საიმპერატორო იახტა „შტანდარტის“ მატროსი. მას ევალებოდა უფლისწულის ტარება და მისი დაცვა. სამწუხაროდ, მისგან მხოლოდ ეს ფოტო შემოგვრჩა, სამეფო ოჯახთან ერთად ისიც დახვრიტეს“.
ცოტა მოგვიანებით სუფრასთან ნაგორნების თბილისური ოდისეაც მოვისმინე:
— აქ, ბორჯომის ქუჩაზე გავიზარდე, მე და მამამ ქართული ერთად ვისწავლეთ, ასე ამბობდა — თუ იმ ქვეყანას პატივს სცემ, სადაც ცხოვრობ, მის ენაზე უნდა ილაპარაკო, სხვაგვარად სულ უცხო იქნებიო. ბავშვობაში კინოთეატრ „ამირანის“ წინ იყო ჩვენი „ბირჟა“ და ენა ქართულად მანდ გავიტეხე. ახალგაზრდობაში ათი წელი მოსკოვში, ცენტრალურ ტელევიზიაში ვიმუშავე, მაგრამ ისე ვიყავი საქართველოთი მოწამლული, რომ ვერ გავძელი და დავბრუნდი. ჩემი სამშობლო აქ არის. მე სხვანაირი, ქართული ჩამოსხმის რუსი ვარ, გოგლა ლეონიძის გვერდით ვმჯდარვარ, მისი ლექსებით წაყვანილ ქართულ სუფრაზე მომილხენია, სოსო ებრალიძისა და კოტე მახარაძის მეგობარი ვიყავი და როცა დრო მოვა, თბილისის ცის ქვეშ უნდა დავიმარხო საბურთალოს სასაფლაოზე, ჩემი მშობლების გვერდით.
კოტე მახარაძე ახსენა და მინდა დავამატო, რომ მათი მეგობრობა მართლაც საოცრად უხინჯო იყო, ქალბატონი სოფიკო ხუმრობით იგორს „კოტეიას რუსს“ ეძახდა.
იგორ ნაგორნი გაზაფხულზე 84 წლის გახდება. ქართული ტელევიზიის ცოცხალი მატიანე, თბილისზე, „პლეხანოვზე“ და ყველაფერ ქართულზე შეყვარებული რუსთა მეფისწულის აღმზრდელის ჩამომავალი და ერთი გემრიელი ქალაქელი კაცია.
2016 წლის 30 დეკემბერს საზოგადოებრივ მაუწყებელში მოწყობილი შეხვედრა ჩემთვის იმით გახლდათ გამორჩეული და დასამახსოვრებელი, რომ ამ დიდებულმა ადამიანმა, მისთვის ჩვეული მოკრძალებით, დამშვიდობებისას ყურში მიჩურჩულა, შენთან მუშაობა დიდი სიამოვნება იყოო…
