ემიგრანტი ქალის წერილები: აქ დრო ჩერდება და რეალურად ვაკუუმში ვართ, საიდანაც ვერ გაიქცევი

სამშობლოდან შორს მყოფები, უცხოეთში პიროვნულ რეალიზებას მაინც ახერხებენ. როგორც ჩანს, მათ ოპტიმიზმს და სიცოცხლის სიყვარულს ყოფითი პრობლემები ვერაფერს აკლებს. ვინ იცის, იქნებ, ჩვენი გადარჩენის საიდუმლოც ამაშია...

დღეს გაგაცნობთ კიდევ ერთ ემოციურ ღია გზავნილს, რომელიც იტალიის ქალაქ რეჯო დე კალაბრიაში მყოფ ქართველ ემიგრანტს მაშო კახიშვილს ეკუთვნის:

დავიბადე და გავიზარდე ხაშურში, სახელმწიფო მოხელეების ოჯახში. მიუხედავად იმისა, რომ მშობლები საკმაოდ საპასუხისმგებლო საქმიანობას ეწეოდნენ, ყოველთვის ჰქონდათ საკმარისი დრო იმისთვის, რომ შვილებთან ერთად გაეტარებინათ. რადგან მე მამიკოს გათამამებულ გოგოდ ვითვლებოდი, ამიტომ მათი ყურადღებაც უფრო ჩემკენ იყო მომართული...

საკმაოდ ფერადი და ლამაზი ბავშვობა მქონდა, მყავს და, რომელიც ამჟამად თავისი პროფესიით არ მუშაობს. თუმცა, ვთვლი, რომ სამყარო, სადაც ახლა თავის საუკეთესო ნიმუშებს ქმნის, მისთვის უფრო მისაღებია, რადგან თავისი აღსაზრდელებისთვის ყველაფერს სიხარულით აკეთებს. ძმა მსახიობია, რამდენიმე თეატრში მოღვაწეობს და საკმაოდ წარმატებულია. მშობლებმა საკმაოდ ბევრი რამ გააკეთეს ჩვენი კარგად აღზრდისთვის და ამის გამო კიდევ ერთხელ მინდა მათ მიმართ მადლობა გამოვხატო. სამწუხაროდ, მამა გარდაცვლილია...

ვსწავლობდი ხაშურის N1 გიმნაზიაში, ჩემი ყველაზე ფერადი და ბედნიერი ბავშვობა სწორედ სკოლას უკავშირდება. მყავს საუკეთესო მეგობრები, რომლებთანაც დღემდე ვმეგობრობ. წერა ბავშვობიდან მიყვარს და ჩემი ჩანაწერები აქამდე ინახება ჩვენი სკოლის სამახსოვრო ალბომში, რითიც ძალიან ვამაყობ.

რაც შეეხება დღევანდელ შემოქმედებას, ვწერ ლექსებს და ნოველებს. ერთადერთი, რაც ემიგრაციაში ყველა ტკივილს და განცდას მავიწყებს, წერაა... მაქვს ჩემი სამყარო, სადაც ყველაზე თავისუფალი ვარ, რადგან გადმოვცემ ადამიანების მიმართ საკუთარ ემოციას, სიყვარულს, ტკივილსა და ბედნიერებას. ახლა ვწერ წიგნს, რომელსაც ვუწოდე „სამოთხიდან ჯოჯოხეთის ეკლიან გზაზე", წიგნი იმ გზაზეა, რომელსაც ყველა ემიგრანტი გადის...

