დმიტრი ვორონცოვი: „ავტოსტოპით“ პეტერბურგიდან თბილისში

–უპირველესად, მინდა გადმოგცეთ სალამი უკრაინელებისგან. იქ მე სამი თვის – იანვრის, თებერვლისა და მარტის განმავლობაში ვმოგზაურობდი. დიახ, საქართველოში მესამედ ვარ, თბილისში კი პირველად. გასულ ჯერზე  ბათუმში, ლანჩხუთსა და ქუთაისში ვიმოგზაურე.  ახლა მე და ჩემი თანამგზავრები ყაზბეგის მხრიდან, სტეფანწმინდიდან შემოვედით. იქ სამი ზვავი ჩამოწვა, ციოდა, მაგრამ  მაინც ჩამოვაღწიეთ.

–ჩემთვის „ავტოსტოპით“, გამვლელი მანქანებითა თუ ფეხით მოგზაურობა – ეს ადამიანებთან ურთიერთობა და ახალი ნაცნობობაა. 16 მარტს ჯერ ისევ უკრაინაში ვიყავი, მერე ერთი კვირა ბელარუსს ვსტუმრობდი,  კვირანახევარი სანკტ–პეტერბურგში ვიყავი, სახლში. დიდი ზურგჩანთა მაქვს, 20 კილოს იწონის. მასში კარავი და საძილე ტომრები მილაგია. ეს ყველაფერი უნდა დაშალო, ააწყო, რომ გზა განაგრძო. პეტერბურგიდან  6 აპრილს გამოვედი. ერთი კვირა მოსკოვში გავჩერდი, სადაც მოგზაურთა შეკრება იყო. საქართველოში 24 აპრილს შემოვედი. 

–გზა მიზიდავს. არსებობს ფრთიანი გამონათქვამი, რომ სიჭარმაგეში ადამიანები ნანობენ, რომ ცოტა იმოგზაურეს და ნაკლებად უყვარდათ. მე პატარაობიდან  მიზიდავს ლაშქრობები, ველოსიპედით მგზავრობა. მივხვდი, რომ „ავტოსტოპით“ მოგზაურობა საზღვრებს  აფართოვებს. პირადად ჩემთვის  პეტერბურგიდან საქართველოში ჩამოსვლა იგივეა, რაც ზოგიერთებისთვის  ქალაქგარეთ  გასვლა. უკვე ათი წელია ასე ვმოგზაურობ.  „ავტოსტოპით“  მაქვს  მოვლილი  რუსეთი  – მურმანსკიდან კრასნოიარსკამდე, ვიყავი ყაზახეთში, ყირგიზეთში, აზერბაიჯანში, სომხეთში, თურქეთშიც შევიარე  ბათუმიდან. ახლა საქართველოში მეგობარ გოგონასთან ერთად  ვარ, რომელიც პირველადაა აქ. მოგზაურობისას ის მიხვდა, რომ ადამიანები სხვაგვარად ცხოვრობენ,  არა მხოლოდ ისე, როგორც მოსკოვსა და პიტერში. 

–ეს მოგონებების მთელი პლასტია. პეტერბურგი – ეს ხუთმილიონიანი ჩრდილოეთ ქალაქია, სადაც ამინდი საკმაოდ იოლი გამოსაცნობია.  ცხოვრება ქალაქში და ცხოვრება მოგზაურობაში, გზაში – სავსებით განსხვავებული რეალობებია. „ავტოსტოპით“ მოგზაურობა  – ეს არ არის დასვენება და მხიარული სეირნობა. ეს შრომაა, მძიმე შრომა. გამუდმებით რაღაცაზე უნდა იფიქრო, რაღაცაზე  იზრუნო, ზომებს მიმართო, რადგან გზაში მუდმივად ხდება რაღაც ახალი და არაჩვეულებრივი. ეს არ არის სტანდარტული მარშრუტი „სახლი–სამსახური–მანქანა–მეტრო“. ეს ახალი ადამიანებია, ახალი ნაცნობობაა. არასდროს იცი, ვინ იჯდება მომავალ მანქანაში, რამდენი წლისა, რა რელიგიისა, რაზე მაფიქრალი. პიტერში იყო და რჩება ჩემი ბიზნესი, რომელიც რეკლამასთანაა დაკავშირებული. სანკტ–პეტერბურგის სახელმწიფო უნივერსიტეტი მაქვს დამთავრებული, რუსეთის უახლესი ისტორიის კათედრაზე ისტორიულ  ფაკულტეტზე ვსწავლობდი. ასპირანტურაში მიწვევდნენ, მაგრამ გადავწყვიტე,  იმ ასაკში არ ვარ, რომ ვიჯდე  და წიგნები ვიკითხო–მეთქი. 

–მაინტერესებს ქალაქების, ადამიანებისა და  გზების შესწავლა–კვლევა და არა უბრალო ტურისტული ღირსშესანიშნაობები: ჩანჩქერი, მთა ან რაღაც სხვა. მე მაინტერესებს ქალაქი ადამიანების პრიზმაში, მათი სურვილების, მოგონებების, აზრების ჭრილში. როცა მანქანით მძღოლთან ერთად  მივდივარ, ორი აბსოლუტურად უცნობი ადამიანი ერთმანეთს ვეცნობით. ეს ორი სერიოზული, ზრდასრული მამაკაცის სერიოზული საქმიანობაა. ამ დროს კაცი გიამბობს საკუთარ ისტორიას, გიზიარებს საკუთარ განცდებსა და ფიქრებს. უკრაინაში საუბრის თემის 90 პროცენტი ომსა და პოლიტიკას ეხებოდა. ვცდილობდი ხაზი გამესვა, რომ მე ომი არც რუსეთში მინდა, არც უკრაინაში, არც საქართველოსა  და არც არსად სხვაგან მსოფლიოში. 

