სოფლად „ნათხოვარ“ სახლში ახალი ცხოვრება ნულიდან დაიწყო და ეს არ იყო მარტივი. თუმცა კეთილი ადმაიანების თანადგომით კვლავ შეძლო ფეხზე დადგომა. დათესა ბოსტნეული, გამოიყვანა ჩითილები, ზრდის ფრინველებს. უფრო ვრცლად ამ ყველაფერზე ეკატერინე თავად მოგიყვებათ.
- პროფესიით ვარ მედდა, ასევე ბუღალტერი. მაქვს ბუღალტრად მუშაობის რამდენიმეწლიანი პრაქტიკა. ბოლოს ვმუშაობდი შსს-ს დაცვის პოლიციის დეპარტამენტში, ბათუმის ნავთობტერმინალის მონიტორინგის ოპერატორად, საიდანაც შვილის გაჩენის შემდეგ გამათავისუფლეს. პარალელურად „ვტაქსაობდი“ ბათუმის ერთ-ერთ ფირმაში, ვაკეთებდი შილაკს სახლში მისვლით და ვალაგებდი სახლებს.
- დღეს რაიონში ცხოვრობთ, რატომ მიიღეთ სოფლად გადასვლის გადაწყვეტილება?
- ბათუმში ქირით ვცხოვრობდი. როგორც აღვნიშნე, სამსახურიდან გამათავისუფლეს. მალევე დაიწყო პანდემია და შემოსავლის ყველა წყარო გაქრა. ვეღარ გადავიხადე ქირა, ვეღარ გავწვდი ხარჯებს და ამან განაპირობა სოფლად გადმოსვლა.
- როგორ დაიწყო თქვენი ცხოვრება სოფლად, როგორ გეგმავდით აქ ცხოვრებას და რეალურად რა პრობლემების და გამოწვევების წინაშე აღმოჩნდით?
- მე ჩემი სოფელი არ მაქვს, ამიტომ მოვიძიე მიტოვებული სახლი და იქ გადავედი ზაფხულში. იქაურობა ფაქტიურად გატყევებული იყო. ნელ-ნელა მივყვებოდი და ვასუფთავებდი. პარალელურად ვიღებდი პატარა ვიდეოებს და ვდებდი „სოფლის მეურნეობის განვითარების ჯგუფში“.
რადგან არ მყავდა არაფერი და ფაქტიურად არც ყიდვის საშუალება მქონდა, ჯგუფში გამოჩნდა ბევრი კეთილი ადამიანი, რომლებმაც დახმარების ხელი გამომიწოდეს და შევიძინე ქათმები, იხვები, გოჭები. დავიწყე საბოსტნე ადგილების გასუფთავება და გამზადება, ნიორი დავთესე. მაგრამ, სამწუხაროდ, ამის მერე მომთხოვეს იქაურობის დატოვება. სხვა გზა არ იყო, უნდა წამოვსულიყავი, მაგრამ წასასვლელი არსად მქონდა. მივმართე ისევ „სოფლის მეურნეობის განვითარების ჯგუფს“. დავწერე პოსტი, რომ ვეძებდი მიტოვებულ სახლს, რომელშიც უსასყიდლოდ ვიცხოვრებდი და მივხედავდი.
ძალიან ბევრი გამოხმაურება მოჰყვა ამ პოსტს. ძალიან ბევრი ადამიანი გამოჩნდა, ვინც დახმარების სურვილი გამოთქვა. ვინაიდან საკუთარი შემოსავალი არ მქონდა და სხვისი დახმარებით ვარსებობდი, პრიორიტეტად ჩავთვალე სახნავ-სათესი ტერიტორიის მქონე ადგილი და ავარჩიე აბაშის რაიონის სოფელი ძველი აბაშა.
ვგეგმავ მოვიყვანო იმდენი მარცვლეული, რაც მეყოფა ფრონველის გამოსაკვებად, რომ ყიდვა არ დამჭირდეს. ასევე ბოსტნეული, რათა ოჯახში გამოვიკვებოთ და ზამთრის მარაგიც გავაკეთო. პრობლემებიდან ყველაზე დიდი ისაა, რომ მიწის დამუშავება ძალიან ძვირი უჯდება გლეხს. ჩემთვის, ნულიდან დამწყებისთვის კი უფრო მეტად რთულია.
