ირაკლი კურცხალია კედლის საათებს უჩვეულო მასალებისგან აკეთებს. ამ ეტაპზე ის პრობაციონერია და მალე, შესაძლოა, საპატრიარქოს იმ პროექტის მონაწილეც გახდეს, რომელიც მსგავსი სტატუსის მქონე ადამიანების საინტერესო ბიზნეს-იდეებს აფინანსებს.
- ირაკლი, მოდი, თქვენს ხელნაკეთ საათებზე ვისაუბროთ. რითი აკეთებთ მათ?
- სხვადასხვა მასალისგან, ვიყენებ ღვინის ბოთლის საცობებს, დომინოს ქვებს, თოკებს, კაზინოს ფიშკებს... მერე კი ჩარჩოში ელქტრონული საათის მექანიზმს ვსვამ. მაქვს თემატური საათები, მაგალითად, ღვინის ბოთლის საცობებით რომ გავაკეთე ციფერბლატი, ის ყურძნის მტევნებით გავაწყვე.
- თქვენს საათებს შინაარსობრივი დატვირთვაც აქვს. დომინოს ქვებით რომ გააკეთეთ, ეგ საათი ვისთვის აჩვენებს დროს?
- ალბათ უფრო უსაქმურებისთვის, მათ ვახსენებ, რომ დრო უაზროდ არ გაფლაგონ.
- კაზინოს ფიშკებით რომ არის გაკეთებული?
- იმათ ალბათ ვახსენებ, რომ დრო – ფულია.
- გავიგე, რომ არც ერთი საათი არ გაგიყიდიათ, ყველა გაჩუქებული გაქვთ...
- დიახ, ჩემთვის მხოლოდ სამი დავიტოვე.
- საპატრიარქოს პროგრამაში მოხვედრის შანსი გაქვთ?
- საპატრიარქოში არის სპეციალური პროგრამა, სადაც იმ პრობაციონერებს, ვისაც რაღაც საქმის წამოწყება სურს, შეუძლიათ წარადგინონ ბიზნეს-გეგმა, რომელსაც, თუ მოიწონებენ, დაუფინანსებენ კიდეც. ჩემ შემთხვევაში ამის წინაპირობა, მგონი, არსებობს. შესაძლოა აღმოვჩნდე იმ ათ პრობაციონერს შორის, რომელსაც იდეას დაუფინანსებენ.
- გასაუბრებაზე უკვე იყავით?
- დიახ, საპატრიარქოში გასაუბრებაზე მივედი და ჩემი გაკეთებული საათები რომ ნახეს, იმ სიაში პირველი ჩამწერეს. ეგ პროექტი რომ გამოვიდეს და ნება დამრთონ, ბევრ კარგ საქმეს გავაკეთებდი.
- როგორ დაახასიათებდით საკუთარ თავს, ვინ არის ირაკლი კურცხალია?
- ჩხირკედელა კაცია, ადრე ბევრ ადგილზე მუშაობდა. კიდევ ემოციური ადამიანია და არ უყვარს ვინმეს წყენინება. ბავშვობაში თავზე ტრავმა გადავიტანე, სახლში არ ვთქვი და გამირთულდა. ნერვი ახლაც მაქვს დაზიანებული და „ნიუჰოსპიტალსში“ ვმკურნალობ. მითხრეს, ემოციური ფონი გაქვს მაღალიო...
- რაში გამოიხატება ეს?
- ერთ ამბავს მოგიყვებით: ერთხელ რუსთავში, ქუჩაში ახლობელი გოგო შემხვდა, გასაუბრებაზე მიდიოდა. როცა ჩემი გაკეთებული საათების ფოტოები ვაჩვენე, ისე მოეწონა და ისეთი აღფრთოვანება გამოხატა, როცა დავშორდი, სასწრაფოდ ტაქსით გავვარდი სახლში, კედლიდან საათი ჩამოვხსენი, იმ გოგოს ადგილზე მივაკითხე და ვაჩუქე.
- ისე, დროის ფასი თუ იცით?
- უკვე ვიცი. დროის ფასი ვისწავლე ციხეში, სადაც ნარკოტიკების გამო ვიჯექი. სააკაშვილის დროს იქ საშინელი გარემო იყო და ფსიქოლოგიურად ძალიან დავითრგუნე. ისეთი დრო იყო, ციხეში თუ იჯექი, „კარგი ბიჭი“ იყავი. მე კაზინოებს და აზარტულ თამაშებს საერთოდ ვერ ვიტან, ვერც ტოტალიზატორებს.
- ანუ დამოკიდებული არაფერზე ხართ...
- მარტო დედაზე ვარ დამოკიდებული. მხოლოდ ის მაქცევს ყურადღებას და ყველანაირად გვერდში მიდგას. მისი ფასიც ციხეში გავიგე. დღეს მარტო ვცხოვრობ. დედა სამუშაოდ არის უცხოეთში წასული და ჩემ თავს არ მივცემ იმის უფლებას, რომ მისი ნაწვალები წყალს გავატანო. ძალიან მენატრება, დღეს დაბადების დღე აქვს, დავურეკე და მივულოცე – „რა ლამაზი დღეა“ ვუმღერე.
- ალბათ ყოველდღე ელაპარაკებით...
- დღეში რვაჯერ ველაპარაკები!..
- ვხედავ, დედა ძალიან გიყვართ, როგორ საათს მიუძღვნიდით მას?
- როგორს? ვარდების დიდ თაიგულს ავიღებდი და შიგნით საათს ჩავსვამდი. ვარდი ხომ სიყვარულს ნიშნავს, ჰოდა, ასეთი საათიც სულ სიყვარულის დროს აჩვენებდა...