ბევრ ჩვენგანს უთამაშია ბავშვობაში „ომობანა“: ჯოხის ხმლებით, თავზე ჩამოფხატული ვითომ მუზარადითა და დრეკადი ჯოხისა და ძუისგან დამზადებული მშვილდ–ისრით. რობინ ჰუდობა და აივენჰოობა გვინდოდა.
მაგრამ ამით ყოველთვის ბიჭები ვიყავით გატაცებული და გვჯეროდა, რომ ეს კაცის საქმე იყო. ამიტომაც ცოტა გასაკვირია, როცა მშვილდოსან გოგონებს უყურებ. ხათუნა ნარიმანიძე, ქრისტინე ესებუა და იულია ლობჟანიძე — ეს თანამედროვე ქართველი ამორძალები არიან, რომლებიც ჩვენ ქვეყანას რიო–დე–ჟანეიროს ოლიმპიადაზე წარადგენენ.
- ოლიმპიადის ლიცენზია გუნდურად გაქვთ მოპოვებული, თუ გაძლეთ ეს უფლებას, რომ შეჯიბრებაში ინდივიდუალურად მიიღოთ მონაწილეობა?
ქრისტინე ესებუა: დიახ, ეს ავტომატურად ამას ნიშნავს.
- რომელ შეჯიბრებაზე აიღეთ ბრაზილიის საგზური?
ქრისტინე ესებუა: კოპენჰაგენის მსოფლიო ჩემპიონატზე, რომელიც გასულ წელს ჩატარდა.
- ხათუნა, თქვენ სიდნეის ოლიმპიადაზეც გამოდიოდით, ათენისაც და პეკინისაც, მაგრამ ლონდონის თამაშებზე ვერ მოხვდით. რატომ?
ხათუნა ნარიმანიძე: კვოტა ვერ ავიღე. ამერიკის მსოფლიო ჩემპიონატზე მერვე ადგილზე გავედი, ქრისტინე კი მეორეზე. იმ წელს ოლიმპიადის შესარჩევი წესები შეიცვალა — თამაშების საგზურის მისაღებად უფრო მაღალი ადგილი იყო საჭირო. ქრისტინე არაჩვეულებრივ ფორმაში იყო და აბსოლუტურად დამსახურებულად გაემგზავრა ლონდონის ოლიმპიადაზე.
- იმ წელს საქართველოს ნაკრები გუნდურ შეჯიბრებებში არ მონაწილეობდა?
ქრისტინე ესებუა: სულ ცოტა დაგვაკლდა კვალიფიკაციამდე და გუნდით ვერ წავედით.
- ხათუნასა და ქრისტინესთვის რიოს ოლიმპიადა რიგით მეოთხე იქნება, თქვენს შემთხვევაში როგორაა საქმე, იულია?
იულია ლობჟანიძე: ჩემთვის ეს პირველი ოლიმპიადაა.
- როგორია თქვენი საუკეთესო შედეგი ოლიმპიადაზე?
ქრისტინე ესებუა: მართლა არ მახსოვს (იცინის).
- ხათუნა, პეკინში მექსიკელ მარიანა ავიტიასთან ანგარიშით 109:108 დათმეთ, რომელმაც საბოლოოდ ბრინჯაოს მედალი აიღო. თქვენ მაშინ მეცხრე ადგილზე გახვედით. ერთი ქულით წაგება უფრო საწყენია თუ ამას მნიშვნელობა არ აქვს — მარცხი მარცხია?
ხათუნა ნარიმანიძე: წაგება ყოველთვის საწყენია და რთულად გადასატანი, განსაკუთრებით, ოლიმპიადაზე. მაგრამ, როცა სულ ერთი ქულით მარცხდები, საშინელებაა. ფიქრობ, რომ ერთ ქულას არა უშავს, ანგარიშის გათანაბრებას შეძლებ, რადგან ნებისმიერს შეუძლია ამის გაკეთება… ეს უფრო ფსიქოლოგიური მომენტი იყო.
- ანუ თქვენ სახეობაში ფსიქოლოგია წინა პლანზე დგას. როგორ განეწყობით ხოლმე შეჯიბრებებისთვის?
