თბილისი, 21 მარტი — Sputnik. 22 წლის ლექსო თოდიაშვილმა, რომელიც დაუნის სინდრომით დაიბადა, ამადეო მოდილიანის ნახატებითა და ადრიანო ჩელენტანოს მუსიკით შთაგონებულმა, 13 სურათი დახატა, რომლებიც აპრილში ლონდონში გამოიფინება.
21 მარტს დაუნის სინდრომის მქონე ადამიანთა საერთაშორისო დღე აღინიშნება. ამ დღეს მთელ მსოფლიოში ამ თარიღისადმი მიძღვნილი სხვადასხვა ღონისძიება იმართება.
„ხატვა ბავშვობიდან მიყვარდა. განსაკუთრებით პორტრეტების ხატვა მიყვარს. ასევე მოდილიანის სურათებს ვხატავ. თბილისში სამი გამოფენა მქონდა, ლონდონის გამოფენა უკვე მეოთხე იქნება. მე თვითონ ვარჩევ ფერებს, მიყვარს მკვეთრი ფერები, ძალიან სწრაფად ვხატავ“, — განუცხადა Sputnik-ს თოდიაშვილმა.
დღეს ლექსოს ერთი ოცნება აქვს — მას პიანისტობა უნდა. ამბობს, რომ ცოტა დაკვრა იცის, მაგრამ ფორტეპიანო არა აქვს, რომ მუსიკაში გულმოდგინედ იმეცადინოს.
„პიანინო რომ მქონდეს, უფრო კარგად ვისწავლიდი დაკვრას. ასევე შემიძლია დირიჟორობა, ერთხელ ოპერაშიც გამოვედი და ვუდირიჟორე. ძალიან მიყვარს ჩელენტანო, ტელეფონში მისი სიმღერები მაქვს ჩაწერილი“, — ამბობს ლექსო.
ახალგაზრდა მხატვარს ძალიან უყვარს სეირნობა. მისი საყვარელი ადგილი მთაწმინდის პარკია, სადაც ხშირად დადის და ჩანახატებს აკეთებს. „ბუნება კარგად მკარნახობს, რა უნდა დავხატო“, — აღნიშნა ახალგაზრდა მხატვარმა.
თავის ყველაზე ახლობელ ადამიანებად ლექსო დედასა და უფროს ძმას მიიჩნევს. დედისთვის პროდუქტები მიაქვს და კერძების მომზადებაში ეხმარება, სხვათა შორის, პროფესიულ დონეზე.
„ლექსო პროფსასწავლებელში მზარეულის სპეციალობაზე სწავლობს. მისი კურსებზე შეყვანა გადავწყვიტეთ, რათა შეძლოს თავისთვის საჭმლის მომზადება, იყოს დამოუკიდებელი. მისი მასწავლებელი ამბობს, რომ მას მშვენიერი მონაცემები აქვს და მზარეულად მუშაობაც შეუძლია“, — აღნიშნა ლექსოს დედამ ნანა ლებანიძემ.
მან ასევე ისაუბრა, რომ მას შვილის საზოგადოებაში ინტეგრაციის გზაზე მრავალი სიძნელის გადალახვა მოუწია. იყო ბევრი ნეგატიური მომენტი, რასაც ცდილობენ, აღარ გაიხსენონ.
„ერთხელ ლექსო ჩემთან მოვიდა და მკითხა: დედა, მე მართლა ავადმყოფი ვარ? ვერაფერი ვუპასუხე. მაგრამ უფროსმა ვაჟმა უპასუხა, რომ ყველა ვავადმყოფობთ ხანდახან, როდესაც, მაგალითად, გრიპი გვაქვს, ახლა კი ის აბსოლუტურად ჯანმრთელია“, — აღნიშნა ლებანიძემ.
ლექსოს დედის თქმით, მას შვილები ერთმანეთისგან არასდროს გაურჩევია, უბრალოდ, ცხოვრობდა პრინციპით: ყველა ადამიანს განსხვავებული შესაძლებლობები აქვს.
„არასდროს ვმალავდი საკუთარ შვილს, ყველგან დამყავდა მიუხედავად იმისა, რომ მის მიღებაზე საბავშვო ბაღმაც და სკოლამაც უარი განმიცხადეს. კერძო მასწავლებელი დავიქირავე და მასთან ის მუშაობდა. ყველაფერს ვაკეთებდი, რომ თავი გაუცხოებულად არ ეგრძნო“, — აღნიშნა მან.
„მზის შვილების“ მშობლები ჰყვებიან, რომ ამ ბავშვებს, როგორც ყველა სხვას, უნიკალური შესაძლებლობები აქვთ, გამოირჩევიან საკუთარი ინდივიდუალურობით, სიყვარულისა და სინაზის მონიჭების უნარით და რაც ყველაზე მთავარია, ამ ბავშვებს ბედნიერად ცხოვრება და ასევე მშობლების ცხოვრების ბედნიერად ქცევა შეუძლიათ.
