26 წლის ბექა ნათელაშვილმა საპროტესტო აქციები აქტიურად მას შემდეგ დაიწყო, რაც პარლამენტმა 2020 წლის არჩევნების პროპორციული სისტემით ჩატარების ინიციატივა ჩააგდო. ბექა მოძრაობა „გაბედეს“ ერთ-ერთი დამფუძნებელია და ორიგინალური აქტივობებით გამოირჩევა.
იგი სამოქალაქო პროტესტის დროს ორჯერ დააკავეს - მცხეთაში, დიმიტრი ხუნდაძის მაჟორიტარულ ბიუროსთან და თბილისში, სახელმწიფო უსაფრთხოების სამსახურთან, თუმცა ხელწერილის საფუძველზე გაათავისუფლეს.
არც ისე დიდი ხანია აქტიურად მონაწილეობს საპროტესტო აქციებში როგორც ახალგაზრდული მოძრაობის წევრი.
- აქციების შინაარსიდან და მიზნებიდან გამომდინარე, შეიძლება ითქვას, რომ ნებსით, თუ უნებლიედ, გახდი პოლიტიკური პროცესების მონაწილე. გაგიჩნდა თუ არა ამბიცია სერიოზულად მოეკიდო პოლიტიკურ საქმიანობას?
- პოლიტიკურ საქმიანობაში აქამდეც ჩართული ვიყავი. დუშეთის მუნიციპალიტეტში ვარ საკრებულოს წევრი. ფრაქცია გვაქვს და ადგილობრივ დონეზე ვსაქმიანობ. გარდა ამისა, „ლეიბორისტულ პარტიაში“ ვარ საერთაშორისო ურთიერთობათა მდივანი, რაც გულისხმობს უცხოეთთან კომუნიკაციას, პარტიის საერთაშორისო სტრატეგიას და ა.შ.
საზოგადოების და ტელევიზიის ყურადღება არასდროს მდომებია. ოღონდ კამერებთან გამოჩნდნენ, ერთი სული რომ აქვთ, ეგრე არასდროს ვყოფილვარ. პოლიტიკური პროცესების მონაწილე გავხდი იმიტომ, რომ პოლიტიკურმა რეალობამ მოიტანა ეს. ისეთი პოლიტიკური სიტუაცია შეიქმნა, რომ გადავწყვიტე ვყოფილიყავი ერთ-ერთი მათგანი, ვინც მაგალითს მისცემდა ახალგაზრდებს, რომ პოლიტიკაში ჩართულიყვნენ. ამან მომცა სტიმული, რომ სხვა ახალგაზრდების ჩართულობა გამომეწვია ჩემი ჩართულობით და აქტიურობით. ზოგადად, ვფიქრობ, რომ რაც უფრო მეტი ახალგაზრდა ჩაერთვება, უფრო მეტს გაუჩნდება აქტივობის სურვილი. თუ ეს პოლიტიკური რეალობა და სიტუაცია იქნება გაყინული, ცვლილებების გარეშე, ახალგაზრდები არ გამოჩნდებიან პოლიტიკურ ასპარეზზე, არ აიმაღლებენ ხმას, არ გამოვლენ გარეთ, ისევ ეს ნიჰილიზმი იქნება, რაც არის. ახალგაზრდული სამოქალაქო მოძრაობა „გაბედე“ სწორედ მაგ მიზანს ემსახურება. ცალ-ცალკე ყველას აქვს პოლიტიკური გამოცდილება და ყველა გარკვეული კუთხით „სტაჟიანია“: ზოგი ახალგაზრდულ ფრთებს ხელმძღვანელობს, წლებია პოლიტიკურ პროცესებში ჩახედულები არიან, არჩევნებში იღებდნენ დამკვირვებლად მონაწილეობას... შესაბამისად, თუ ცალ-ცალკე საერთო მიზნისკენ შედეგის მიღწევა რთულია, საერთო ფორმატში, ერთ მუშტად ყოფნისას ბევრი რამ უფრო მარტივი ხდება და საზოგადოებისთვისაც უფრო აღქმადია. ხედავენ, რომ ეს ახალგაზრდები არ არიან ჩუმად და პროტესტს გამოხატავენ. დიდ პოლიტიკაში არ ვიცი თუ გავაგრძელებ მოღვაწეობას, ცხოვრება გვიჩვენებს. ახლა კი ვაპირებ აქტიურად ვიბრძოლო იმ მიზნისთვის რაც დავისახეთ.
- შენთვის რა არის პოლიტიკა - ცხოვრების წესი, თუ დროებითი, იძულებითი საქმიანობა?
