„მოსწავლეს მომავლის რწმენა უნდა ჩავუსახოთ და მისი ცხოვრება უკეთესობისკენ შევცვალოთ“

- მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან მიყვარდა კითხვა, ვერავინ წარმოიდგენდა, რომ ჩემისთანა მოუსვენარი გოგო ოდესმე მასწავლებელი გახდებოდა. წიგნები, რომელსაც წასაკითხად ვირჩევდი, თანდათან სქელდებოდა, მე კი ნელ-ნელა ვსერიოზულდებოდი. მერე იყო უნივერსიტეტი, ფილოლოგიის ფაკულტეტი, პრაქტიკა თბილისის პირველ ექსპერიმენტულ სკოლაში, სადაც ბავშვების თბილ სახეებს ვაკვირდებოდი. სწორედ მაშინ გადავწყვიტე, რომ სკოლაში მემუშავა. ვეთანხმები იმ აზრს, რომ კარგ პედაგოგებად იბადებიან, მაგრამ არც იმას უარვყოფ, რომ პროფესიული უნარ-ჩვევების მიღება თანდათანობით, წლების განმავლობაში შეიძლება. ჩემი პირველი გაკვეთილი ციხისფერდის საჯარო სკოლაში ჩავატარე. მანამდე მოვემზადე, მხოლოდ სახელმძღვანელოს არ დავჯერდი.

- ქართული ლიტერატურის სახელმძღვანელოში, VIII კლასში შეტანილია ქეთი ნიჟარაძის „ავტოპორტრეტი“. იქ აღწერილია, რომ მასწავლებლებისთვის მთავარია, გარეგნულად იყოს ყველაფერი რიგზე, მოსწავლემ გაკვეთილი არ გააცდინოს, ან გაცდენისათვის რაიმე საპატიო მიზეზი მოიფიქროს, არავის აინტერესებს მოზარდის შინაგანი სამყარო. აი, სწორედ ასე არ უნდა აზროვნებდეს მასწავლებელი.

- როცა წარსულს ვუბრუნდები, ვიხსენებ იმ დროს, როცა სკოლაში შრომა ისწავლებოდა. გოგონები ქსოვას, ქარგვას, სამზარეულოში ფუსფუსს სწავლობდნენ, ბიჭები – ხის დამუშავებას, ბაღ-ბოსტანში მუშაობას... ასეთი გაკვეთილები ყველას უხაროდა და ეხალისებოდა, ამიტომ სკოლაში ამ საგანს აუცილებლად დავაბრუნებდი.

- მასწავლებლებისგან ხშირად გაიგონებთ, რომ „მოსწავლე ცელქია, აგრესიულია, რთულია“, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, მათი ამა თუ იმ საქციელის უკან რაიმე ოჯახური ან პირადი პრობლემა, რაღაც ამბავი იმალება და ბავშვს ასეთი საქციელისთვის საბაბი აქვს. მე ვფიქრობ, რომ ძნელად აღსაზრდელი ბავშვები არ არსებობენ. როცა პრობლემების წინაშე დგებიან, ამით მასწავლებლები თავს იმართლებენ ხოლმე.

- კარგმა მასწავლებელმა გასაღები უნდა მოარგოს თითოეულ მოსწავლეს, ნიჭისა და უნარების გამომჟღავნებაში დაეხმაროს, ენდოს მას და მერე ისიც მიენდობა. მოსწავლეს მომავლის რწმენა უნდა ჩავუსახოთ და მისი ცხოვრება უკეთესობისკენ შევცვალოთ – ესაა მასწავლებლის მაღალი დანიშნულება.