დარწმუნებულია, რომ კინოხელოვნება თითოეული ადამიანისთვის ხელმისაწვდომი უნდა იყოს, ამიტომ ერთ დღესაც საინტერესო პროექტის, სახელად „კინოჟესტებით“ იდეა გაუჩდა და განახორციელა კიდეც. პროექტი ყრუ და სმენადაქვეითებული ადამიანებისთვის მხატვრული, დოკუმენტური, ანიმაციური ფილმების ჟესტურ ადაპტირებას გულისხმობს. ამ ეტაპზე უკვე 12 ქართული ფილმის ადაპტირება გაკეთდა.
-თამუნა, ხელოვანების ოჯახში დაიბადეთ და ალბათ თქვენი სამომავლო პროფესიაც უკვე მაშინვე იყო განსაზღვრული?
- ასე იყო, ჩემი ოჯახის ფაქტორმა მართლაც დიდი როლი ითამაშა ჩემი და ჩემი ძმის პროფესიების არჩევაში. რომ არა ჩემი მშობლები, ბებია და მამიდა, თეატრს ვერ ან შედარებით უფრო გვიან ვეზიარებოდით და შევიყვარებდით. მიუხედავად იმისა, რომ ბავშვობა 90-იან წლებში გავატარე-მთელი ჩემი ბავშვობა საოცრად ფერადად და ჯადოსნურად მეჩვენება. კარგად მახსოვს ნავთისა და პურის გრძელი რიგები, ცივი ზამთარი და უშუქობა, ჩემი ოჯახი ცდილობდა, რომ ჩემთვის და ჩემი ძმისთვის ეს თამაშად ექცია, არსებული რეალობა დამღად არ დაესვა ჩვენთვის და ამას ახერხებდნენ კიდეც. თუმცა, ახლა ვაცნობიერებ თუ რა მძიმე დროში მოუწიათ ჩემი მშობლების თაობას ახალგაზრდობის წლების გატარება. დედამ, ლია ნამორაძემ და მამამ, ვასილ ძოწენიძემ (მარჯანიშვილის თეატრის მსახიობი გახლდათ), ერთმანეთი მაშინდელ თეატრალურ ინსტიტუტში გაიცნეს. დაოჯახდნენ. ჯერ კიდევ სტუდენტები იყვნენ, როცა მე გავჩნდი. როგორც მიყვებიან, მშობლებს ლექციებზეც კი დავყავდი და პირველად თეატრალური უნივერსიტეტის ფოიეში ამიდგამს ფეხი. ეს, რა თქმა უნდა, თავად არ მახსოვს, თუმცა როდესაც თეატრალურში შევდივარ, წამით ამ სურათსაც წარმოვიდგენ ხოლმე...
-ანუ თეატრი და სცენა ბავშვობიდანვე ახლობელი იყო თქვენთვის, რაიმე სცენა ხომ არ შემორჩა მეხსიერებას იმ დროიდან?
- კარგად მახსოვს ერთი მომენტი, როცა მამა პირველად ვნახე სცენაზე, მაშინ 3-4 წლის ვიქნებოდი. ეს იყო მარჯანიშვილის თეატრში მედეა კუჭუხიძის სპექტაკლი „პორტოპოლოს ტუსაღები“, სადაც მამაც თამაშობდა. მაყურებლის წინაშე „პაკლონის“ დროს, რატომღაც სცენაზე ამიშვეს. მახსოვს როგორ ავიარე რამდენიმე კიბე პარტერიდან სცენამდე, გადავლახე ზღურბლი მაყურებლებსა და მსახიობის სამყაროს შორის და თვალებით ვეძებდი მამას, რომელსაც ვერ ვხედავდი. მსახიობები დამეხვივნენ, მკოცნიდნენ, მეფერებოდნენ, მახსოვს ცოტა შემეშინდა, მაგრამ უცებ გავიგონე ნაცნობი ხმა -მამა მეძახდა. გრიმში ძლივს ვიცანი. ის ჩაიკუზა, ხელები გაშალა და მე ჩავეხუტე. მერე პარტერისკენ მომატრიალა და ერთად ვუკრავდით თავს მაყურებელს. ძალიან შთამბეჭდავი იყო სცენიდან მაყურებლის დარბაზში ბევრი ადამიანის დანახვა, რომელიც აპლოდისმენტებს არ იშურებდა მსახიობებისთვის. ეს ერთ-ერთი პირველი მოგონებაა, რომელიც მამასა და თეატრს უკავშირდება.
-როდის მიხვდით, რომ გენეტიკა მაინც თავისას აკეთებს და თეატრს ვერ ასცდებოდით?
