სამშობლოდან შორს მყოფები, უცხოეთში პიროვნულ რეალიზებას მაინც ახერხებენ. როგორც ჩანს, მათ ოპტიმიზმს და სიცოცხლის სიყვარულს ყოფითი პრობლემები ვერაფერს აკლებს. ვინ იცის, იქნებ ჩვენი გადარჩენის საიდუმლოც ამაშია...
ეს ღია გზავნილი ქუთაისელ ხათუნა ფაიქიძეს ეკუთვნის. პროფესიით იურისტი, ერთ დღესაც იძულებული გახდა, რომ სხვა ემიგრანტების მსგავსად უცხოეთში გადახვეწილიყო და ოდესღაც საოცნებო ქვეყანაში სამუშაოდ ჩასულიყო...
დავიბადე ქუთაისში, არაჩვეულებრივი ბავშვობა მქონდა. წარჩინებით დავამთავრე 33-ე საშუალო სკოლა. თავიდანვე ძალიან აქტიური ვიყავი და დღემდე ასეთი ვარ. მინდოდა იურისტი გამოვსულიყავი. როცა ვაბარებდი, საკმაოდ დიდი კონკურსი იყო და მე 30 კაცს შორის მოვხვდი. სამართალმცოდნეობის ფაკულტეტი დავამთავრე. 90-იან წლებში, როცა სახელმწიფო სისტემა ჩამოიშალა, პროფესიული ზრდისთვის არანაირი ასპარეზი აღარ არსებობდა, ამიტომ სხვების მსგავსად იძულებული გავხდი ემიგრაციაში წავსულიყავი. უცხო ქვეყანაში ადაპტირება ძალიან რთულია, იძულებული ხარ, რომ სხვა ქვეყნის ყოფა, ადათ-წესები და კანონები აითვისო. დღეს ზუსტად ვიცი, რომ ემიგრანტ ქალზე ძლიერი დუნიაზე არავინაა…
თუმცა იმასაც გეტყვით, რომ აქ ყოფნა იმდენად არ გამჭირვებია, ალბათ იმიტომ, რომ ყოველთვის მომწონდა იტალია და იტალიელები. ბავშვობაში ძალიან მიყვარდა იტალიური ფილმები, მსახიობები და მომღერლები. მახსოვს, დამშვიდობების დროს ბავშვები როგორ ვამბობით – „ჩაო-კაკაო!" მაშინ რას წარმოვიდგენდი, რომ გავიდოდა დრო და იტალიაში ვიცხოვრებდი.
აქ წამოსვლის დროს ჩემთვის ერთადერთი სირთულე ის იყო, რომ ჩემი შვილის, პატარა ნინიას დატოვება გამიჭირდა. ბევრი ვეცადე და დღეს ჩემი შვილი, რომელიც უკვე 17 წლისაა, ჩემსავით იტალიის ბინადარია. უკვე მეთხუთმეტე წელი დაიწყო, რაც ფლორენციაში ვარ.
ადამიანების უმრავლესობა გამუდმებით ფიქრობს იმაზე, რაც მოხდა, ან იმაზე, რისი შეცვლა სურთ ან ვინ შეიძლება ყოფილიყვნენ. წარსულს ვერ დავაბრუნებთ, მომავალი კი ჯერ არ დამდგარა, ამიტომ მეტი უნდა ვიფიქროთ აწმყოზე და მისი ყოველი წუთი უნდა შევიგრძნოთ.
თავისუფლება მიყვარს, მჯერა, რომ თავისუფლება საკუთარი თავის ფლობაშია და არა ვინმეს ან რამის მორჩილებაში. მიყვარს ყოფნა ყველგან, სადაც სიცოცხლე, სინათლე და სიყვარულია. აქ ერთ ოჯახში ვმუშაობ და სიტყვა მოსამსახურე არ მაშინებს, ეს სულაც არ ნიშნავს იმას, რომ თავი უნდა დახარო და ვინმეს დაემონო. უბრალოდ, შენი საქმე უნდა შეასრულო კეთილსინდისიერად და პატიოსნად, რადგან არანაირი შრომა სამარცხვინო არ არის, თავაწეულმა უნდა იარო...
არ მიყვარს ფარისეველი, მატყუარა და მოღალატე ხალხი, რადგან ვთვლი, რომ ვინმემ ერთხელ თუ გიღალატა, აუცილებლად გიღალატებს მეორედ და მესამედაც და ეს უფრო მტკივნეული იქნება...
იტალიაში, როცა საშუალება მაქვს, სულ ვმოგზაურობ. ფლორენციაში უკვე მაქვს საყვარელი ადგილები, მათ შორისაა პონტე ვეკიო (Ponte vecchio), შუა საუკუნეების დროინდელი ხიდი მდინარე არნოზე. ამბობენ, რომ ეს ხიდი თავიდან რომაელებს აუგიათ, 1333 წელს ხანძრის შედეგად დაიწვა. შემდეგ ხიდი, უკვე ქვის, ხელახლა ააგეს. თურმე, 1944 წელს, მეორე მსოფლიო ომის დროს მისმა სილამაზემ ჰიტლერზეც მოახდინა გავლენა და ამიტომ ხიდი მაშინ კიდევ ერთხელ გადარჩა.
რაც შეეხება ჩემს ოცნებას, მინდა, რომ საქართველო ვიხილო გამთლიანებული და ძლიერი და იქ მარტო ბედნიერი ადამიანები ცხოვრობდნენ. ბევრი ჩანაფიქრი მაქვს, მაგრამ პროფესიულ კარიერაზე, სამწუხაროდ, აღარაფერს ვამბობ, უკვე დავაგვიანე...
ცხოვრება გრძელდება და მჯერა: სანამ ცოცხალი ხარ, ღმერთის და ადამიანის იმედი არ უნდა დაკარგო და შენი გზა ღირსეულად უნდა გაიარო. შესაძლოა მოვიდეს დრო და ჩემს პროფესიულ განვითარებაზე აქ, იტალიაშიც ვიფიქრო. ნათქვამია – ვერასოდეს დაინახავ ცისარტყელას, თუ მუდამ ძირს იხედებიო...