დედის ნამღერი იავნანა დღემდე ახსოვს, ამიტომ თვლის, რომ ბავშვი მუსიკას მცირე ასაკიდან, 2-3 წლიდან უნდა აზიარო. უკვე 30 წელია, რაც ფორტეპიანოს პედაგოგად მუშაობს საგარეჯოს სამუსიკო სკოლაში. ამავე დროს რაიონის კულტურის ობიექტების გაერთიანებაში მის მიერ დაარსებულ მუსიკალურ სტუდიას „მი-რე-ლა“ ხელმძღვანელობს. სხვადასხვა დროს სტუდიის აღსაზრდელებმა წარმატებას არაერთხელ მიაღწიეს.
ძირითადი საქმიანობის პარალელურად ქალბატონი მარინა წერს ლექსებს და საკუთარ ლექსზე რამდენიმე სიმღერაც აქვს შექმნილი.
- ქალბატონო მარინა, მუსიკასთან, სიმღერასთან ურთიერთობა ალბათ თქვენ შემთხვევაშიც ბავშვობაში დაიწყო...
- სიმღერა ჩემი განუყოფელი ნაწილია, ის დაბადებიდან მომყვება. ახლაც ჩამესმის დედის იავნანა. მუსიკის ჯადოსნურ სამყაროს ადრეული ასაკიდან ვეზიარე. პირველად სამი წლის ასაკში ამიყვანეს სცენაზე და მას შემდეგ სულ ერთად ვართ მე და მუსიკა.
- როგორც მივხვდი, სიმღერა დედამ შეგაყვარათ...
- დიახ, სიმღერა დედამ მასწავლა და შემაყვარა. ვიზრდებოდი მუსიკალურ ოჯახში, სადაც ხელოვნება ძალიან უყვარდათ. დედაც მღეროდა და ბებიაც, თუმცა პროფესიონალი მუსიკოსი არც ერთი არ ყოფილა. დედა მღეროდა საგარეჯოს ფოლკლორულ ანსამბლში, რომელსაც ბატონი ვანო მჭედლიშვილი ხელმძღვანელობდა, როგორც ჩანს, ასეთმა გარემოებებმა ჩემზეც დიდი გავლენა იქონია.
- რომელი სკოლა დაამთავრეთ და თქვენი მუსიკის მასწავლებელი როგორ გახსენდებათ?
- ექვსი წლის ასაკში შევედი საგარეჯოს სამუსიკო სკოლაში საფორტეპიანო განყოფილებაზე. ჩემი მასწავლებელი ქალბატონი მთვარისა ქარუმიძე იყო. სწორედ მისი უდიდესი დამსახურებაა, რომ დღეს მუსიკოსი ვარ. მახსოვს ძალიან დიდი შრომა, ბევრი გაკვეთილი და ასევე ბევრი წარმატებული პროექტი – ასეთი იყო ჩემი ბავშვობის საუკეთესო წლები. მშობლიურ ქალაქში უნივერსიტეტის დამთავრებისთანავე დავბრუნდი. რადგან ბავშვობიდან ვიყავი აქტიური ცხოვრებით დაკავებული, ქალაქის შემოქმედებით საქმიანობაშიც აქტიურად ჩავერთე.
- დღეს თავად ასწავლით საგარეჯოში მუსიკას ბავშვებს, რას წარმოადგენს მუსიკალური სტუდია „მი-რე-ლა“?
- უკვე 30 წელია, რაც საგარეჯოს სამუსიკო სკოლაში ვმუშაობ ფორტეპიანოს პედაგოგად. როცა დავინახე რამდენად დიდი იყო ადგილობრივების სურვილი მუსიკალური განათლების მიღებისა, ხელოვნების სკოლის დაარსება გადავწყვიტე. მინდოდა ჩემი ცოდნა და გამოცდილება ახალგაზრდებისთვის გამეზიარებინა. თავდაპირველად რამდენიმე მოსწავლე მყავდა, მერე მათი რიცხვი ნელ-ნელა გაიზარდა. დღეს საგარეჯოს კულტურის ობიექტების გაერთიანებაში ვხელმძღვანელობ ბავშვთა ვოკალურ სტუდიას „მი-რე-ლა“. ამ სტუდიაში ბავშვის მოყვანა სამი წლის ასაკიდან შეიძლება. ბავშვები აქ მარტო სიმღერას კი არ შეისწავლიან, მეტყველების კულტურასაც დაეუფლებიან...
- როგორ შევაყვაროთ ბავშვებს მუსიკა, როგორია თქვენეული მეთოდი?