-სულ ძიებაში ვიყავი და ახლაც ვარ. არ მინდა მხოლოდ ერთით და კონკრეტულით შემოვიფარგლებოდე. მესამე-მეოთხე კლასში ვიყავი, როდესაც ტელევიზია „საქართველოს ხმაზე“ საბავშვო გადაცემა „სალხინეთის“ წამყვანი გავხდი და ასე ვთქვათ, ტელევიზიის სამყაროშიც შევიჭყიტე. კამერასთან მუშაობას ვსწავლობდი. ძალიან მომწონდა როცა ქუჩაში ჩემი თანატოლები მცნობდნენ. რამდენჯერმე მხატვრული კითხვის კონკურსში გავიმარჯვე, მუსიკალურ სკოლაშიც დავდიოდი. მოკლედ რომ ვთქვათ, თავიდან ბოლომდე ამ სამყაროში ვიყავი ჩაფლული და ძალიან მინდოდა მსახიობობა, თუმცა რომ წამოვიზარდე სხვა ინტერესები გამიჩნდა. თეატრი მიყვარდა, მაგრამ საკუთარ თავს სცენაზე ვერ ვხედავდი... სკოლაში წერამ გამიტაცა. დედამ დიდი როლი ითამაშა იმაში, რომ კითხვა და ზოგადად ლიტერატურა მყვარებოდა. შემდეგ თეატრალურში ჩავაბარე-ჰუმანიტარულ ფაკულტეტზე. ჯერ თეატრმცოდნეობა დავამთავრე, შემდეგ კი მაგისტრატურაში დრამატურგიის ხელოვნება. ორი პროფესია მაქვს, მაგრამ ჯერჯერობით განსაკუთრებით საამაყო არაფერი შემიქმნია. ამასაც თავისი დრო და ეტაპი აქვს.
-სამაგიეროდ, სტუდენტობის დროიდანვე ძალიან ბევრი აქტივობით გამოირჩეოდით, რომელი იყო ყველაზე მნიშვნელოვანი?
-ყველაზე მნიშვნელოვანი უნივერსიტეტის სტუდენტური თვითმმართველობის ხელმძღვანელობა იყო. ახლა ნელ-ნელა უფრო ვაცნობიერებ, რომ უზომოდ საინტერესო სტუდენტური ცხოვრება მქონდა. საინტერესო იმიტომ, რომ ის მოიცავდა როგორც თითოეული ადამიანისთვის ყველაზე ბრწყინვალე პერიოდს, ასევე თანატოლებისათვის ამ პერიოდის შექმნის პროცესსაც.
-თქვენ ხართ ახალგაზრდა ხელოვანთა საერთაშორისო გაერთიანების ინიციატორი და დამფუძნებელი, რით გამოირჩევა ეს საზოგადოება სხვა ანალოგიური ორგანიზაციებისგან?
-ორგანიზაციის შექმნის იდეა ჩვენი საქმიანობის სფეროსადმი ყურადღების ნაკლებობამ გამოიწვია, საერთაშორისო გრანტების ძირითადი მიმართულებები, როგორც წესი, სახელოვნებო სივრცის განვითარებას არ ეთმობა. შესაბამისად პარტნიორებთან და მეგობრებთან ერთად ვცადეთ ისეთი ორგანიზაციის შექმნა და ამუშავება, რომელიც არათუ სხვის მიერ გაწერილ თემატიკას მიუსადაგებდა საკუთარ საქმიანობას, არამედ საკუთარი პრო-აქტიური იდეებით ეცდებოდა ამინდის შექმნას. ჩემთვის ამ ეტაპზე ყველაზე საინტერესო პროექტია „კინო ჟესტებით“, რომელიც გულისხმობს ყრუ და სმენადაქვეითებული ადამიანებისთვის მხატვრულ, დოკუმენტურ, ანიმაციურ ფილმების ჟესტურ ადაპტირებას. კინოხელოვნება თითოეული ადამიანისათვის ხელმისაწვდომი უნდა გახდეს. რამდენიმე თვის განმავლობაში 12 ქართულ ფილმს გავუკეთეთ ადაპტირება. საბედნიეროდ პროექტს მოკლე დროში ძალიან ბევრი მხარდამჭერი გამოუჩნდა: კინოცენტრი, საქართველოს ყრუთა კავშირი, კომპანია adjaranet.com-ი, რომელმაც პროექტისთვის web-გვერდი დაგვიმზადა, საქართველოს კინოაკადემია, რომელიც არაკომერციული ჩვენებებისთვის დარბაზს გვითმობს-ხოლმე.
-ამ პროექტის შექმნას რაიმე ხომ არ უძღვოდა წინ?
