ხათუნა კერესელიძე: „ისეთ ასაკში მომიწია შვილების დატოვება, როცა ყველაზე მეტად ვჭირდებოდი”
ახლა ჩემს ამბავს მოგიყვებით: დავიბადე და გავიზარდე ლაგოდეხში, სოფელ ბაისუბანში. სკოლის დამთავრების შემდეგ პედაგოგიურზე ჩავაბარე. ოჯახი სწავლის პერიოდში შევქმენი, თან სკოლაში პედაგოგად ვმუშაობდი. ორი მცირეწლოვანი ბავშვი დედასთან, ლაგოდეხში მყავდა დატოვებული. ყოველ პარასკევს ქალაქში მივდიოდი და ორშაბათს ლექციების შემდეგ ისევ უკან ვბრუნდებოდი. ძნელი იყო თან მესწავლა და თან ოჯახისთვის ყურადღება არ მომეკლო...
მყავს არაჩვეულებრივი შვილები, ქალ-ვაჟი. უკვე დიდები არიან, სკოლა დაამთავრეს. ისეთ ასაკში მომიწია შვილების დატოვება, როცა ყველაზე მეტად ვჭირდებოდი...
ორი წელია, რაც ემიგრანტის სახელი შემერქვა. დღეს 37 წლის ვარ. იტალიაში, ფლორენციაში ვცხოვრობ. სულ ვმუშაობ და თავისუფალი დრო თითქმის არ მაქვს. აქ ერთ-ერთ ოჯახში ვმუშაობ, მოხუც ქალბატონთან, რომლის წუთით დატოვებაც არ შემიძლია. არა, კარგი ოჯახია, უკმაყოფილო არ ვარ, მაგრამ... ისეთი უფერულია აქაური ცხოვრება, ყველაფერი ერთ ფერშია. დედა და მამიდაც აქ მყავს და მათ ნახვას იშვიათად ვახერხებ. როცა ვნახულობ, ასე მგონია, ისევ საქართველოში ვართ–მეთქი...
შვილებთან განშორებას ძალიან განვიცდი, ამ სიცარიელეს უცხო ქვეყანაში ვერაფერი შველის. არასოდეს დამავიწყდება ჩემი შვილების დაბნეული და შეშინებული თვალები, როცა აქეთ მაცილებდნენ... სანამ თვალს მივეფარებოდი, ფეხის წვერებზე იწეოდნენ და ისე მიყურებდნენ. თუმცა მეტირებოდა, ძალად ვიცინოდი, რომ ბავშვები არ შემეშინებინა. ძნელია, როცა გეტირება, შენ კი იცინი...
ამ ზაფხულს მოვახერხეთ და ჩემმა დამ ჩამომიყვანა ბავშვები იტალიაში. ისეთი ემოციური იყო ჩვენი შეხვედრა, მერე კიდევ უფრო ემოციური და რთული განშორება. როცა საქართველოში ჩავალ, მინდა აქ გატარებული წლები ცუდი სიზმარივით დავივიწყო...
ინტერნეტით ყოველდღე ვსაუბრობთ, ჩვენს მომავალს ვგეგმავთ. ვოცნებობ შვილებთან ერთად ცხოვრებაზე, მათთვის სადილის მომზადებაზე, მინდა ყოველ დილით კოცნით ვაღვიძებდე მათ.
თვალებს რომ ვხუჭავ, ისევ სახლში ვარ და ფიქრებში ყველა ფერი ნათელია და ლამაზი... ვოცნებობ, მაგრამ ოცნება ჯერჯერობოთ ისევ აუსრულებელია. რომ დავბრუნდები – ამის მჯერა, მაგრამ როდის? ამ კითხვაზე პასუხი ჯერჯერობით არ მაქვს…