- მეურნეობის წამოწყებას თავისებური ცოდნა და ენერგია სჭირდება. მიწაზე მუშაობა მანამდეც იცოდით?
- რომ ვთქვა ვიცოდი-მეთქი, არ ვიქნები მართალი, მაგრამ არც მთლად უცოდინარი არ ვყოფილვარ. ბავშვობაში არდადეგებს სოფელში ვატარებდი და ზედაპირული წარმოდგენა მქონდა ყველაფერზე. შემდეგ „იუთუბის“ ვიდეოები დამეხმარა ინფორმაციის მიღებაში. თანაც, იცით, როგორ არის? რომ მიხვალ მიწასთან, მცენარესთან, ის უკვე თვითონ გკარნახობს როგორ უნდა მოეპყრო და შენც მიყვები. ასევე ჯგუფში „მე მიყვარს სოფელი“ ძალიან ბევრ საჭირო რჩევას ვიღებ. მოკლედ, მაინც ყველაზე მთავარი მონდომებაა, არ უნდა დაგეზაროს და ყველაფერი გამოვა.
- რა სახის პროდუქტი მოგყავთ, ხეხილი ან ბოსტნეული თუ გაქვთ და ახდენთ თუ არა მათ რეალიზებას? რა არის თქვენი ოჯახის ძირითადი შემოსავალი?
- როგორც უკვე აღვნიშნე, მე წელს გადმოვედი აქ საცხოვრებლად. დათესილი მაქვს კარტოფილი, რომელიც უკვე ამოსულია და კიდევ ვაპირებ დათესვას. ასევე დათესილი მაქვს ოხრახუში, ქინძი, კამა, შავი ფხალი, ბოლოკი, პრასა. ჩითილები მაქვს პომიდორის, ბულგარულის, კიტრის, ნესვის. ვაპირებ დავთესო სიმინდი, ლობიო, ცოცხი, ძაძა, სტაფილო, ჭარხალი, სალათის ფოთოლი და მწვანე ხახვი. საჩუქრად მივიღე 20 ძირი უეკლო მაყვლის, 50 ძირი ჟოლოს და 50 ძირი მარწყვის სან-ანდრიასის ნერგები, რომლებიც დარგული მაქვს. ხილი აქ ბევრია: თუთა, ბალი, ტყემალი, კარალიოკი, თხილი. მე დავრგე ხუთი ძირი ალუბალი. ჯერ ვერაფრის რეალიზაციას ვერ ვახდენ, რადგან დამწყები ვარ, მაგრამ გეგმები და იმედები მაქვს.
მივყვები ამინდის მიხედვით საქმეებს. ჩემი ყოველდღიურობა არის ჩემი პატარა შვილი, კრუხი და 15 წიწილი, ხუთი იხვი და სამი ქათამი. მაჩუქეს 20 წიწილი, მაგრამ ჯერ ვერ მომყავს სახლში, აღდგომის მერე მოვიყვან. თუ ისეთი მძიმე სამუშაოა, როგორიცაა, მაგალითად, ხის მოჭრა, მაშინ მოდის მეგობარი ან უფროსი შვილი და მეხმარებიან. დანარჩენ საქმეს მარტო ვაკეთებ.
- მცირეწლოვანი შვილი გყავთ, მასთან ერთად როგორ ახერხებთ მუშაობას?
- ჩემი ცხოვრების ყველაზე დიდი ძალა ჩემი მარიამია. მის გამო ვარ აქ. მის გამო ვიტან ყველაფერს და მის გამო მთებს გადავდგამ. მარიამისთვის სულ ერთია მე დასაბარი მაქვს, გასათოხნი თუ სხვა საქმე, მას ყველა წუთს ყურადღება და მოფერება უნდა.
ამიტომ ყველა წუთს მიწევს მივატოვო სამუშაო, მას ჩავეხუტო, ან ძუძუ მოვაწოვო, ან გავეკიდო არაფერი იტკინოს (არც ისე დიდი ხანია, რაც გველი იყო ეზოში და მას მერე ძალიან მეშინია). წესით, დღის განმავლობაში რასაც უნდა ვასწრებდე, იმის მესამედს ვაკეთებ, მაგრამ გულს არ ვიტეხავ. მიმყავს სადაც მე ვარ, დავსვამ, ახლოს დავუდებ ტელეფონს, რომელიც, სხვათა შორის, მოვიგე „ნოვას“ კონკურსში - ნომინაციაში „ქალმა თუ მოინდომა“.