იულია ლობჟანიძე: მე, მაგალითად, არასდროს ვადევნებ თვალს მეტოქის შედეგებს — სად მოხვდა, როგორ მოხვდა. მხოლოდ საკუთარ ნასროლზე ვამახვილებ ყურადღებას. თუ კარგი შედეგი მექნება, ნებისმიერ შემთხვევაში გავიმარჯვებ და მორჩა. როცა მოწინააღმდეგის მაჩვენებლებზე ამახვილებ ყურადღებას, თავში ათასი, შეჯიბრებისას სრულიად არასაჭირო, ზედმეტი ფიქრი გიწყებს ტრიალს.
ხათუნა ნარიმანიძე: ვცდილობ, სიმშვიდე შევინარჩუნო და მხოლოდ საკუთარ სროლებზე ვიფიქრო. სწორედ სროლებზე და არა მიზანში მოხვედრაზე. მნიშვნელობა არ აქვს, ცხრიანში გავარტყამ თუ ათიანში, მთავარია სწორად გავისროლო — როგორც ეს ვარჯიშებისას ხდება. როგორც უნდა ეცადო, უკეთესად მაინც არ გამოვა. რაც მეტად გენდომება მაქსიმალური შედეგის მიღება, მით უფრო მეტ შეცდომას დაუშვებ. სჯობს მშვიდად მიხვიდე სამიზნესთან და შენთვის ჩვეულ რეჟიმში ისროლო.
ქრისტინე ესებუა: ჩემთვის უმთავრესია, დავრჩე ისეთი, როგორიც ვარ, ვიფიქრო მხოლოდ ტექნიკაზე და გავაკეთო ჩემი საქმე. აქეთ–იქით ცქერა და მეტოქეებისთვის ყურადღების მიქცევა საჭირო არაა.
- ყველა თქვენგანმა ტექნიკა გამოარჩია. განა თქვენი მოძრაობები უკვე ავტომატური არ არის?
ქრისტინე ესებუა: კი, ეს ასეა, მაგრამ ისეც ხდება, რომ ხან ქარია, ხან — წვიმა. სტადიონსაც კი აქვს მნიშვნელობა. თავი კონკრეტულ სტადიონზე უნდა წარმოიდგინო და მის ატმოსფეროს მოერგო.
იულია ლობჟანიძე: მიმაჩნია, რომ სროლას ავტომატურს ვერასდროს გახდი. ჩვენ ხომ რობოტები არ ვართ?! ნებისმიერ შემთხვევაში იარსებებს ზემოქმედების გარე ფაქტორები. უშეცდომოდ სროლა მხოლოდ რობოტებს შეუძლიათ.
— ამბობთ, რომ რობოტები არ ხართ. 1980 წლის ოლიმპიადაზე ქეთევან ლოსაბერიძემ ოქროს მედალი მოიპოვა, რის შემდეგაც სამხრეთ კორეელი „რობოტების ერა“ დაიწყო (გოგონები იცინიან). სწორედ ამ ქვეყნის წარმომადგენლები ხდებოდნენ ყველა ოლიმპიადის გამარჯვებულები, პეკინის გამოკლებით. რით აიხსნება სამხრეთ კორეელთა ასეთი პოტენციალი ქალთა შორის მშვილდოსნობაში?
იულია ლობჟანიძე: არც ისე დიდი პოტენციალი აქვთ. ქრისტინე, შენ ხომ დაგიმარცხებია კორეელი?
ქრისტინე ესებუა: კი, მეც დამიმარცხებია და ბევრ სხვასაც.
- მესმის, მაგრამ ოლიმპიური ჩემპიონები მაინც სამხრეთ კორეელი გოგონები ხდებოდნენ.
ხათუნა ნარიმანიძე: ახლავე აგიხსნით მიზეზს. ახლა აპრილია (ინტერვიუ აპრილშია ჩაწერილი — ავტ.), ოლიმპიადა აგვისტოში იწყება, ჩვენი მზადება კი, როგორც წესი, ოლიმპიადამდე მხოლოდ ორი–სამი თვით ადრე. თუ მანამდე ლიცენზიის აღება მოასწარი, ანუ, საუკეთესო შემთხვევაში, ერთი წლით ადრე.
აჰა, ავიღეთ ლიცენზია და ჩვენ არანაირი პრობლემა არ გვაქვს — ფინანსურ მხარეს, სამინისტროსა და ოლიმპიური კომიტეტის ყურადღებას ვგულისხმობ.
