-ბატონო დავით, იყო დრო, როდესაც ეთერში უფრო მეტ დროს ატარებდით, ვიდრე ოჯახში, როდის დაიწყო თქვენი საეთერო ცხოვრება?
— ჯერ გეტყვით, რომ ორი უმაღლესი მაქვს დამთავრებული: თეატრალური და უნივერსიტეტის ჟურნალისტიკის ფაკულტეტი. რადიოში 1958 წელს შემთხვევით მივედი, მაშინ 21 წლის ვიყავი. როცა 1959 წელს ტელევიზიაში გამოვჩნდი, მაშინ საეთერო მაუწყებლობა ფუნიკულიორიდან ხორციელდებოდა. ყველანი ერთ პატარა ოთახში ვიყავით, სადაც უზარმაზარი აპარატურა იყო. იმხელა, რომ მისი ნახვა შეგაშინებდათ. მაყურებელს ფეხზე დამდგარი ველაპარაკებოდით. გადაცემები ძალიან ცოტა იყო. რადიოსა და ტელევიზიაში ორივეგან ერთად ვმუშაობდი, ეთერში დღეში 17 საათი ვიჯექი. 35 წელია, რაც რადიოსა და ტელევიზიაში ვიყავი.ეს არ იყო სამსახური- ეს იყო ცხოვრება სამსახურში, კოლექტივი ერთი ოჯახივით ვცხოვრობდით.
- კადრს მიღმა დარჩენილი რაიმე განსაკუთრებულ შემთხვევა ხომ არ გახსენდებათ?
— ერთხელ მახსოვს, სანადიროდ ვიყავი წასული და სახლში გვიან, ასე ღამის 3 საათზე ჩამოვედი. რადიოში დილის 6 საათზე უნდა წავსულიყავი და ეთერი წამეყვანა. იცით რა მოხდა? შუაღამეს ცოლმა გამაღვიძა: თურმე ხმამაღლა ლაპარაკი, ანუ გადაცემის წაყვანა ძილში დავიწყე:“ლაპარაკობს თბილისი, ეთერშია უკანასკნელი ცნობები“!
- ბატონო დავით, თქვენს მიერ წაკითხული ტექსტი უფრო დრამატულად ისმოდა, ამიტომ ხომ არ განდობდნენ ისეთი პოპულარული გადაცემის წაყვანას, როგორიც,,ოქროპირი“ იყო?
— “ოქროპირი“კრიტიკული გადაცემა იყო, სადაც მუქთახორებსა და ქორვაჭრებს, ნეგატიურ მოვლენებს ვამხელდით. ასეთი შემთხვევა მახსენდება: მაშინ ტელევიზიის გვერდით ერთი ღია კაფე იყო, რომელსაც,,დეკოლტეს“ ვეძახდით. ჩვენთან ერთი ახალგაზრდა რეჟისორი მუშაობდა და მახსოვს, ამ კაფეში დამპატიჟა და ერთ თავის ახლობელზე მთხოვა,,,ოქროპირში“ არ გამომეცხადებინა, ანუ ჩაწყობა უნდოდა. მაშინ ტელევიზიის ხელმძღვანელი ნუგზარ ფოფხაძე გახლდათ და მის დროს ასეთი რამ გამორიცხული იყო. მაშინ იმ რეჟისორის ახლობელს უთქვამს: ჯანდაბას,გამომაცხადეთ, ოღონდ ერთს გთხოვთ, რომ ტექსტი სოკოლოვს არ წააკითხოთო…
- დღეს დიქტორების ინსტიტუტი აღარ არსებობს და როგორ მოგწონთ ის, რაც ქართული ტელევიზიის ეკრანზე ხდება?
— საერთოდ დავიწყებ იმით, რომ რადიოს ტელევიზიაზე მეტი საშუალება აქვს, რომ ჟურნალისტმა საკუთარი შესაძლებლობები გამოავლინოს. ჩვენ მეტყველებას ისეთი გამოცდილი პროფესიონალი გვიკითხავდა, როგორიც ბაბულია ნიკოლაიშვილი იყო. ამ პროფესიის მიმართ სიყვარული თუ არ გაქვს —არაფერი გამოვა. დღეს კი წამყვანებს ეტყობათ, რომ ტექსტი გააზრებული არა აქვთ. რადგან სხვის დაწერილ ტექსტს კითხულობ, აუცილებელია, რომ მას წინასწარ გაეცნო და შინაარსს კარგად ჩაწვდე. საჭიროა ინტონაცია და კილო ქართული იყოს. ახლა კი სუფლიორით სარგებლობენ და ეშინიათ, რომ ტექსტი არ გაექცეთ, ამიტომ წაკითხულს როგორგადმოსცემენ, იმას ყურადღებას აღარ აქცევენ. ამას გარდა ქართულ ტექსტს ინგლისური აქცენტით კითხულობენ, ანუ,,სვეცკობენ“- ეს კი საშინელებაა!… ქართული ენა მუსიკალურია, აღმავალ-დაღმავალ ინტონაციები უნდა დაიცვა. წამყვანის ტექსტში სასვენი ნიშნები უნდა “იკითხებოდეს“ და ტექსტიც დაღმავალი ინტონაციით უნდა დასრულდეს. ამიტომ დამწყებ ჟურნალისტებს აუცილებლად სჭირდებათ,რომ გვერდით გამოცდილი მრჩეველი ჰყავდეთ, ვინც მას მასტერ-კლასებს წაუკითხავს.
-დიდი მადლობა საუბრისთვის.