–მე აქ 2013 წლის გაზაფხულზეც ვიყავი და შემოდგომაზეც. ერთი სატვირთოს მძღოლი დამამახსოვრდა, რომელიც ამბობდა: „საერთოდ რა საჭიროა საზღვრები? მე, მაგალითად, ხილისა და ბოსტნეულის ბიზნესი მაქვს. რატომ უნდა იყოს საზღვრები ჩაკეტილი და რატომ უნდა ეშლებოდეს  ხელი საქონლის გაყიდვას?“ მან გზისპირა კაფეში დამპატიჟა და უამრავი ხაჭაპურითა და ღვეზელით გამიმასპინძლდა. მთელი მთა შეუკვეთა. ძალიან კეთილი კაცი აღმოჩნდა. ადამიანები მიამბობენ გარკვეულ ადგილებზე, საქმიანობაზე. ვიღაცეები ნადირობით არიან გატაცებულნი. არიან მძღოლები, რომლებიც იხსენებენ, როგორ ცხოვრობდნენ რუსეთში და მთხოვენ, დავურეკო მათ მეგობრებს, მოკითხვა გადავცე. 

–გზა – ეს ტექნიკური საფრთხეა. გზაზე აკურატული და ყურადღებიანი უნდა იყო. როცა აქეთ–იქით უზარმაზარი „რკინის ნაჭრები“ დაქრიან, სულ ცოტა, მკვეთრი ფერის ტანსაცმელი მაინც უნდა გეცვას. დაბინდებისას სამოსზე შუქის ამრეკლი ელემენტები უნდა დაიმაგრო, რომ იოლად შეგამჩნიონ. პირადად მე განსაკუთრებული პრობლემები და სირთულეები გზაზე არ შემხვედრია. ზოგიერთი  გოგონა, მაგალითად, სექსუალურ ძალადობას აწყდება ხოლმე. 

–ვინმესთან ერთად ვცდილობ მოგზაურობას. საქართველოში სამნი ჩამოვედით: მე, რუფათი და ეკატერინა. ხანდახან, რა თქმა უნდა, მარტოს  მიწევს მოგზაურობა. სულით მოგზაური ათასიდან ერთი ადამიანია. ვიღაც „მოიმოგზაურებს“ და მერე სახლში ჩაჯდება. მოგზაურობისას ყველას თავისი მისწრაფება აქვს. ვიღაცას რომელიღაც განსაზღვრული მარშრუტი აკმაყოფილებს, მე კი კიდევ ბევრი ადგილის, კიდევ ბევრი გზის  ნახვა მინდა. ჩინეთი, სამხრეთ–აღმოსავლეთი აზია, ტაილანდი, ფილიპინები, ინდონეზია – ამ ადგილებში ჯერ არ ვყოფილვარ. ეს ჩემი ოცნების ქვეყნებია, რომლეთა მონახულებაც მსურს. 

–არსებობს „თავისუფალი მოგზაურობის აკადემია“. ეს არის მოგზაურთა არაკომერციული, არასახელმწიფო გაერთიანება. უახლოესი შეხვედრა 4–8– ივნისს გაიმართება მოსკოვის მახლობლად. ნებისმიერს  შეუძლია დასწრება. გასულ წელს იქ დაახლოებით 600 ადამიანი იყო. მათ  შორის მსოფლიოს სხვადასხვა რეგიონებიდან: აფრიკიდან, ბელორუსიდან, უკრაინიდან. ადამიანები ერთმანეთს უყვებიან  სხვადასხვა ქვეყანაში, სირიაში, ავღანეთში „ავტოსტოპით“ მოგზაურობის ამბებს. ერთი ჩერნიგოველი ნაცნობი მყავს, რომელმაც მონღოლეთსა და ავღანეთში „ავტოსტოპით“ იმოგზაურა. სხვათა შორის, მოგზაურობაზე შვიდი წიგნი აქვს დაწერილი. 

–ჩვენი „აკადემია“ საშუალებას გვაძლევს, მთელ მსოფლიოსთან ვიმეგობროთ. კონტაქტებს  ვცვლით და ერთმანეთს ვეხმარებით. ამასთან, მე არ ვსარგებლობ სასტუმროებით, ჰოსტელებითა და გეთჰაუსებით.  უამრავი მეგობარი მყავს სხვადასხვა ქალაქებში. როცა ვინმე პეტერბურგში ჩამოდის სამოგზაუროდ, ჩემთან ვპატიჟებ. ეს ერთგვარი ურთიერთძმობა, სტუმართმოყვარეობაა. ასევე არსებობს „მსოფლიო სტუმართმოყვარეობის“ საიტი couchsurfing.org.

–დაახლოებით მთელი დროის 70 პროცენტს. თან 20 კილოგრამიანი ზურგჩანთა დამაქვს, რომელშიც ბევრი თბილი ტანსაცმელი მილაგია. ზოგიერთები უფრო მსუბუქი ზურგჩანთებით  მოგზაურობენ, მაგრამ  მე ვცდილობ, თან წავიღო რაც შეიძლება ბევრი რამ. ცნება „ზაფხული“ გზაში შედარებითია. თან დამაქვს ოთხი მობილური ტელეფონი იმ შემთხვევისთვის, თუ რომელიმეს რამე დაემართა. გამუდმებულ კავშირზე ვარ ინტერნეტში. შეგიძლიათ მომძებნოთ Google —სა და სოციალურ ქსელებში.