- ოლიმპიადის საგზურის მიღებამდე გქონდათ პრობლემები?
ხათუნა ნარიმანიძე: რა თქმა უნდა, გვქონდა. მაშინ სხვა პრეზიდენტი გვყავდა, რომელმაც გამოგვიცხადა, თქვენ აღარ ისვრითო. პირადად მე არა, მაგრამ, აი, გოგოებს უთხრა, უკვე დაბერდით და ახლა სხვამ უნდა ისროლოსო.
- კი, მაგრამ, თქვენ სახეობაში ხომ თავისუფლად შეიძლება 45-50 წლამდე იყო სპორტში?
ხათუნა ნარიმანიძე: ეს თქვენ იცით, ვიღაც–ვიღაცები კი სხვაგვარად ფიქრობდნენ… სამხრეთ კორეაზე მინდა ვთქვა: შემდეგი ოლიმპიადისთვის მზადება, წესით, უკვე სექტემბერში უნდა დავიწყოთ, ანუ როგორც კი რიოს ოლიმპიადა დამთავრდება. სწორედ ასე იქცევიან კორეელები — მაშინვე იწყებენ შემდეგი ოლიმპიადისთვის ვარჯიშებს.
- იქნებ სამხრეთ კორეელების წარმატებაზე ისიც მოქმედებს, რომ იქ ზოგ სკოლაში ცალკე საგნად ასწავლიან მშვილდოსნობას? ჩვენში როგორაა საქმე ამ მხრივ, ვგულისხმობ მოზარდების დონეზე?
ხათუნა ნარიმანიძე: ჩვენშიც კეთდება საქმე. ამას წინათ მსუბუქი მშვილდები შემოვიტანეთ, რომ 11–12 წლის ბავშვებმა კარგად დაიჭირონ ხელში. მე, მაგალითად, მე–11 კლასში დავიწყე მშვილდოსნობაში ვარჯიში.
- ანუ, ეს ის სპორტი არ არის, რომელზე სიარულიც ადრეული ბავშვობიდან უნდა დაიწყო?
ქრისტინე ესებუა: მე 10 წლისამ დავიწყე ვარჯიში.
იულია ლობჟანიძე: მეც ასე, სადღაც 10–11 წლისამ.
ხათუნა ნარიმანიძე: მაგრამ საქმე ისაა, რომ ამათ ვარჯიში უკრაინაში დაიწყეს, ჩვენ კი საქართველოზე ვლაპარაკობთ. ჩვენში ასეთი პირობები არ არის. ახლა სადაც ვდგავართ, ხომ ხედავთ, რაოდენ „დიდებული“ პირობებია სავარჯიშოდ?
-???
ხათუნა ნარიმანიძე: კარგია, რომ გვეთანხმებით „დიდებულ“ პირობებზე (იცინის).
- კი, აქ კომენტარი მართლაც ზედმეტია. მაგრამ თქვენ ხომ ბათუმში ვარჯიშობთ?
ხათუნა ნარიმანიძე: კი.
- იულია, თქვენ ლვოვში დაიწყეთ ვარჯიში. როგორ მოხვდით მშვილდოსნობაში?
იულია ლობჟანიძე: ლვოვში ვცხოვრობდი და ვსწავლობდი. რაღაცით ხომ უნდა ვყოფილიყავი დაკავებული და ჯერ მუსიკაზე შემიყვანეს, სადაც არაფერი გამოვიდა, მერე სამი თვე ძიუდოზე მატარეს და არც იქ აეწყო საქმე. ერთ დღესაც დედაჩემმა მითხრა, მოდი სროლაზე შეგიყვანო და იმის მერე აქ ვარ (იცინის).
- თავიდანვე მშვილდით სროლა დაიწყეთ?
იულია ლობჟანიძე: კი. დედა ახალგაზრდობაში მშვილდოსანი იყო და, შეიძლება ითქვას, რომ მის კვალზე წავედი.