- ყველა მოსწავლესთან ინდივიდუალური მიდგომაა საჭირო. მუსიკა მათი ყოველდღიურობა უნდა გავხადოთ. ეს იმის საშუალებას მოგვცემს, რომ საუკეთესო შედეგი მივიღოთ. ბავშვი პირველივე გაკვეთილიდან ხდება შენი გემოვნების, კულტურის ნაწილი. ანუ ის, რაც შენშია, უკვე მისიცაა. როგორ შევაყვაროთ მუსიკა? - უნდა შევუქმნათ მუსიკალური გარემო, ხშირად მოვასმენინოთ სხვადასხვა ჟანრის მუსიკა, ვესაუბროთ მასზე. ეს ყველაფერი კი ადრეული ასაკიდან, 2-3 წლიდან უნდა დაიწყოს. მათ აღზრდაში მუსიკალური გარემო მნიშვნელოვანია.
- ვიცი, რომ ხელოვნებამ ძალიან ბევრ საინტერესო ადამიანთან დაგაკავშირათ...
- დიახ, ხელოვნებამ ბევრ ცნობილ მუსიკოსს დამაკავშირა, მათ შორის არიან: ნანი ბრეგვაძე, ნუნუ გაბუნია, მარიკა კვალიაშვილი, ნუცა ჯანელიძე, მაია ბარათაშვილი, თამრიკო ჭოხონელიძე. არასოდეს დამავიწყდება ქალბატონ ნანისთან შეხვედრა. რა დამავიწყებს იმ დღეს, როცა მსოფლიო დონის ეს მომღერალი საგარეჯოში, სტუდიის ბავშვებთან შესახვედრად ჩამოვიდა.
- როგორი ადამიანი უნდა იყოს კარგი მასწავლებელი?
- კარგი მასწავლებელი სიკეთით და სიყვარულით სავსე, გულისხმიერი და მზრუნველი ადამიანი უნდა იყოს. თუკი რამ პროფესიული უნარ-ჩვევა გაგაჩნია, დროთა განმავლობაში ეს ყველაფერი ბავშვზეც აისახება, ამიტომაა ჩემი საქმიანობა უზარმაზარი პასუხისმგებლობა.
- ყველაზე დიდ წარმატებად რა მიგაჩნიათ?
- სტუდია, რომელზეც ზემოთ გესაუბრეთ, რომლის შექმნაზე სულ ვოცნებობდი. ესაა ჩემი ყველაზე დიდი წარმატება. ამის შემდეგ იყო უამრავი პროექტი, საერთაშორისო კონკურსი, სატელევიზიო გადაცემა და წარმატება. ეს არის სივრცე, სადაც ყველაფერი საოცრად სუფთა და ხალასია, ამიტომაც აქ სიხარულით მოდიან ნიჭიერი ახალგაზრდები.
- სამშობლოს ცნება როდის გაჩნდა თქვენში ყველაზე მძაფრად?
- სამშობლოს ცნება ყველაზე მტკივნეულად ცხრა აპრილის შემდეგ განვიცადე. ჩემი ეს ლექსიც იმ განცდაზეა:
სამშობლო ჩემო, როგორ დაგჩეხეს,
მე შენი ყველა მტკაველი მტკივა...
ათწლეულების დღე ნაქარალი.
ო, დღესაც როგორ სასტიკად ცივა.
თავისუფლების წყურვილი, ჟინი -
ყმაწვილკაცთ რიგებს არ უჩანს ბოლო...
მოლაღურების ჟივჟივი მაშინ
ნახანძრალ თბილისს შემორჩა მხოლოდ.
როგორ მაშინებს მე ეს სიჩუმე,
დადუმებული მიწის სურნელი...
ყველა ქვა მტკივა და ნასახლარი,
შენს გაზაფხულებს, ო, როგორ ველი...
სამშობლო ჩემო, ისევ დაგჩეხეს,
წამოგახურეს შავი ნაბდები,
მაგრამ ვიცი, რომ ათასწლის მერეც
ატმის კვირტებად აბრიალდები...
- თქვენი ლექსების კრებული თუ არის გამოცემული?
- სხვათა შორის, ჩემი ლექსების კრებული ახლახან სრულიად მოულოდნელად ერთმა ახალგაზრდა გოგონამ მომართვა საჩუქრად. ეს იყო საოცარი დღე ჩემს ცხოვრებაში...
- რა არის პოეტ მარინა ურდულაშვილის მთავარი სათქმელი?
- ჩემი მთავარი სათქმელი ასეთია: არასოდეს დაკარგო იმედი! სამყაროს ადამიანები ალამაზებენ და ჩვენ ერთმანეთს უნდა გავულამაზოთ ცხოვრება. ერთმანეთის სიყვარულით სამყაროში ყველაფერს შევძლებთ და მერე ყველაფერი ლამაზად მოგვეჩვენება...