დიზაინერ ირინა ყორშიას ზუგდიდში ყველა იცნობს, ვისაც ხელოვნებასთან აქვს შეხება. მას ბევრი ისეთი თვისება აქვს, რომ შეუძლია ერთნაირად კარგად წარუძღვეს ოჯახს, საკუთარ საქმეს, საზოგადოებრივ საქმიანობაშიც იაქტიუროს და საკუთარი ცოდნა და გამოცდილება სხვებსაც გადასცეს...
- ირინა, დიზაინერობის სურვილი თქვენ მიერ დახატული მოდელების შემდეგ გაგიჩნდათ?
- ანაკლიაში გავიზარდე, რვა წლიდან ვხატავდი, ვკერავდი და ვქსოვდი. ძალიან მიყვარდა ეს საქმე და სიამოვნებას მანიჭებდა. გარდა ამისა, ავეჯსაც ვუკეთებდი რესტავრაციას და სახლის დიზაინსაც ჩემი გემოვნებით ვანახლებდი. ვხატავდი მოდელებს ნაირ-ნაირი სამოსით და ამან ჩემში გააღვიძა სურვილი, რომ ეს ნახატები რეალობად მექცია, დიზაინერი გავმხდარიყავი, შემეკერა სამოსი და ჩემი ინდივიდუალური ხაზი მქონოდა. არც სამხატვროში და არც რამე სხვა წრეზე არასოდეს მივლია. რასაც მიზნად დავისახავდი, ყველაფერს ვაკეთებდი და გამომდიოდა. როცა სკოლა დავამთავრე, თბილისში ილია ჭავჭავაძის სახელობის საქართველოს ეროვნული უნივერსიტეტის (სეუ) მოდელირება–დიზაინის ფაკულტეტზე ჩავაბარე. არაჩვეულებრივი ლექტორები დამხვდნენ, მათ შორის გამოირჩეოდა დიზაინერი ლალი გელაშვილი, რომელმაც ძალიან დიდი ცოდნა გადმომცა.
- ხელნაკეთი ნივთების დასამზადებლად ძირითადად რა მასალას იყენებთ?
- ამ ეტაპზე საკუთარ სახელოსნოში სხვადასხვა დიზაინის ჩანთებსა და საფულეებს ვქმნი. ამ სფეროში ქალები ნაკლებად მოღვაწეობენ, მით უმეტეს, საქართველოში. ტყავი ერთ-ერთი ყველაზე რთული მასალაა დასამუშავებლად და შესაკერად. თუმცა იმდენად მომწონს მასზე მუშაობა, რომ სირთულეებს არ შევუშინებივარ. უკვე დავამტკიცე, რომ ყველაფერს, რასაც ე.წ. კაცის პროფესიას ეძახიან, თავისუფლად შეუძლია ქალიც დაეუფლოს. პერსონალური გამოფენა ჯერჯერობით არ მქონია, თუმცა საქართველოს მასშტაბით გამოფენებში მიწვევენ და ვმონაწილეობ. ამ წლის ივლისის თვეში ესპანეთში ვიყავი მიწვეული გამოფენაზე, სადაც საქართველოს კუთხე პირველად გაკეთდა.
- დღეს თავად ზრუნავთ ზუგდიდში სხვების ინტერესების რეალიზებაზე და საამისოდ არაერთ აქტივობას ახორციელებთ…
- ვცდილობ, რომ ჩემი ცოდნა და გამოცდილება სხვებსაც გავუზიარო. ერთ-ერთი პროექტის ფარგლებში ექვსი თვის განმავლობაში უკვე ათ გოგონას შევასწავლე სუტაჟის ტექნიკაზე მუშაობა, რისი მეშვეობითაც სამკაულებს ქმნიან. დღეს ნაწილი მუშაობს და თავისი შემოსავალი აქვს, ნაწილი კი ამ ცოდნას თავად უზიარებს სხვებს, რაც ძალიან მახარებს. ჩემი გამოცდილების სხვებისთვის გაზირება ძალიან დიდი ხელშეწყობაა, რადგან მათ ამ ყველაფრის მიღების მერე ბევრად მარტივად შეუძლიათ საქმის კეთება და შედეგსაც მალევე აღწევენ. ზუგდიდში სახელოსნო მაქვს. ანაკლიის განვითარების კონსორციუმის და USAID-ს პროექტის (“ზრდა") ფარგლებში გრანტი ავიღე და ნოემბრის ბოლოს ჩემი სახელოსნო ანაკლიაშიც გაიხსნება. მინდა ჩემი წვლილი შევიტანო მშობლიური კუთხის განვითარებასა და წინსვლაში.
- როგორც ყოველთვის, წელსაც ბევრი მნიშვნელოვანი შეხვედრა გქონდათ, რომელს გამოყოფდით?
- ძალიან ბევრ საინტერესო ადამიანს შევხვედრივარ და საინტერესო შეხვედრებს დავსწრებივარ. წლევანდელიდან გამოვყოფდი ევროკავშირის ელჩთან, კარლ ჰარცელთან შეხვედრას, რომელიც ორგანიზებული იყო „განათლების განვითარებისა და დასაქმების ცენტრის“ (EDEC) მიერ. ამ ცენტრში მეწარმეთა სკოლის ტრენინგები მაქვს გავლილი და ისიც ყველაზე წარმატებულ მეწარმეებს შეგვხვდა და ჩვენ საქმიანობას გაეცნო.
- რა გეხმარებათ იმაში, რომ წარმატებული იყოთ?
- ადვილი ნამდვილად არ არის, როცა გიწევს დროის ისე განაწილება, რომ ყველაფერი მოასწრო – ამაში დაგეგმვა მეხმარება. ვფიქრობ, თუ ადამიანების უმეტესობა დაიწყებს თავისი დღის, კვირის, თვის გასაკეთებელი საქმეების გეგმის სახით ჩამოწერას, მაშინ დრო ყველაფერზე ეყოფა. ცხოვრებაში ადამიანს ბევრი რამ ანიჭებს ბედნიერებას და ეს კონკრეტულად ერთ რაღაცას არ მოიცავს. ჩემში ბედნიერების შეგრძნებას ბევრი რამ იწვევს...
- ორი წინადადებით როგორ წარადგენდით საკუთარ თავს უცნობი ადამიანის წინაშე?
- მე ვარ ირინა, დავითის დედა, და არ მაქვს უფლება სუსტი ვიყო...