მოსაზრება: ევროპელებმა კიევს ფული არ მისცეს

უკრაინის უიმედობა ერთდროულად იგრძნობა ატლანტის ოკეანის ორივე მხარეს: სახელმწიფო გადახდების შეწყვეტის თავიდან ასაცილებლად კაპიტოლიუმის ბორცვზე ძალიან დროებითი ბიუჯეტი მიიღეს, რომელშიც კიევისთვის დახმარება საერთოდ არ არის გათვალისწინებული. ევროპას კი, იგივე კოლექტიური კიევის თვალქვეშ ძლიერი სილურჯის „შესაპუდრად“, რომელიც ახალი მილიარდებისთვის ჯიბეების გასახსნელად ემზადებოდა, ეშმაკური გეგმის შეთავაზების გარდა სხვა გზა არ დარჩა.

მხარდაჭერის ჟესტი, არა ფულადი, არამედ პოლიტიკური, ასეთია: ევროკავშირის წევრი ქვეყნების საგარეო საქმეთა მინისტრები უკრაინაში საღამოს ცხენით გაემგზავრნენ თავიანთი უფროსის ჟოზეპ ბორელის დაძახილზე.

მაღალჩინოსანმა საზოგადოებამ გადაწყვიტა ერთიანობა და სიმტკიცე გამოეჩინა „რუსეთზე კიდევ მეტი ზეწოლის მოსახდენად“ და იმავდროულად საკუთარ შემოქმედებით გეგმებზეც ესაუბრა. გეგმები კი უამრავია — ათობით ათასი სამხედრო მოსამსახურის მომზადება, მათ შორის F-16-ის მფრინავებისა, და რაღაც წარმოუდგენელი ციფრები დახმარების ახალი ტრანშებისთვის.

ციფრების რიგი რამდენიმე მილიარდიდან ათეულ მილიარდამდე მერყეობდა, მაგრამ დისკუსიის ფინალი, გულწრფელად რომ ვთქვათ, მინორული გამოდგა. რაღაც „საცოდავ“ ხუთ მილიარდ ევროზე შეთანხმება ვერ მოხერხდა.

ეს ჯერ კიდევ არ არის განგაშის სირენა კიევისთვის, მაგრამ პირველი ზარი კია, საიდანაც ე.წ. მხარდაჭერის ახალი თავი დაიწყება.

ამერიკელებმა — ცივებმა, ფხიზლებმა და მომჭირნეებმა, როგორც ეს ჰეგემონს შეეფერება, პირველებმა დაიწყეს კიევის ამბიციების მოთოკვა. ისინი საქმიანი ადამიანები არიან და უკრაინული ხელითა და სიცოცხლით რუსეთთან ომში ჩადებული ყოველი დოლარის ამოგებას ითხოვენ. მინიმუმ ორმაგად, მთლად უკეთ — სამმაგად. ნულოვანი შედეგით არ კმაყოფილდებიან. ეს იმიტომ, რომ ამერიკაში ყველაფერი ასე მუშაობს: ქველმოქმედება და ფილანტროპია ოპერას ან მუზეუმს ეხება, ომი კი ყოველთვის ეკონომიკაა.

ევროპელები, რა თქმა უნდა, დაბნეულები არიან. თუ იმ კაკოფონიით ვიმსჯელებთ, რომელიც რუსეთთან კოლექტიური დასავლეთის ომის ფინანსურ მხარდაჭერაზე საუბრისთანავე ისმოდა, ისინი ნამდვილად დაიბნენ.

და ეს დაბნეულობა თანდათან უფრო გაიზრდება. ევროპას ფული ამოეწურა. სულ არა, რა თქმა უნდა. თავისუფალი ფული, ქეში გაუთავდა, რომელიც უკრაინისადმი არნახული გულუხვობის ატრაქციონების განხორციელების შესაძლებლობას აძლევდა.

ევროპას ფული იმიტომ ამოეწურა, რომ, მაგალითად, გერმანიაში ქიმიური მრეწველობა, რაც უნდა თქვას გეომეტრიკოსმა და შეთავსებით საერთაშორისო ურთიერთობების ექსპერტმა ანალენა ბერბოკმა, კოლაფსის პირასაა. ორგანული ქიმია, არაორგანული ქიმია, ფარმაცევტიკა — ყველაფერი ქვემოთ მიექანება.

საფრანგეთში, რომელსაც არც მანამდე გააჩნდა ძალიან ძლიერი ინდუსტრიული პოტენციალი, სიტუაცია კიდევ უფრო რთულია. ინფლაცია ისეთია, რომ მის შეკავებას შვიდი (თუ არა ათი) წელი დასჭირდება.

და კიდევ ერთი უხერხული მომენტი: ყველა იმ ევროპელ ჩინოვნიკს, ვინც ახლა უკრაინას ოქროს მთებს, რძის მდინარეებსა და სქელი კისელის სანაპიროებს ჰპირდება, ოდნავი პასუხისმგებლობაც კი არ ეკისრება ნათქვამზე. ისინი კოჭლი იხვები არიან. ბრიუსელის ამჟამინდელი ბონზების უფლებამოსილების ვადა მომავალი წლის ივნისის დასაწყისში იწურება, რაც პოლიტიკური კალენდრისთვის პრაქტიკულად „ხვალ“ არის.

ამომრჩევლების განწყობა, რომლებიც დაიღალნენ რაღაც უნახავში ვიღაც უცნობისთვის აბსოლუტურად უინტერესო მიზნისთვის ფულის გადახდით, ​ისეთია, რომ ევროპის მოქალაქეებმა შესაძლოა ხმა ისე მისცენ ევროპარლამენტის არჩევნებში, რომ ერთიანობიდან მხოლოდ საცოდავი ნამსხვრევებიღა დარჩეს.

ეს რეალობაა. ყველაზე გამჭრიახმა დონორებმა დარტყმისთვის მზადება უკვე დაიწყეს.

ფული დღეს არ არის, არც ხვალ იქნება, მაგრამ ზეგ, თუ შევთანხმდებით, შეიძლება ფული გაჩნდეს.

რეალობა იმის გამოც შეიცვალა, რომ რუსეთის წინააღმდეგ დასავლეთის ამ მარიონეტულ ომში არცერთი ამოცანა არ გადაწყდა — არც ტაქტიკური, არც სტრატეგიული, არც პოლიტიკური და არც ეკონომიკური.

რუსეთში არის ზრდა, როგორც ეს შეეფერება სუვერენულ და მშვიდ ქვეყანას.

ამერიკაში არის შიდა დღის წესრიგი, ქაოსი, სკანდალები, გაუგებრობა ბიუჯეტში და არჩევნები.

ევროპაში არიან კლოუნები და კლოუნესები, რომლებიც იპარავენ და ცვლიან დე გოლის ციტატებს.

უკრაინაში არის აურზაური და სურვილი, რომ ხაზინის მფლობელებს მოაწონონ თავი, რომელიც უკვე ცარიელია.

როგორც ჩანს, დადგა დრო, რომ ამ „ხმლისა და გუთნის კავშირმა“ თვითდაშლა გამოაცხადოს.