ხათუნა ნარიმანიძე: მე ჯერ ცურვაზე დავდიოდი, მერე ერთი წელი — ნიჩბოსნობაზე, საიდანაც გადმოვედი კიდეც მშვილდოსნობაში. ბაზის დირექტორი მზია უთმელიძე იყო, მისი მეუღლე ვასილი ტროპინი კი — მწვრთნელი. სწორედ მან ამიყვანა თავისთან. საკმაოდ ძლიერი ვიყავი, რადგან ნიჩბოსნობაში ძირითადი დატვირთვა ხელებზე მოდის. ასე რომ, მშვილდი იოლად ავითვისე.
- ასე მგონია, რომ მშვილდოსნობაში ვარჯიშს დივანზე წამოწოლილი ვერ გადაწყვეტ — უნდა იფიქრო, იფიქრო და ასე შეარჩიო სპორტის ეს სახეობა. ფეხბურთს, ჩოგბურთს, კალათბურთს გამუდმებით ხედავს ადამიანი ეკრანზე, რასაც მშვილდოსნობაზე ვერ იტყვი.
ქრისტინე ესებუა: ამას მხოლოდ ფილმებში თუ ნახავ.
იულია ლობჟანიძე: მე არ მინდოდა და ძალით შემიყვანეს ამ სპორტზე — აი, ბავშვი რომ უსაქმოდ არ იჯდეს სახლში. დედაჩემის მეგობარი ქალი იყო მწვრთნელი და იმასთან მიმიყვანეს. სად აღარ მტენიდნენ, ოღონდ შინ ხელი არ შემეშალა ვინმესთვის (იცინის).
- იულია, ჯერ კიდევ 2003 წელს თქვენ უკრაინის ნაკრების შემადგენლობაში მსოფლიო ჩემპიონატის კვარცხლბეკზე მოხვდით. როგორ მოხდა, რომ საქართველოს ნაკრებში აღმოჩნდით?
იულია ლობჟანიძე: საქმე ისაა, რომ იმ დროისათვის იქ უკვე აღარ ვისროდი, ანუ წასული ვიყავი სპორტიდან. მერე, უბრალოდ, მომიწვიეს და მეც ჩამოვედი. თანაც გულიც მომიწევდა საქართველოსკენ — გენების ამბავია მაინც. 2012 წელს ჩამოვედი თბილისში, სადაც ბაბუაჩემი ცხოვრობდა.
- მე კიდევ დარწმუნებული ვიყავი, რომ ლობჟანიძეზე გათხოვდით და თბილისში გადმოხვედით საცხოვრებლად.
იულია ლობჟანიძე: არა, ეს ჩემი გვარია — ნამდვილი, ქალიშვილობის გვარი (იცინის).
- ხათუნა და ქრისტინე, ანკარაში ერთ–ერთ შეჯიბრებაზე ერთმანეთს შეხვდით. რთულია თანაგუნდელთან შეჯიბრი თუ იმ დროს ეს თქვენთვის მხოლოდ მოწინააღმდეგეა?
ქრისტინე ესებუა: სამიზნის წინ მეტოქეები ვართ, ყოველ ჩვენგანს გამარჯვება სურს. მაგრამ საწყენი იყო, რომ პირველსავე წრეში შევხვდით, რადგან ეს ხომ მაშინვე ერთი ქართველი სპორტსმენის გამოთიშვას ნიშნავდა.
- ხათუნა, ბაქოს პირველ ევროპულ თამაშებზე გასულ წელს ლაშა ფხაკაძესთან ერთად ვერცხლის მედალი მოიპოვეთ. არის სხვაობა ქალთან დუეტში იასპარეზებ თუ მამაკაცთან?
ხათუნა ნარიმანიძე: ეს ახალი პროგრამაა და, იცით, მართლაც რაღაცნაირად განსხვავებული შეგრძნებაა. ზუსტად ვიცი, როგორ ისვრიან ქრისტინე და იულია, მამაკაცთან ერთად სროლა კი უჩვეულო იყო. ბევრად მეტ პასუხისმგებლობას ვგრძნობდი და მეტიც ვინერვიულე.
- ანუ, როცა თქვენ სამნი გამოდიხართ, ზუსტად იცით, რა და როგორ უნდა გააკეთოთ, ერთმანეთისა უთქმელად გესმით?
ხათუნა ნარიმანიძე: აბსოლუტურად ზუსტად ვიცით. პირველი ყოველთვის იულია ისვრის, მერე მე და ბოლოს — ქრისტინე.