ემიგრაციაში ორი წელია ვიმყოფები. სანამ იტალიაში, კერძოდ, რეჯო-კალაბრიაში დავმკვიდრდებოდი, რთული გზა გამოვიარე. თავიდან კალაბრიას მარტო ორი კვირა ვსტუმრობდი, შემდეგ ჩავედი ჩრდილოეთში, კერძოდ, ქალაქ უდინეში, სადაც ჩემი ცხოვრების მნიშვნელოვანი ადამიანები გავიცანი. ადამიანები, რომლებმაც ქართული გული კიდევ ერთხელ მაგრძნობინეს. ქალბატონმა მარინა ფეიქრიშვილმა, რომლის სახლშიც დავბინავდი, როგორც საკუთარი შვილი ისე მიმიღო. არასდროს დამავიწყდება ქალბატონი ფოთოლა მანაგაძე, რომელმაც საოცარი სითბოთი და სიყვარულით ჩამიხუტა გულში. არცთუ ისე ბევრი მეგობარი მყავს, თუმცა ვთვლი, რომ ისინი ჩემი ცხოვრების მნიშვნელოვანი ადამიანები არიან და მინდა ყველა მათგანი ვახსენო...

წარუშლელი ემოცია დამიტოვეს მარი გოშხეთელიანმა და მაიკო ბორაშვილმა, რომლებთანაც თვე-ნახევარი დავყავი. ჩემი ბედი გარკვეულად დავუკავშირე ამ ადამიანებს, რომლებსაც, ვთვლი, რომ არასოდეს დავკარგავ. რა თქმა უნდა, თავიდან ემიგრაციაში იყო ტკივილი და იმედგაცრუებაც, მაგრამ ყველაფერი მოთმინებით დავძლიე... რეჯო-კალაბრიაში, სრულიად უცხო ქალაქში გაურკვეველ ვითარებაში მოხვედრილს, არასდროს დამავიწყდება სიკეთით გამოწვდილი არც ერთი ხელი. ისინი არც ისე ბევრია და ჩემს ცხოვრებაში მნიშვნელოვან ადამიანებად იქცნენ. ზუსტად ვიცი, რომ არასდროს დავკარგავ მაია ზარნიძეს, რომელსაც დღემდე დედობილად ვთვლი, ხათუნა დადიანიძეს, რომელმაც მძიმე წუთებში ჩამკიდა ხელი და მარტო არ დამტოვა. მინდა ასევე ვახსენო ჩემი საუკეთესო მეგობრები მარი ალავიძე, ზიზი ბუცხრიკიძე და თამთა მჟავია...

იცით, რას ნიშნავს ემიგრაცია? - ეს უძილო ღამეებია, აქ დრო ჩერდება. რეალურად უმოძრაო მდგომარეობაში ვართ, ვაკუუმში, საიდანაც ვერსად გაიქცევი. მერე თანდათან ეგუები უცხო ქვეყანას, ახალ ზნე-ჩვეულებებს, უცხო ოჯახს, რომელიც საკუთარივით უნდა მიიღო. იტალიურ შთაბეჭდილებას რაც შეეხება, უზომოდ მომწონს იტალიური კულტურა და ურთიერთობები. რეჯო კალაბრიაში ჩამოსვლის დღიდან რომ მოვხვდი, ისევ იმ ოჯახში ვარ. თავიდან მათი არც ერთი სიტყვა არ მესმოდა. ოჯახში მუდმივად მე, ბებია და ბაბუა ვართ. ბაბუამ მასწავლა იტალიური ენაც და ადგილობრივი სამზარეულოც, რომელსაც საკმაოდ კარგად დავეუფლე. ძალიან დიდი იტალიური ოჯახია, კვირაში ხუთ დღეს, როცა ყველა იყრის თავს, 18 ადამიანი ვართ. საკმაოდ მძიმე შრომა მიწევს, დაბალ ანაზღაურებაზე ვმუშაობ, მაგრამ ამ ოჯახს როგორც საკუთარს, უკვე ისე შევეგუე...

მენატრება ჩემი სამშობლო, ჩემი ხალხი, ოჯახი, შვილი, ვის გამოც აქ ვარ... მენატრება თბილისი, სადაც ოცი წელი ვიცხოვრე. ბედნიერი ვარ იმით, რომ აღმოვაჩინე ადამიანები, რომლებმაც უცხო ქვეყანაში მეგობრობის ხელი გამომიწოდეს და კიდევ იმით, რომ შევიძინე მეორე დიდი ოჯახი...