ენგურსგაღმელის ჩანაწერები

ისეთ დროს გამოჩნდა ადამიანი, სუნთქვა რომ გაძნელდა, ნერვებდასაწყვეტი დღეები რომ გადაება ერთმანეთს და გულწრფელად თქვა: დავრჩები, მიყვარხარ, დაგელოდები, უშენობა არ მინდა...

რომ გაბრუნდა, მტვრევის ხმა გავიგონე. მიდიოდა და იმსხვრეოდა, ყინვა ეცლებოდა და დნებოდა მისი საცოდაობით...

სამ დღეს გავჩერდით ურეკში. მეტი ვერ გაძლო. მესამე დღე გაუსაძლისი გახდა ბიჭისთვის. ყველაფერი ნათელი გახდა, ნარკოტიკებს გამოექცა თურმე...

დგას აგერ, წვერწამოზრდილი მთის კაცი, მკლავებზე უთამაშებს ღამენათევი კუნთები. ყოველ მოქნეულ თივის ბღუჯაზე კისერთან ძარღვები ისე ეჭიმება, როგორც თეთნულდს გადაეჭიმა ბოლო მზის სხივი შებინდებისას.

ერთმანეთს ცვლიდნენ თეთრხალათიანები და ყველა ამბობდა, რომ „ის“ არ არსებობდა. მე ვუმტკიცებდი, ვუსაბუთებდი, ვუკითხავდი გზავნილებს... ჩემი მაჯები კი ხორცდებოდა

მე გათენების მეშინოდა, იმიტომ რომ ხვალ ბაბუს წაიყვანდნენ სახლიდან და დადი ღმერთს მისდგებოდა მერე, ლოცვა რომ არ ისმინა, იმიტომ...

რატომ იცით გოგონებმა გაშიშვლება გაზაფხულობით და მაინცდამაინც გულ-მკერდს რატომ გამოაჩენთ ხოლმე პირველად?

მივუხვდი: იმდენად სძულდა წარსული, რომ მეც უსიამოვნო ფაქტად ვიქეცი, ან რაღაცის შიშმა აიძულა, არ გამევლო მის სიახლოვეს...

ამოუვსები სიცარიელე მიყურებდა იმ ადგილიდან. სულ ცოტა ხნის წინ აგერ იჯდა და მღეროდა. ემღერებოდა და მღეროდა...

არ უყვართ ის ქალი. აიჩემეს, თავს გვამეტებსო, თმას ცეცხლისფრად იღებავსო, გვერდითა უბნელ კაცს წინ ეჯდა მანქანაშიო...

მივედი და ძალიან ჩავეხუტე. ვიგრძენი, რომ მომნატრებია. თვითონ არა. არ ჩამეხუტა. ყინულივით ცივი იყო. არ გაუტოკებია სახის არც ერთი ნაკვთი...

ამაღამ წყალში ჩადებს ყოჩივარდებს და ყურებს დააცქვეტინებს, ხვალ კი უფრო ძვირი ეღირება გაზაფხული...

ახლად დამთავრებული წირვის სუნი იდგა ტაძარში — საკმევლისა. წილკნის ღვთისმშობელი... უბრალოდ მიდით და თვალებში ჩახედეთ ხატს...

იდგა კარის ზღურბლზე უქუდოდ, გალუმპული, დაპატარავებული და როდის–როდის მომიწია რიგმა, ჩავხუტებოდი...

ქუდი უფრო ჩამოიფხატა და წავიდა. აბდაუბდა ნაბიჯებს მიწაზე კი არა, გულზე მადგამდა და მტკიოდა, აუუუჰ, როგორ მტკიოდა?!

რომელიღაც კორპუსიდან ვიღაც ბიჭი გამოვარდა, ძაღლთან ჩაიმუხლა, ხან ეფერებოდა და ხან ყურებზე იფარებდა ხელს, ნეტავ მალე გათავდესო, ამბობდა...

თავდაყირა დააყენა სახლი, მიჩქმალულ-მიმალული ტკბილეული გამოაჩინა, ძლივს ამოიარა დატვირთულმა მარნის სამი საფეხური, გამასინჯა ბადაგი, ხომ ტკბილია, შაქარი ხომ აღარ უნდაო...

ვიჯექი და ველოდი, აი, ახლა დასჭექს და შეაზანზარებს-მეთქი ქვეყანას. არადა არ იქნა ზარი. არ გახლეჩილა ქვრივის ლილისფერი ტუჩები...

ძლივს მიმაქვს მკლავებში მომწყვდეული ყვითელი მზეები. შეღამებისას ბრუნდება ქმარი, ეზოში დაიფერთხავს მოყოლილ ბაბუაწვერებს...

იმ ღამეს ყელი გამოუწევია თაზოს მამასთვის: მარტო ამაღამ დამაწვინე, მა, მარტო ამაღამ და ხვალიდან სულ შენი იყოს, აღარასოდეს გთხოვო...