მისი გაკვეთილები ერთმანეთისგან განსხვავებულ სანახაობას ჰგავს, ამიტომ პატარა მოსწავლეები სკოლის მიღმა აქტივობებზე სიამოვნებით თანხმდებიან...
- ქალბატონო ნინო, სკოლაში მისვლის პირველი დღე და იმდროინდელი შთაბეჭდილებები თუ გახსოვთ?
- ბათუმში დავიბადე და გავიზარდე, ახლა ოზურგეთში ვცხოვრობ. სკოლაში თითქმის ოცი წელია ვმუშაობ. მასწავლებლობაზე კი ბავშვობიდან ვოცნებობდი. ძალიან ახალგაზრდა ვიყავი, როცა სკოლაში დავიწყე მუშაობა. სკოლაში მისვლის პირველი დღე, რა თქმა უნდა, მახსოვს. რამდენიმე წყვილი გაოცებული თვალი მიყურებდა და ჩემგან საოცრებებს ელოდა... მას მერე ბევრი დრო გავიდა. თაობები შეიცვალა და მე საკლასო ოთახში ისევ იმ იმედით შევდივარ, რომ ჩემს პატარებს ცოდნის საოცარ სამყაროში ვამოგზაურებ. სამი წლის მანძილზე სამი სკოლა შევიცვალე. დიდხანს ვფიქრობდი, რადგან ძნელია ახალ ადგილზე თავის დამკვიდრება. ეს ჩემთვის ახალი გამოწვევა, ახალი შესაძლებლობები და იდეები იყო.
- დაწყებითი კლასის მასწავლებელი მაღალი კლასის მასწავლებლისგან რითი უნდა განსხვავდებოდეს?
- სრულად ვაცნობიერებ მასწავლებლის როლს ადამიანის ჰარმონიულ ჩამოყალიბებაში. განსაკუთრებით დიდი მნიშვნელობა აქვს პირველ მასწავლებელს. აქედან იწყება უშუალო კონტაქტი სკოლასა და მოსწავლეს შორის. მიყვარს პატარებთან მუშაობა, კარგია, რადგან ისეთი სუფთები არიან... გარკვეული დროის მანძილზე ხედავ, ნელ-ნელა როგორ უყვარდებათ სკოლაში მოსვლა, როგორ უხარიათ გაკვეთილები, როგორ იძენენ სწავლისთვის საჭირო უნარ-ჩვევებს, სწავლობენ სიყვარულს, მეგობრობას, სიკეთის კეთებას და გრძნობ, რომ ამის შემოქმედი თავად ხარ...
- თქვენ ჩამოაყალიბეთ ჯგუფი „პოპინსი და მოსწავლეები“, სადაც თქვენი მოსწავლეების აქტივობებზე წერთ...
- ამ ჯგუფის მიზანია თავი მოუყაროს იმ ცოდნასა და გამოცდილებას, რასაც მთელი წლის განმავლობაში გადავცემ. უამრავი ფოტო- და ვიდეომასალა დაგვიგროვდა. მოსწავლეები საკუთარ თავს „პოპინსელებს“ უწოდებენ და ამით ამაყობენ კიდეც. განსაკუთრებით მოსწონთ, როცა თავად არიან რაღაცის მაძიებლები, თავად ქმნიან, შეისწავლიან და აღმოაჩენენ. ჯგუფის არსებობა განსაკუთრებით დაგვეხმარა დისტანციური სწავლების დროს. მოსწავლეებისთვის უცხო არ იყო მსგავსი მუშაობის სტილი. საინტერესო და მრავალფეროვან დავალებებს ხალისით ასრულებდნენ.
- რატომ მაინცდამაინც პოპინსი, რამე ისტორია აქვს ამ ფაქტს?
- აქვს. ერთხელ ბავშვები გიორგი სალუქვაძის სახლ-მუზეუმში წავიყვანე. შემოდგომის თბილი, საინტერესო და შთაბეჭდილებებით სავსე დღე იყო. ფოტოებიც გადავიღეთ... ერთ-ერთ ფოტოში ჭრელა-ჭრულა ფოთლებით მორთული ქოლგა მიჭირავს და თითქოს ცისკენ მივიწევ... მერი პოპინსისეული ასეთი ფოტოს შემდეგ გაჩნდა იდეა, რომ შეგვექმნა ჯგუფი „პოპინსი და მოსწავლეები“.
