ეპიდემიის დროს უცხოეთში მცხოვრები ქართველები დაგვიკავშირდნენ და გვთხოვეს მკითხველისთვის ერთი ჩვენებური ქალბატონი გაგვეცნო. მარიამ ეძგვერაძე-ფხაკაძე წლებია გერმანიაში ცხოვრობს და ბევრს თავისი ქველმოქმედებით გააცნო თავი. როგორც გვაცნობეს, ის არა მარტო საქართველოში ეხმარება სოციალურად დაუცველ ადამიანებს, არამედ გერმანიაშიც შეძლებისდაგვარად ცდილობს ასაკოვან ადამიანებს დახმარება სრულიად უსასყიდლოდ აღმოუჩინოს. კარანტინის დროს, თურმე, მარტოხელა გერმანელ მოხუცებთან პროდუქტები მიჰქონდა. ჩვენ დავუკავშირდით მას და თავისი ცხოვრების ისტორიის მოყოლა ვთხოვეთ...
ყველამ კარგად ვიცით, როგორი გაჭირვება და სიდუხჭირე იყო 90-იან წლებში, განსაკუთრებით უბრალო ხალხს უჭირდა, მათ შორის ჩემი ოჯახიც იყო. სწორედ ასეთმა მდგომარეობამ გადამაწყვეტინა, რომ სამშობლო დამეტოვებინა – მინდოდა ოჯახს ფინანსურად დავხმარებოდი. ამას გარდა გერმანული მესწავლა, ჩემს პროფესიაში კვალიფიკაცია ამემაღლებინა და მერე სამშობლოში დავბრუნებულიყავი.
გერმანიაში 1999 წელს ჩამოვედი. ორი წელი ბადენ-ბადენში, 2001 წლიდან კი ქალაქ კარლსრუეში ვცხოვრობ. პირველი დღეები ძალიან განვიცადე ყველაფერი, გერმანულმა ადათ-წესებმა ისე შემაშინა, რომ ვერ წარმოვიდგენდი, ოდესმე თუ შევეგუებოდი. ორი წელი ძიძად ვმუშაობდი, ჩემდა საბედნიეროდ, ძალიან კარგი ოჯახი შემხვდა. ყველა თბილად მექცეოდა, მაგრამ 23 წლის გოგოსთვის ძნელი იყო სამი ბავშვის მოვლა, როცა მათი მშობლები პრაქტიკულად არ იყვნენ სახლში. ძალიან მარტოსულად ვგრძნობდი თავს, სანამ აქაური ქართველები არ გავიცანი...
2001 წელს კარლსრუეს უნივერსიტეტში გერმანისტიკის ფაკულტეტზე ჩავაბარე. პირველი ორი სემესტრი კარგად დავხურე, მაგრამ, საუბედუროდ, ჩემი გაშლილი ფრთები ძალიან მალე მომეკეცა. 2002 წელს ჩემთან ჩამოსული მამა, რომელიც 55 წლის იყო, ქუჩაში დაიღუპა. დაახლოებით 5000 ევრო იყო საჭირო იმისთვის, რომ მამა საქართველოში გადმომესვენებინა. მთელმა ქართველობამ შემიგროვა ფული. ამის შემდეგ მივხვდი რას ნიშნავს, როცა უცხო ქვეყანაში მარტო აღმოჩნდები და ადამიანები გვერდში დაგიდგებიან. ჩემი ქველმოქმედებაც მას შემდეგ დაიწყო...
სწავლას თავი დავანებე. დღეს სამსახური მაქვს და სულ მოძრაობაში ვარ. რაც შეეხება ქველმოქმედებას, მიჭირს ამაზე ხმამაღლა ლაპარაკი. არ მახსოვს, რომ ამის შესახებ სოციალურ ქსელებში პოსტი ან ამის დამადასტურებელი რაიმე ფოტო დამედო. თუმცა როცა ამას სხვა აკეთებს, ერთი მხრივ ვამართლებ, რადგან სიკეთე გადამდებია, მაგრამ, მეორე მხრივ, ისეთი წარმოდგენა მაქვს, თითქოს ჩადენილი სიკეთის გამო ხოტბის შესხმას ელოდებიან.
საქართველოში ყველაზე მეტად მოხუცებზე მეწვის გული. მათზე, ვისაც არავითარი შემოსავალი არა აქვს და კაპიკებს ითვლიან, რომ პენსიით ერთი კვირის სამყოფი წამალი მაინც შეიძინონ. არ მინდა დავკონკრეტდე ვის და როგორ დავეხმარე. მთავარია, რომ ვიღაცას ერთი დღე მაინც გავუხალისე და ეს ამბავი ბედნიერებას მანიჭებს. გერმანიაში ძირითადად ავადმყოფ ადამიანებს ვეხმარები, ქართველებთან სრულიად უანგაროდ ვეწევი თარჯიმნობას და მათ სხვადასხვა საქმეების მოგვარებაში ვეხმარები. აქ თავს მარტო არასოდეს ვგრძნობ. საკმარისია რაიმე ვთქვა, რომ მთელი კარლსრუეს ქართველობა გვერდით დამიდგება. თუმცა არა მარტო ქართველები, გერმანელიც. მოკლედ, ამ შუაგულ გერმანიაში ჩემი ოჯახი ქართულად ცხოვრობს და შვილებსაც ქართულად ვზრდით.
საქართველოში ჩემი ახლობელი ადამიანები, ნათესავები და ბავშვობის მეგობრები მენატრებიან. მათთან სითბო და სიყვარული – აი, ეს მაკლია გერმანიაში. სიკეთეს კი ეროვნება არ აქვს, მისთვის არც საზღვრებია, მთავარია, ამის შინაგანი მოთხოვნილება გქონდეს...