საკუთარ თავზე ეკონომიის რეჟიმში – დაავადება, როდესაც ქალში ქალი ნადგურდება

ეკონომიაა, როდესაც ქალი მიდის საყიდლებზე, ყიდულობს პროდუქტებს ბავშვებისთვის, მეუღლისთვის, მშობლებისთვის, ძაღლისთვის… საკუთარი თავისთვის კი ფული აღარ რჩება, ან გადაწყვეტს, რომ იმის გარეშეც გაძლებს, რისი ყიდვაც უნდოდა. საკუთარ ხარჯზე ეკონომიაა, როდესაც ფული არ გენანებათ ბავშვებზე, მეუღლეზე, მაგრამ საკუთარ თავზე – კი, და ფიქრობთ: „სხვა დროს ვიყიდი, დღეს ამის გარეშეც გავძლებ".

ეკონომიაა, როდესაც ქალს აქვს შამპუნი, ერთი წინდა, თითო–თითო წყვილი ფეხსაცმელი სეზონის მიხედვით და 1–2 წყვილი ქვედა საცვალი. თუ კიდევაც აქვს სხვა რამე, უგემოვნო და მოდიდან გადასული. სამაგიეროდ, ქმარ-შვილი მოდურად არის ჩაცმული.

თუ ფული აქვს, ზრდასრული ქალი მას იოლად ხარჯავს თავის თავზე და თუ არა აქვს, ამასაც ძალიან არ განიცდის.

როდესაც უყურებთ თქვენს, მაგალითად, ფეხსაცმელს და იცით, რომ უნდა გამოცვალოთ, მაგრამ იღებთ გადაწყვეტილებას: „არა უშავს, კიდევ ცოტა ხანს ვივლი ამით"…

ეკონომიაა, როდესაც წინდა იკერება, ან უფრო უარესი – „თვალწასულია", როდესაც გაცვეთილი საცვლები არ ახლდება, როდესაც საჭიროა ახალი თვალის ტუში, თმის ნიღაბი, მაგრამ სხვა, უფრო მნიშვნელოვან რამეებზე იხარჯება ფული.

ეკონომიაა, როდესაც გადაწყვეტთ რაიმე ხარისხიანის ყიდვას, მიდიხართ მაღაზიაში, მაგრამ უკან ბევრად უფრო იაფი ნივთით ბრუნდებით.

როდესაც თქვენში თითქოს ორი ადამიანი ცხოვრობს: ერთს ძალიან უნდა კონკრეტული ნივთის ყიდვა, მეორე კი ჩასჩიჩინებს, რომ ეს ძალიან ძვირია და თუ სხვა რამეს იყიდის, ფული დარჩება. და ფული რჩება. აქ კი უნდა დაისვას კითხვა: რაზე დაიხარჯება დარჩენილი თანხა? ოჯახზე, ბავშვებზე, სხვებზე…

ეკონომიაა, როდესაც გაქვთ ფული, მაგრამ საკუთარ თავს არაფრით ახარებთ, ახალს არ ყიდულობთ, ყველაფერში ზღუდავთ და მხოლოდ იმით შემოიფარგლებით, რაც ძალიან აუცილებელია.

ეკონომიაა, როდესაც პირველ ადგილზე გყავთ ნებისმიერი, გარდა საკუთარი თავისა.

ნებისმიერი, საკუთარ თავზე ეკონომიის გამწევი ქალი გაიგებს და, უფრო სწორად, იგრძნობს, რაზეა საუბარი. აქ ზედმეტი განმარტებაც არ არის საჭირო – რა განსხვავებაა გონივრულ და ქარაფშუტულ ხარჯვას შორის.

დროთა განმავლობაში ასეთი ეკონომია ჩვევასა და პათოლოგიაში გადაიზდება, ამის განკურნება კი ძალზე ძნელია.

ქალი, რომელიც საკუთარ თავზე აკეთებს ეკონომიას:

იცით, რომ უნდა გამოცვალოთ ფეხსაცმელი, მაგრამ ფიქრობთ: „არა უშავს, კიდევ ცოტა ხანს ვივლი ამით“...

ამ ეკონომიის უკან დიდი შიში და დანაშაულის გრძნობა იმალება. „ახლა დავხარჯავ და ხვალ ფული აღარ მექნება, უბედურების მიზეზი გავხდები“. ეს ბავშვობიდან მომავალი ღრმად ჩაფლული შიშია. თუ ჩემს თავზე არ დავხარჯავ, არც არავინ დამადანაშაულებს უბედურებებში, რომლებიც, შესაძლოა, ჩემ გამო მოხდეს. ესაა უდნაშაულოდ დარჩენის სურვილი. ძალიან ბავშვური სურვილი. ზრდასრულ ქალს საკუთარ ქმედებებზე პასუხისმგებლობა შეუძლია. ასე ეწირება მსხვერპლად საკუთარი სილამაზე, ცხოვრება ირგვლივ მყოფთა „გადარჩენას“. როდესაც სხვებს „შველით, გადარჩენაში ეხმარებით“, საკუთარ თავს მნიშვნელოვნად გრძნობთ და საკუთარ თავს მსხვერპლად სწირავთ. მსხვერპლშეწირვა კი უანგარო არასდროს არ არის.

საუბარია სიამაყესა და შეუგუებლობაზე.

თითქოს თქვენზეა დამოკიდებული ირგვლივ მყოფთა სიცოცხლე, თქვენ ისეთი ძლევამოსილი ხართ, რომ ახლობლების უბედურების თავიდან აცილება შეგიძლიათ. ეს დიდი თავდაჯერებულობაა. რატომ არის ეს ქალურობის დაკარგვის ნიშანი? იმიტომ, რომ ქალი, რომელიც ეკონომიურია, მამაკაცის ენერგიებზე მუშაობს – ქალის კონტროლი და პასუხისმგებლობა, დაცვა და გადარჩენა.

თუ ქალი ეკონომიის რეჟიმს ჩართავს, ეს ნიშნავს, რომ ის დედობრივ ინტინქტს რთავს, შესაბამისად, „თიშავს“ ქალს. და მნიშვნელობა არა აქვს, რის ხარჯზე აკეთებთ ეკონომიას – კოსმეტიკურ პროცედურებსა თუ საცვლებზე. მნიშვნელოვანი პრინციპია.

დედა მხოლოდ თქვენი შვილებისთვის შეგიძლიათ იყოთ და არანაირად – თქვენი მშობლების ან მეუღლისთვის.

ზრდასრული ქალი არ ღელავს ფულზე, რადგან ის არ იტვირთავს თავს სხვა ადამიანების „კონტროლითა“ და მათზე „პასუხისმგებლობით“. ის არ არის თავდაჯერებული და „განდიდების“ გრძნობით შეპყრობილი, თითქოს ამ ქვეყანას სხვა ადამიანების სიცოცხლეზე პასუხისგებისთვის, მათ გადასარჩენად და გასაბედნიერებლად მოევლინა. თუ ფული აქვს, ქალი მას იოლად ხარჯავს თავის თავზე და თუ არა აქვს, ამასაც ძალიან არ განიცდის. თუ ჩაისუნთქავთ, უნდა ამოისუნთქოთ კიდეც. ამოსუნთქვაზე ეკონომიის გაკეთება არ შეიძლება!..