- თურმე უჩვეულო თემებს აძლევთ დასაწერად, რომელიმე დავალებას ხომ ვერ გაიხსენებთ?
- ერთხელ მოსწავლეებს ვთხოვე წარმოედგინათ, თითქოს მესამეკლასელებმა დამარხული განძი იპოვეს და ამაზე დაეწერათ თხზულება. როცა დაიწყო პოპინსური დავალებების რეალური და გამოგონილი ამბების ისტორია, მათი წარმოსახვისა და ფანტაზიის უნარით გაოცებული დავრჩი. ზოგმა საკუთარ ეზოში თამაშის დროს შემთხვევით აღმოჩენილ ქვევრზე დაწერა, ზოგმა ნაპოვნი საგანძური საზღვრისპირა სკოლებს დაურიგა, რათა იქაურმა ბავშვებმა ღირსეული განათლება მიიღონ, ზოგმა საინტერესო წიგნების ჩამონათვალი აქცია განძად და მიწაში ჩამარხა ზღვის დონიდან 2050 მეტრზე, თუ ვინმე იპოვით, გირჩევთ ეს წიგნები წაიკითხოთო. სხვათა შორის, ბახმაროს მთაზე ახლაც ფრიალებს „პოპინსი და მოსწავლეების“ დროშა და თუ ვინმეს გაინტერესებთ რა ჯადოსნური „განძი“ შეინახა იქ პატარა პოპინსელმა, ადვილად მიაგნებთ.
- რომელიმე გაკვეთილიც ხომ არ გახსენდებათ?
- ვცდილობ ყოველი დღე განსაკუთრებული იყოს, ახალი აქტივობებით და სიურპრიზებით სავსე. ამას უკვე ისე მიეჩვივნენ, რომ მოდუნების საშუალებას არ მაძლევენ. ყოველ ახალ გაკვეთილს სიხარულით ელოდებიან. მახსენდება, ერთ-ერთი გაკვეთილის ბოლოს ბავშვები როგორ მოვიდნენ ჩემთან სათითაოდ და მადლობა გადამიხადეს საინტერესო გაკვეთილისთვის. ისეთი ბედნიერი ვიყავი...
- ხაზგასმით ამბობთ, რომ თავისუფლებისმოყვარე სული გაქვთ, ამის მიზეზი ის ხომ არ არის, რომ თქვენში მეამბოხე პოლონელი დეკაბრისტისა და გურული ფირალების სისხლია?
- ალბათ ასეცაა. ბაბუა მიყვებოდა, დეკაბრისტების აჯანყების დროს ჩემი წინაპარი, თურმე, პოლონეთიდან კავკასიაში გადმოუსახლებიათ. საქართველოში ჩამოსულს გურული ქალი შეყვარებია და ცოლად შეურთავს. გვარდიის ყოფილი ოფიცერი, გრაფი ორლოვსკი, თურმე, ვერც გურიაში ეგუებოდა უსამართლობას და სოფელში გაჭირვებულ ხალხს ესარჩლებოდა, ღარიბებს ეხმარებოდა. ასე რომ, მე გაქართველებული პოლონელის შთამომავალი ვარ და ამიტომაა ალბათ ჩემშიც სიცოცხლის, თავისუფლების დიდი სიყვარული და ჩემს მოსწავლეებსაც ასე ვზრდი.
- რა სიტყვებით ემშვიდობებით ხოლმე თქვენს მოსწავლეებს, როდესაც ისინი მაღალ კლასში გადადიან?
- დამშვიდობების დროს მათ ასე ვეუბნები: დაიმახსოვრეთ, რასაც უნდა აკეთებდეთ ცხოვრებაში, აკეთეთ სიყვარულით. არასოდეს დაკარგოთ თავისუფლება და ყოველთვის იყავით ბავშვივით ლაღი და სუფთა. შეიყვარეთ სიცოცხლე მთელი თავისი დიდებულებით, უცქირეთ სამყაროს ფართოდ გახელილი თვალებით. იოცნებეთ და იბრძოლეთ საკუთარი ოცნების ასრულებისთვის...