ქრისტინე ესებუა: ერთმანეთს ვკარნახობთ ხოლმე. დავუშვათ, სამიზნესთან მე ვდგავარ, ხათუნა კი ხედავს, რომ ქარი ძლიერდება — მაშინვე მაფრთხილებს. მეც იგივეს ვაკეთებ მერე.
ხათუნა ნარიმანიძე: იმასაც ვითვლით, რამდენი დრო გვრჩება.
- სუსტი ქარის ან წვიმისას შეჯიბრი არ გადაიდება? რა შემთხვევაში შეიძლება ეს მოხდეს?
ხათუნა ნარიმანიძე: მაგალითად, ბულგარეთში შეჯიბრებისას, სადაც ქრისტინემ გაიმარჯვა, კოკისპირული წვიმა იყო ელჭექით და ასპარეზობა გადაიდო.
ქრისტინე ესებუა: შეჯიბრება იმ შემთხვევაშიც წყდება, თუ ისე წვიმს, რომ სამიზნე არ ჩანს.
იულია ლობჟანიძე: თუმცა შეჯიბრება მაშინვე არ წყდება, ასე 15–20 წუთის ლოდინის შემდეგ.
- რამდენად განსხვავდება ერთმანეთისგან ღია სივრცეში ასპარეზობა დახურული სივრცისგან? სად უფრო კომფორტულად გრძნობთ თავს?
ხათუნა ნარიმანიძე: ამ შემთხვევაში მთავარი ამინდია. დარბაზში მშვიდად დგახარ, არც ქარია, არც წვიმა. ჩემი აზრით, ეს ფაქტორი განსაზღვრავს იმას, რომ დახურულ დარბაზებში უკეთესი შედეგები გვაქვს 18-მეტრიან დისტანციაზე.
ქრისტინე ესებუა: მაგრამ ღია სივრცეზე 70-მეტრიანი დისტანცია უფრო საინტერესოა და აზარტულიც. სხვათა შორის, უფრო იოლიც.
- ეს როგორ?
ხათუნა ნარიმანიძე: როგორ და 18 მეტრზე სროლას მეტი ტექნიკა სჭირდება.
ქრისტინე ესებუა: უბრალოდ, ღია სივრცეში შეიძლება გაგიმართლოს კიდეც — ქარმა დაუბეროს და ისარი ათიანთან მიაახლოვოს, ან მეტოქის ისარი სადღაც სხვაგან გააქროლოს (იცინის).
- რატომაა დისტანცია ქალებისთვისაც 70 მეტრი და მამაკაცებისთვისაც?
იულია ლობჟანიძე: ადრე მამაკაცები 90 მეტრზე ისროდნენ, მათი მშვილდები უფრო მძლავრია და სამიზნემდე აღწევდა, ჩვენი კი ვერა.
ქრისტინე ესებუა: მერე კი ორგანიზატორებმა გადაწყვიტეს, რომ ქალებსაც და მამაკაცებსაც ერთნაირ დისტანციაზე — 70 მეტრზე ესროლათ.
- ინდივიდუალური მშვილდები გაქვთ?
იულია ლობჟანიძე: კი, სტანდარტული მშვილდები, ოღონდ კონკრეტულ სპორტსმენზე მორგებული. მაგალითად, მე მაღალი ვარ და, შესაბამისად, გრძელი მშვილდი მჭირდება. ისრებსაც ინდივიდუალურად გვარგებენ.
- სხვა რამეს ვგულისხმობდი — შეკვეთით ხომ არ გიმზადებენ მშვილდებს?
ქრისტინე ესებუა: არა, საიდან ამდენი ბედნიერება?
- ბევრ მშვილდოსანს უყვარს კაპარჭებზე სათამაშოებისა და თილისმების დამაგრება და იულია, თქვენ რატომ არაფერი გაქვთ — ეს ძირითადი კაპარჭი არ არის?
იულია ლობჟანიძე: კი, ძირითადია. უბრალოდ არასდროს მქონია ეგეთი სათამაშოები.
ხათუნა ნარიმანიძე: მე სულ მქონდა ხოლმე. პირველი სათამაშო იხვი იყო და მომპარეს. ახლა რაც მაქვს, ქრისტინეს დედამ მომიქსოვა.
