ირაკლი დევაძეზე მოგახსენებთ, რომელიც მერიის მუნიციპალური სერვისების სააგენტოს დირექტორის მოადგილე, პროფესიით მუსიკათმცოდნე, ცხოვრების სტილით კი მისი თაობის ერთ-ერთი კოლორიტული ადამიანია...
- ბატონო ირაკლი, როგორც შემოქმედებითი ადამიანი, საკუთარ თავზე რას იტყოდით, რომელი თვისების წყალობით ხართ ის, ვინც ხართ?
- საკუთარი თავის დახასიათებას იმით დავიწყებდი, რომ საოცრად პუნქტუალური ვარ, რაც ჩვენს სინამდვილეში ძალიან იშვიათი ამბავია. მე რომ ვიტყვი „9 საათი“, ეს არის 9 საათი და არა 9 საათი და 10 წუთი.
- ალბათ გიჭირთ ასეთ გარემოში ცხოვრება, სადაც პუნქტუალურობას მაინცდამაინც არ აფასებენ?
- გიდასტურებთ, ძალიან მიჭირს, იმიტომ რომ ჩვენში ეს თვისება ცოტას თუ გააჩნია. ჩემი აზრით, ამ თვისებაზეა დამოკიდებული ყველა სხვა თვისება – წესრიგი, საქმის სიყვარული და სხვა ადამიანების მიმართ პატივისცემა. ამავე დროს საშინლად მოუთმენელი ვარ, ყველაფრის უცებ გაკეთება მიყვარს. სანამ რაც ჩავიფიქრე, იმას არ გავაკეთებ, შანსი არ არის, რომ მოვეშვა. ვცდილობ ყველაფერი რაც შეიძლება სწრაფად მოვიყვანო სისრულეში.
- ბოლოს რა გახსენდებათ ისეთი, როცა საკუთარი თავით და საქმის შედეგით კმაყოფილი დარჩით?
- ბათუმელ ბავშვებს ქალაქის გარეუბანში მოვუწყვეთ თანამედროვე მოდერნიზებული სკვერი, რომლის გაკეთებას არავინ ელოდა. ეს ჩემი ინიციატივით და მეგობრების დახმარებით შევძელი. ამ სკვერის სანახავად ბათუმის მერი იყო მისული და ძალიან მოეწონა, მადლობა მას ასეთი ყურადღებისთვის. გულწრფელად მიხარია, რომ იმ უბნის ბავშვები გავახარეთ.
- როგორც ამ ქალაქის მოყვარულ ადამიანს გკითხავთ – როგორ უნდა შეინარჩუნოს ბათუმმა თავისი თვითმყოფადობა?
- როგორც ხდება ხოლმე, ახალმა დრომ ახალი ღირებულებები და მოთხოვნები მოიტანა, ამ მხრივ არც ბათუმია გამოაკლისი. ქალაქის გარეგნული იერსახეც ახალი დროის გათვალიწინებით შეიცვალა. თუმცა ბათუმმა, მიუხედავად იმისა, რომ არქიტექტურულად იცვალა სახე, თავისი ავთენტურობა მაინც შეინარჩუნა. მისი სული ამ მაღალი შენობების მიღმა გადარჩა და უცვლელი დარჩა. მიხარია, რომ მერიაში ჩემს პოზიციაზე ყოფნის დროს საშუალება მომეცა ყველაფერი განსხვავებულად, უფრო გემოვნებიანი თვალით დამენახა და წარმომეჩინა.
- კონკრეტულად რას გულისხმობთ?
- საერთოდ ძველისა და ახლის სინთეზს ხელოვანი ადამიანი უფრო სხვა ხარისხში აღიქვამს. ელემენტარულს გეტყვით, როდესაც რაიმე შეხვედრებია, ხელოვან ადამიანს ბევრ ხალხში ადვილად გამოარჩევ, თუნდაც ჩაცმის თავისებური სტილით, მანერებით, საუბრით. ბავშვობაში, როდესაც ვინმე მუსიკალურ სკოლას ამთავრებდა, ან რაიმე სახელოვნებო ზოგად განათლებას იღებდა, ის ბავშვიც კი გამოირჩეოდა სხვებისგან. დღეს კი ინტერნეტმა და სოციალურმა ქსელებმა ყველაფერი, ცოტა არ იყოს, გააუბრალოვა. ამიტომ ვცდილობთ პატარა ბათუმელებს ქალაქში ისეთი გარემო შევუქმნათ, რომ თანამედროვეც იყოს და სათანადო გემოვნებაც ჩამოუყალიბდეთ.
- თქვენი აზრით, საიდან იწყება ქალაქის სიყვარული?
- ბათუმელობა, ბათუმის სიყვარული პირველ რიგში იწყება იმ სახლიდან, სადაც ცხოვრობ. სახლის სადარბაზოდანაც ჩანს მასში მცხოვრები ადამიანების კულტურა და საკუთარი ქალაქისადმი დამოკიდებულება. დარწმუნებული ვარ, თუ სახლში ერთი ადამიანი მაინც ცხოვრობს ღირსეული, ის არ დაუშვებს, რომ მისი სახლის სადარბაზო დაბინძურებული იყოს, ან უცენზურო ფრაზებით გადაჭრელებული. ქალაქი არ უნდა დააბინძურო – ეს ხომ იგივე შენი ოჯახია და შენი სახლია!
- რომელია თქვენი საყვარელი ადგილი ბათუმში?
- საყვარელი ადგილი ბათუმში ცენტრალური პარკია, რომელთანაც მთელი ჩემი ბავშვობა, უბედნიერესი წლებია დაკავშირებული. სხვათა შორის, მე მეხუთე თაობის ბათუმელი ვარ.
- თქვენი ბაბუა ბათუმის კოლორიტი და გამორჩეული ადამიანი იყო...
- ერთ ამბავს მოგიყვებით: როცა დიდი მსახიობი აკაკი ხორავა ჩვენს ქალაქში ჩამოვიდა, მაშინ ბათუმის დრამატული თეატრის დასი შეიქმნა. მან ბევრ ადამიანს შორის ოთხი ლამაზი ბიჭი შეარჩია – ავთო მეგრელიძე, იუსუფ კობალაძე, მურად ხინიკაძე და ჩემი ბაბუა ჯემალ დევაძე. ისინი ერთად შეკრიბა და მიიწვია სუფრაზე, სადაც თამადა, რა თქმა უნდა, თავად ხორავა იყო. იმ სუფრის ამბავს ბაბუა დიდხანს იხსენებდა.
- რა არის ის, რისი წყალობითაც ბათუმი თავის სახეს არ დაკარგავს?
- ზემოთ გავიხსენე ბაბუა, რომელიც თავის სამ ძმასთან ერთად სამამულო ომში დაიღუპა. ოთხივე გმირია. ის ფაქტი, რომ მე ასეთი გმირების შთამომავალი ვარ, დამატებითი ვალდებულებაა საიმისოდ, რომ ამ ქალაქს მაქსიმალურად ბევრი რამ გავუკეთო. საერთოდ ასეთი გამორჩეული ბედის ადამიანების წყალობით შემორჩა ბათუმს ის სული, ტრადიციები და ხასიათი, რაც მას სხვა ქალაქებისგან გამოარჩევს. ჩვენ კი ეს ყველაფერი მომავალ თაობებს უნდა შევუნახოთ...