რადგან სიტყვამ მოიტანა, მინდა ვისარგებლო შემთხვევით და დიდი მადლობა გადავუხადო კომპანია „ნოვას“ კოლექტივს. ჯერ რომ გამარჯვებულად დამასახელეს და მერე სულ სხვა პრიზი მიწევდა, რომელსაც მე ვერ მივიღებდი. როცა გაიგეს ტელეფონი არ მქონდა, დიდსულოვნად შემომთავაზეს იმ პრიზის სანაცვლოდ ტელეფონი და სახლში მომიტანეს. მართლაც ამ სიკეთისთვის მადლობის გადასახდელი სიტყვები არ მყოფნის.
- როცა თავისუფალი დრო გაქვთ, როგორ ატარებთ შვილთან ერთად?
- ფაქტიურად თავისუფალ დროსაც და სამუშაო დროსაც შვილთან ერთად ვატარებ. ყველგან თან მყავს სადაც ვარ - ყანაში, ბოსტანში, მინდორში.
როცა სახლში ვართ, ვაწყობთ მარის საყვარელ ფერად პირამიდას ან კუბიკებს. ჯერ ვერ საუბრობს, ამიტომ ვცდილობ სულ მის გვერდით ვიყო, სულ ვუყურო, ვუსმინო, რომ არც ერთი მისი ჟესტი არ გამომრჩეს.
- რა გეგმები და ოცნებები გაქვთ?
- როცა სოფელში წამოსვლა გადავწყვიტე, დიდხანს ვიფიქრე რა არის სოფელში ისეთი, რაც არ არის ქალაქში და რას გავაკეთებ მე, მთელი ცხოვრება ქალაქში ნაცხოვრები ადამიანი. სოფელში არის ძალიან ბევრი შრომა, მაგრამ ქალაქში განა ნაკლებია? მე 24-საათიანი მორიგეობის შემდეგ ისევ ვაგრძელებდი მუშაობას. სახლის დასალაგებლად მივდიოდი ოჯახებში, ან შილაკის გასაკეთებლად, და თუ არც ერთის შეკვეთა არ მქონდა, „ვტაქსაობდი“ გვიანობამდე. ეს შრომა არ არის? თუ იშრომებ, სოფელშიც გექნება შემოსავალი. ჩემი უდიდესი ოცნებაა მეწველი ძროხის ყიდვა, რომელიც მე და მარიამს შეგვინახავს. მინდა კვერცხის მადებარი ქათმები მყავდეს საკმაო რაოდენობის და პეკინური იხვები, რომელიც იოლად გასაზრდელია.
აქვე ვისარგებლებ შემთხვევით და ვიტყვი ყველაზე მთავარ სათქმელს: მე აქამდე სრულიად უცნობი ადამიანების დახმარებით მოვედი. ბევრი დამეხმარა ერთჯერადად, მაგრამ არიან ისეთები, რამდენჯერმე რომ გამომიწოდეს დახმარების ხელი. სათითაოდ ვერ ჩამოვთვლი, მაგრამ მინდა უღრმესი მადლობა ვუთხრა მათ. თითოეულ ჩვენგანს ერთმანეთის გვერდით დგომა გადაგვარჩენს.
„სოფლის მეურნეობის განვითარების“ ჯგუფში ბევრი ადამიანი მიცნობს და ძალიან ბევრჯერ დამხარებიან. მინდა თითოეულ მათგანს ძალიან დიდი მადლობა გადავუხადო. ასევე მინდა აღვნიშნო ორგანიზაცია „აუშენე, რომ აგიშენონ“. ეს სწორედ ის ადგილია, რაც ჩემსავით უიმედოდ დარჩენილ ადამიანს სჭირდებოდა.
თუ გამოჩნდებიან ისევ გულისხმიერი ადამიანები, რომლებიც დამეხმარებიან ჩემი პატარა ოცნების ახდენაში, უფალი ყველას გადაუხდის სიკეთეს...