- პოლიტიკაში სარგებლის, ან პირადი ინტერესის მოძიების მიზნით არ უნდა იყო... უნდა იყოს, უფრო მაღალი ღირებულებისთვის და იდეისთვის ბრძოლა. სხვა შემთხვევაში იქმნება ისეთი სიტუაცია, როგორიც ჩვენ ქვეყანაშია - ვინც პარლამენტში არიან მათ პირადი ინტერესი აქვთ, ვინც პოლიტიკაში ერთვება უნდათ საკუთარი ბიზნესის ან შ.პ.ს-ს საპარლამენტო მხარდაჭერა. ცუდი მიზნებისთვის იყენებენ პოლიტიკაში ჩართულობას. ადამიანები, რომლებიც პოლიტიკაში ერთვებიან, უნდა იყვნენ გულწრფელები. პოლიტიკა არის საკუთარი ქვეყნის სამსახურში ყოფნა ყოველგვარი ინტერესების გარეშე. ძველ საბერძნეთშიც ასე იყო - მართავდნენ ფილოსოფოსები, რომლებსაც არ უნდა ჰქონოდათ ქონების უფლება, პირადი სარგებელი, არ უნდა ჰყოლოდათ ოჯახი - თუ გაქვს ადამიანური ცდუნება, მაშინ საქმეს ვერ ასრულებ სათანადოდ. მას შემდეგ ბევრი წელი გავიდა, ჩვენ ოჯახს არავის ვუკრძალავთ, მაგრამ პირადი სარგებლისთვის არ უნდა მოვიდეს პოლიტიკაში. ამას ყველა პოლიტიკოსი უნდა აცნობიერებდეს. საქართველოში, მთავრობაში რომ მოდიან მერე იწყებენ დასვენებას. რომ მოდიან, მაშინ უნდა იწყებდნენ საქმის კეთებას და პენსიაზე რომ გავლენ მერე ისვენებდნენ. ჩვენთან პირიქით ხდება ყველაფერი.
- პოლიტიკიდან არც თუ ისე ხშირად მიდიან - ნუთუ პოლიტიკა დამოკიდებულებას იწვევს?
- როგორც უფროსი პოლიტიკოსები ამბობენ, პოლიტიკასაც თავისი აზარტი აქვს. ყოველ შემთხვევაში იმ დიდ მიზანს სანამ არ მიაღწევ, რის გამოც იბრძვი და შენ პოლიტიკურ საქმიანობას აზრი აქვს, მანამდე არ უნდა შეწყვიტო ბრძოლა, მე ასე მიმაჩნია - Never back down.
უკან დახევა არ არსებობს. მე არ ვამბობ იმას, რომ პოლიტიკაში წავედი. მე მგონია, რომ უბრალოდ ჩემს სამოქალაქო ვალს ვიხდი. მნიშვნელოვან საკითხებს არ ვტოვებთ რეაგირების გარეშე, როცა ამდენი უსამართლობა ხდება, ხმა უნდა აიმაღლო და სწორედ ამას ვაკეთებთ - ვახმაურებთ ხალხის და იმ ახალგაზრდების ნებას, ვინც ჩვენს უკან დგას. არ ვიცი იწვევს თუ არა პოლიტიკა დამოკიდებულებას. წლები რომ გავა გეტყვით.
- ავტორიტეტული პოლიტიკოსი მამის შვილობა რას ნიშნავს შენთვის? გრძნობდი, თუ არა ბავშვობიდან განსაკუთრებულ პასუხისმგებლობას?
- ის დისკომფორტი, რაც ცნობილ ადამიანებს აქვთ, მე არ მქონდა, რადგან ბავშვობაში ვერ მცნობდნენ. შალვასთან ერთად საჯარო ადგილებში არ დავდიოდით. ღრმა ბავშვობაში ზღვაზეც დავდიოდით, მაგრამ მერე აღარ. შალვა სადაც მიდის სულ ხალხი ეხვევა გარშემო და სულ ეს პოლიტიკური თემებია, ყურადღებას გამოხატავენ, საუბრობენ. ცნობილი ადამიანი რომ არის რთულია, თავისუფლად ვერ დადის.
ბავშვობიდან განსაკუთრებულ პასუხისმგებლობას ვგრძნობ რა თქმა უნდა, რადგან მხოლოდ მე არ ვარ, ოჯახი დგას ჩემს უკან და ჩემი საქციელი მათზეც აისახება და იმოქმედოს არამარტო ჩემზე, არამედ მშობლებზეც. რადგან შალვა პოლიტიკოსია, უფრო მეტი პასუხისმგებლობით ეკიდები გარკვეულ თემებს. ყოველთვის ისე მინდოდა ვყოფილიყავი, როგორც სხვები და მეგობრებთან ერთად მივდიოდი სკოლაში, უბანშიც ჩავდიოდი და როგორც ყველა თბილისელი ადამიანი ცხოვრობს ისე ვცხოვრობდი. VIP შესასვლელები ჩემთვის არ ყოფილა და პრიორიტეტულ ვითარებაში არ ვყოფილვარ და არც მე მხიბლავს ასეთი სიტუაციები. რაც უფრო მეტად გამიცნეს ხალხისგან უფრო მეტი პოზიტივი და ნეგატივიც წამოვიდა. ნეგატივი ძირითადად ტროლებისგან და ბოტებისგან. სადაც გავდივართ ხალხი ყველა პოზიტიურადაა განწყობილი. „გაბედეს“ სტიკერი მაქვს ავტომობილზე მიკრული და მისიგნალებენ, ხელს მიწევენ, მესალმებიან ხოლმე და მიხარია, რომ მოძრაობა ასეთ პოზიტივს იწვევს ხალხში. ფაქტიურად ბრძოლის წინა ხაზზე ვართ ხელისუფლებასთან.