დღეს ჩვენ ცოტა თოვლგადაცლილ აივანზე, რომელზეც დანდურები გადარჩა, მაგრამ პატარა ცისფერი ყვავილები, სამწუხაროდ, ვერა, ამობრძანდება საოცრად დახვეწილი კაცი – სანთელივით თხელი, ბუხარივით თბილი და თეატრის ფარდასავით ელეგანტური.
ჩვენი საყვარელი და განსაკუთრებული — ბატონი მიშა თუმანიშვილი…
რომელიც დაიბადა ზუსტად ამ დღეს, 1921 წლის 6 თებერვალს ჩვენ საყვარელ თბილისში…
როდესაც ადამიანები გამორჩეულად მიყვარს, სულ ვცდილობ მათ და ჩემ შორის რაღაც საერთო მოვძებნო. აი, მაგალითად, ოთარ იოსელიანი ჩემსავით მათემატიკოსი ყოფილა, ხოლო მიშა თუმანიშვილს მშობლები ჩემსასვით ბავშვობიდან ოპერაში ატარებდნენ, გულში კი, თურმე, ჩემნაირად ცირკი ჰყვარებია. მას ბიძამ მუყაოს თეატრი გამოუჭრა, რომელშიც პატარა მიშა სპექტაკლების დეკორაციებს აკეთებდა. მეც მქონდა წახნაგზე გადმოყირავებული მოსკოვური კამფეტის ბამბანერკიდან გაკეთებული სცენა, სადაც ფარდებად — გალიჩკას „ჩულქებს“ ვკიდებდი. მოქმედ პირებს კი იმ დროს პოპულარული ჟურნალიდან „ვესიოლიე კარტინკი“ ვჭრიდი და „ფეხზე ვაყენებდი“ მუყაოსგან გაკეთებული მრგვალი დასაყრდენით.
სამწუხაროდ, ბატონი მიშას და ჩემი მსგავსება ამით სრულდება.
ის შესანიშნავი რეჟისიორი გახდა, მე კი სულ შორიდან ვუყურებდი, ვიხიბლებოდი და ძალიან მშურდა იმ ადამიანების, ვისაც ბატონ მიშასთან უშუალო შეხების შესაძლებლობის ბედნიერება ჰქონდა…
და ერთ-ერთი ასეთი ქალბატონია – თქვენც და მეც რომ ძალიან გვიყვარს…
საოცრად ნიჭიერი და რაღაც მართლა სხვანაირი ხიბლით მოცული რუსიკო ბოლქვაძე, რომელმაც მაჩუქა მოგონებები ბატონ მიშაზე.
თან, იცით, როგორი მოგონებები? იმდენად სათუთი, ხელის ხლებაც რომ მიჭირს… და მაინც გავბედავ და საყვარელი რუსიკოს ერთ, სულ ბოლო და შესანიშნავ მოგონებას გაგაცნობთ…
„…რამდენიმე თვით ადრე თეატრიდან გამოდიოდა, კარებში შევეფეთე. როგორც ყოველთვის, ვაგვიანებდი და მომენტალურად თავის გასამართლებელი ტექსტი დავატრიალე ტვინში (დამგვიანებლები გამიგებენ). მაგრამ მას არც უფიქრია საყვედური. ძალიან სევდიანი მეჩვენა. შეჩერდა – შევჩერდი. უცებ გამომიცხადა:
— მე მივდივარ… ისე უცნაურად თქვა ეს, რომ გამაცია, მექანიკურად წავილუღლუღე:
— სახლში?
სახე ახლოს მომიტანა და თითქოს უნდა უკეთ გამაგებინოსო, დინჯად გამიმეორა:
— გოგო, მივ-დი-ვაარ… — და ხელი დამიქნია… მაშინ კი გავიგე, რა წასვლაზეც მელაპარაკებოდა! ჰო, სახლში მიდიოდა, ოღონდ უფრო შორეულ, უფრო იდუმალ გზაზე, თავის მეგობარ პატარა უფლისწულთან“…
ჰოდა, ახლა როგორ არ ვთქვა, რომ მეც, რუსიკოსავით, ჩემი მთავარი სახლი იქ მეგულება, სადაც პატარა უფლისწულები ბინადრობენ, მიშა თუმანიშვილივით უფლისწულური…
სხვათა შორის, თურმე ბატონ მიშას თავისი დაბადების დღე არ ჰყვარებია. 6 თებერვალს მოსვენება და სიმშვიდე ერჩივნა. ერთხელ, 57 წლის რომ გახდა, უთქვამს — "57 წლისა გავხდი. რატომღაც მილოცავენ, იმის მაგივრად, რომ კიდევ ერთი დაკარგული წელი მომისამძიმრონ".
აი აქ კი კატეგორიულად არ დავეთანხმები დიდ მაესტროს — მისი ცხოვრების 75 წლის ყოველი დღე ჩვენთვის ნამდვილად მნიშვნელოვანი და განსაკუთრებული იყო და 57 წლის ნაცვლად გადმოპირქვავებული 75 წელი კი არა, გაცილებით მეტი უნდა ეცხოვრა, რადგან იმხელა სითბოთი გვათბობდა, სახელად მიშა თუმანიშვილი რომ ერქვა…
თავისი საოცარი სპექტაკლებით – „ჭინჭრაქა“, „ხიდი“, „სანამ ურემი გადაბრუნდება“…
ქალბატონმა რუსიკომ მისი სიტყვები გამახსენა —
„ნუ დაბერდებით! ნამდვილი არტისტები მთელი ცხოვრება დაფრინავენ!”
მე კიდევ დავამატებდი — ნამდვილი არტისტები, რეჟისორები და ქართველი მამაკაცები მთელი ცხოვრება დაფრინავენ, რადგან… ასე უყვართ…
გისურვებთ ლამაზ და ჩახუტებულიან დღეს!
ლელა ანჯაფარიძე