- ეს იდეა კინოხელოვნების ბანაკში მომივიდა, როცა პირველად შევხვდი ყრუ და სმენადაქვეითებულ ბავშვებს. ის შეხვედრა ჩემთვის ძალიან ემოციური იყო, იმ დრომდე წარმოდგენა არ მქონდა მათზე, მათ პრობლემებზე, სურვილებზე და გადავწყვიტე, რესურსების ფარგლებში მაქსიმალურად მეცადა მათთვის თანაბარი შესაძლებლობების შექმნა. თანამედროვე სამყაროს ერთ-ერთი მთავარი გამოწვევა, რაც უნდა სასაცილო იყოს, კომუნიკაციის ეფექტური მეთოდებია. ჩემი დღევანდელი სამუშაო სივრცე სწორედ ამ მიმართულებით მუშაობს. ჩვენ ვცდილობთ ნიჭიერი და შემოქმედებითი პოტენციალის მქონე მსახიობების ბაზა შევქმნათ, რომელიც არა მხოლოდ საქართველოს ბაზარზე მოქმედი, არამედ მსოფლიოს მასშტაბით მომუშავე დამსაქმებლებისთვის იქნება ხელმისაწვდომი. ეს ჯერჯერობით საკმაოდ ახალი ინიციატივაა, რომლის სულისჩამდგმელიც ქასთინგის რეჟისორი მიხეილ აფხაზავაა. შეიძლება ითქვას, რომ ეს პროექტი დღეს იდგამს ფეხს, თუმცა ძალიან მოკლე ვადაში დაიწყებს ისეთ ეფექტიან მუშაობას ისე, როგორც ეს ჩემს ირგვლივ სამუშაო სივრცის შემადგენელ ადამიანებს გვჯერა და წარმოგვიდგენია.
-თქვენი თაობის ქართველები სამწუხაროდ ხშირად მიდიან ემიგრაციაში, საქართველოში რომ გახდე წარმატებული- რა არის საჭირო?
-ემიგრაცია მარტივი რთული არჩევანია!.. შეუძლებელია ცალსახად რაიმეს თქმა, ყოველნაირად აწყობილ სახელმწიფოში ცხოვრება მარტივია, თუმცა უცხო ქვეყნის მოქალაქისთვის განუზომლად დიდი შრომაა საჭირო თვითდამკვიდრებისთვის. რეალობა კი ისეთია, რომ საკუთარ სამშობლოში იქნები თუ უცხო ქვეყანაში, წარმატების მიღწევის ერთადერთი სამართლიანი გზა უსაზღვრო შრომაა არა მხოლოდ საკუთარ თავზე, არამედ საზოგადოებრივი განვითარების პროცესში პოზიტიური ჩართულობის მხრივაც. შეუძლებელია ადამიანი ყველანაირი ასპექტით მყიფე პროგრესის ვითარებაში მხოლოდ საკუთარი შრომის საფუძველზე გახდეს წარმატებული. მგონია, რომ ზოგიერთ ადამიანს ორთქმავლის ფუნქცია შეუძლია აიღოს საკუთარ თავზე, რათა მთელი მატარებელი დაძრას...
-რით გამოირჩევა თქვენი თაობა უფროსი თაობისგან?
-ჩვენ აბსოლუტურად თავისუფალი თაობა ვართ, რომელიც წინა თაობის ხასიათის შტრიხებს ჯერ ვანგრევთ და მერე ნელ-ნელა რაღაც სასიკეთო ნაწილს ვითვისებთ, მაგრამ ჩვენი თაობა უფრო ტოლერანტულია, შეუძლია ძველ და უფრო ახალ თაობებს შორის ხიდი ააშენოს. ჩემი მოსაზრებით, შეუძლებელია საბჭოთა სისტემის შიგნით კარგ ყოფაში მცხოვრებმა ადამიანმა თანამედროვეობის სწრაფ ტემპს გაუძლოს. ჩვენი, 90-იანი წლების გარდამავალი პროცესების შემსწრე თაობის მისია ალბათ ძველი თაობისთვის პროგრესის დაბალანსებულად მიწოდებაა. არ ვიცი, შესაძლოა ღრმა ფილოსოფიაში ვიჭრებოდე, მაგრამ სამწუხაროდ ასეთი რეალობა გვიდგას წინ და აქ პრაგმატული გაანგარიშებით, უფროსი თაობისა და პროგრესის ერთდროულად შენარჩუნების სხვა გზა არ ჩანს.
- იცით, რა არის ბედნიერებისთვის საჭირო?
-ბედნიერება სამყაროში ტალღასავით არსებობს და თანამედროვე ტექნოლოგიურ ენაზე რომ ვთქვათ, Wi-fi ვით უნდა დაიჭირო. ადამიანს თუ დიდი მგრძნობელობა გააჩნია იმ სიკეთით სავსე პროცესების მიმართ, რაც ჩვენს გარემოში მიმდინარეობს, შეუძლებელია, ბედნიერი არ იყოს...