ქრისტინე ესებუა: ადრე იმდენი რამე მქონდა მიმაგრებული, რომ კაპარჭი არც ჩანდა. ეს ახალია და ჯერ ვერ მოვასწარი მოკაზმვა.
- ამბობენ, რომ ყოველ მშვილდოსანს ორი კაპარჭი აქვს: ყველაზე პირველი და ის, რომელსაც იმ დროისთვის იყენებს. მართლა ასეა?
ხათუნა ნარიმანიძე: ეს ადამიანზეა დამოკიდებული. ჩემი პირველი კაპარჭი არც მახსოვს. ახლა რომელიც მაქვს, ყველა წინა კაპარჭზე მეტად მიყვარს. ეს პირველია, რომელსაც ჩემი სახელი და გვარი აწერია. ასეთები იმ სპორტსმენებისთვის დაამზადეს, ვინც ლონდონის ოლიმპიადისთვის ემზადებოდა.
ქრისტინე ესებუა: მე მახსოვს, სადაცაა ჩემი პირველი კაპარჭი (იცინის), მისი ბედი ჩემთვის ცნობილია.
იულია ლობჟანიძე: ჩემი, ალბათ, უკრაინაში დარჩა.
- თვეში რამდენ ისარს უშვებთ სამიზნისკენ, ხომ არ დაგითვლიათ?
ხათუნა ნარიმანიძე: მე დღეში სადღაც 200-მდე ისარს ვისვრი. ყველაფერი იმაზეა დამოკიდებული, რა შეჯიბრისთვის ემზადები.
იულია ლობჟანიძე: სხვადასხვანაირად — მინიმუმ 100, მაქსიმუმ — 300. თუ უბრალოდ ფორმის შესანარჩუნებლად ისვრი, მაშინ 100 გასროლა სრულიად საკმარისია.
ქრისტინე ესებუა: მე ცოტა მეტის სროლა მიწევს — დღეში 200-დან 400-მდე, ხან კი 500-მდეც.
- რამდენ დღეს ატარებთ წელიწადში უმშვილდისროდ? დასვენებას ახერხებთ?
იულია ლობჟანიძე: საახალწლოდ ვახერხებთ დასვენებას, მაშინ ცოტა შეჯიბრებებია ხოლმე.
ქრისტინე ესებუა: ოლიმპიადების მერეც აუცილებლად ვისვენებთ.
- რამდენად დამქანცველია მშვილდოსნობა?
იულია ლობჟანიძე: ძალიან დამქანცველია.
- ტრავმები, ალბათ, არ არსებობს.
ქრისტინე ესებუა: როგორ არა, ძირითადად მხრის სახსრებისა.
— რაიმე სპეციალური დიეტა ხომ არ გაქვთ, რაც მხედველობას გაგიუმჯობესებთ?
ქრისტინე ესებუა: ჩვენ არ გვაქვს, რადგან სპეციალურ კვებასა და დიეტებს ექიმი სჭირდება, ყველაფერი ინდივიდუალურია და იმიტომ. შესაძლოა ერთს უფრო მეტი მწვანილი სჭირდებოდეს, სხვა კი უფრო მეტი ხორცი.
იულია ლობჟანიძე: ჩემი აზრით, სამხრეთ კორეაში ამას ძალიან დიდ ყურადღებას აქცევენ. მგონი, ექიმი უფრო მეტი ჰყავთ, ვიდრე სპორტსმენი: ფსიქოლოგები გინდა, დიეტოლოგები თუ სხვა.
- თქვენ არ გყავთ ფსიქოლოგი?
იულია ლობჟანიძე: ფსიქოლოგი კი არა, საკუთარი ექიმიც კი არ გვყავს.
— აბა როგორ უმკლავდებით მძიმე ფსიქოლოგიურ დატვირთვას? რატომ არ უზრუნველყოფენ ოლიმპიელებს მინიმალური პირობებით?
იულია ლობჟანიძე: ბოლო რამდენიმე ასპარეზობაზე, ფედერაციის წყალობით, მასაჟისტი გვყავდა. თუმცა ეს მხოლოდ იმიტომ, რომ ოლიმპიადისთვის ვემზადებით. მერე რა იქნება, ეგ აღარ ვიცი.
