ნამდვილი ამბავი: ქუჩაში მიტოვებული ჩვილისა და უშვილო ოჯახის სასწაულებრივი ისტორია

იმ დღიდან ორიოდე თვე გავიდა. ერთხელაც ტელეფონი აიღო და:

გოგონა: — გამარჯობა, გეხვეწები, ტელეფონი არ გამითიშო.

ბიჭი: — რა გინდა? ჩქარა მითხარი, ამდენი დრო არ მაქვს.

გოგონა: — დღეს ექიმთან ვიყავი...

ბიჭი: — მერე?

გოგონა: — უკვე სამი თვის ორსული ვარ...

ბიჭი: — მერე მე რა? აბორტი გაიკეთე. ეგ ჩემი პრობლემა არ არის...

სამი თვის შემდეგ:

ანგელოზი: — გამარჯობა, პაწაწო. მე შენი მფარველი ანგელოზი ვარ.

პაწაწო: — გამარჯობა. ვისგან უნდა დამიფარო, აქ ხომ არაფერი მემუქრება? დედას მიხედო, სჯობს. ყოველდღე ტირის...

კიდევ სამი თვის შემდეგ ქალაქის გარეუბანში, ერთ-ერთი საცხოვრებელი მასივის მიყრუებულ ეზოში:

დედა: — არ გამიბრაზდე. სხვანაირად არ შემიძლია. ვერ გამოგაჩენ. სახლიდან გამომაგდებენ, ან მომკლავენ. ახლა აქ დაგაწვენ და... და დაიძინებ...

იქვე, ცოტა ხნის შემდეგ:

პაწაწო:— ანგელოზო, სად წავიდა დედა?

ანგელოზი: — ნუ გეშინია, დედა მალე მოვა.

პაწაწო: — რა ხმა გაქვს, ტირი?

ანგელოზი: — არა, გეჩვენება. ახლა წავალ და დედას მოგიყვან. მანამდე კი იტირე. დაძინება არ გაბედო! ხმამაღლა იტირე, რაც ძალი და ღონე გაქვს...

ამასობაში იქვე, ხუთსართულიანი კორპუსის სადარბაზოში:

კაცი: — ვერ გავიგე, საით მიმარბენინებ? რა გარეთ გასვლა აგიტყდა ამ შუაღამისას?

ქალი: — გეხვეწები, გეხვეწები, წამომყევი.

კაცი: — მოგდევ, მაგრამ სად, თვითონ მაინც თუ იცი?

ქალი: — არა, არ ვიცი. რაღაც მექაჩება გარეთ, სადღაც რაღაც ხდება აშკარად...

კაცი:— სულ გაგიჟდი, მოკლედ. რა იყო, ჩვენ მეტი უშვილო ოჯახი არ გინახავს? დამშვიდდი, რა...

ქალი: — ვერა. ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს ვიღაც მიმარბენინებს... ვაიმე! გესმის? გესმის? საიდანღაც ბავშვის ტირილი ისმის. ჩქარა, ჩქარა იარე...

დაბოლოს, იქვე, ეზოში:

ანგელოზი:— პაწაწო, ხმამაღლა, ხმამაღლა იტირე, მთელი ძალით იჩხავლე. უკვე აქ ვარ. დედაშენის მოსაყვანად ვიყავი წასული.

პაწაწო: — ეს დედაჩემი არ არის, რაღაც სხვანაირი ხმა აქვს.

ანგელოზი:— არა, პაწაწო, ეს დედაშენია, ეს შენი ნამდვილი დედაა...