სპორტსმენი თუ ჩინოვნიკი
- ხათუნა, თქვენ მშვილდოსნობის ფედერაციის პრეზიდენტი ხართ. ეს ხელს გიშლით თუ გეხმარებათ და უფრო ვინ ხართ: სპორტსმენი თუ ფუნქციონერი?
— თავიდან ძალიან გამიჭირდა, რადგან სპორტსმენები პრეზიდენტად ვერ აღმიქვამდნენ. ვბრაზობდი კიდეც, მაგრამ მერე გადავწყვიტე, რომ ან პრეზიდენტობა უნდა ამერჩია, ან სროლა.
ამას წინათ სპორტის სამინისტროში ვიყავი და მინისტრის მოადგილეს შევხვდი. მითხრა, კიდევ უნდა იყარო კენჭი ფედერაციის პრეზიდენტობაზე, ოღონდ სროლა არ უნდა შეწყვიტოო. ეს კი მარტივი არ არის.
თუმცა, ჩემი შედეგები თანდათან იზრდება — ადრე ასე არ იყო. ვფიქრობ, ეს იმის გამო ხდება, რომ თითოეული შეჯიბრების წინ შეკრებას ვატარებთ და როგორც სპორტსმენი ვხედავ, რა გვაკლია. ქრისტინემ სწორედ შენიშნა — მასაჟისტი არასდროს გვყოლია.
ჩემამდე ფედერაციას ხან ბიზნესმენები ხელმძღვანელობდნენ, ხან მთავრობის წევრები, რომელთაც სულ სხვა ინტერესები ჰქონდათ. ერთდროულად პრეზიდენტობა და სპორტსმენობა კარგიცაა და ცუდიც.
ჩემზე უკეთ არავინ იცის, რა სჭირდებათ სპორტსმენებს, რა პრობლემები აქვთ. და თუ მათ პრობლემებს ყურადღებას არ მივაქცევ, ეს ჩემ პრობლემად იქცევა.
გასულ წელს საუკეთესო შედეგები გვქონდა — ერთ წელში შვიდი მედალი ავიღეთ. კიდევ 2015 წლის საუკეთესო სპორტსმენი ქალის წოდებაც მომანიჭეს. ეს ჩემთვის ყველაზე დიდი ჯილდო იყო. წელსაც ასე დავიწყეთ: ანკარაში მსოფლიო ჩემპიონატზე გუნდური მეორე ადგილი ავიღეთ, ანტალიის საერთაშორისო ტურნირზე — მეორე ადგილი, მერე ქრისტინე გახდა გრან–პრის ვერცხლის მედალოსანი.
სამინისტროში რომ მივედი, მითხრეს, როცა მოდიხარ, სულ მოსალოცად გაქვს საქმე, უკვე მივეჩვიეთ, რომ ყველა შეჯიბრებიდან მედლები ჩამოგაქვთო. ძალიან მესიამოვნა იმის მოსმენა, რომ ჩვენ გუნდს ძლიერ გუნდად მიიჩნევენ და მინისტრის მოადგილე ასე მიღებს.
- ნუთუ არავინ გეხმარებათ?
— ჯერჯერობით ვახერხებ შეთავსებას, მაგრამ ნამდვილად ვერ გავართმევდი თავს, რომ არა დავით ლეკვეიშვილის დიდი მხარდაჭერა, რომელიც მწვრთნელიცაა და ფედერაციის გენერალური მდივანიც. ამ ადამიანს აბსოლუტურად ვენდობი და ისიც ყველაფერში მეხმარება.
აღსანიშნავია, რომ მამაკაცებმაც გააუმჯობესეს მაჩვენებლები. და ეს იმიტომ, რომ ჩვენ შედეგებს ხედავენ და თავადაც ისწრაფვიან უკეთესი რეზულტატებისკენ.
სულ ვამბობ, შედეგები მჭირდება–მეთქი. იმიტომ რომ სწორედ შედეგებს მთხოვენ ხელმძღვანელები სამინისტროში და, იქიდან დაბრუნებული, სპორტსმენებისგან კარგ მაჩვენებლებს ვითხოვ. მათი გამარჯვება ეს ჩემი გამარჯვებაცაა და მთლიანად ფედერაციისაც.
