ცნობილია, რომ ახმეტის რაიონში ვაზის განვითარებისთვის განსაკუთრებული მიკროკლიმატია. მიკროზონა სამი მდინარის — ილტოს, ალაზნისა და ორვილის შესაყარზეა განფენილი. სწორედ ახმეტაში, მამაპაპისეულ სახლში ცხოვრობს იმედაშვილების ოჯახი, რომელმაც ვენახის მოვლისა და ღვინის დაყენების ძველი, ტრადიციული მეთოდი ააღორძინა.
„პაპაჩემი 1930 წელს გადმოსულა ახმეტაში საცხოვრებლად. მაშინ ასეთი ტრადიცია ყოფილა კახეთში – ადამიანი რომ მკვიდრდებოდა და ახალ ცხოვრებას იწყებდა, სახლის საძირკველთან ერთად ვენახს აშენებდა და ქვევრებს ყრიდა. პაპასაც ხის სახლთან ერთად მარანიც აუშენებია. დღეს ეს მარანი ისევ არსებობს, თუმცა სიძველის გამო ვერ ხერხდება მისი გამოყენება“, – მოგვითხრო ოჯახის უფროსმა დავით იმედაშვილმა.
რამდენიმე წლის წინ ბატონი დავითის ქალიშვილი ანა გათხოვდა და აღმოჩნდა, რომ ანას იმერელი მეუღლე და მისი დეიდაშვილი დაინტერესებული იყვნენ მეღვინეობით. ახალგაზრდა ოჯახმა გადაწყვიტა კახური მეღვინეობის გამოცდილება და ტრადიციები იმერულისთვის შეერწყა და შეეთვისებინა, ძველი ახლით გაემდიდრებინა და სწორედ ძველ ტრადიციებზე დაყრდნობითა და ახლებური ხედვით დაიწყეს კახურ-იმერული მარნის შენება.
მდინარე ალაზნის პირას განფენილ მამაპაპისეულ ვენახებს პირველი „მატება“ 2014 წელს შესძინეს. „ძველებიდან“ კი „კახური მწვანის“ 1,5 ჰექტარზე გაშენებული ვენახი ახმეტის შესასვლელში, ალაზანსა და ორვილს შორის არის მოქცეული და უკვე 40 წლისა. 30 წლისაა „რქაწითელის“ ვენახი, რომელიც ასევე 1,5 ჰექტარზეა გაშენებული და ახმეტის შესასვლელში, საბეროშია განთავსებული. "საფერავი“ თავის არაჩვეულებრივ მოსავალს ბითაანიდან 25 წლის წინ გაშენებული ვენახებიდან იძლევა.
გათენებიდან გვიან ღამემდე, სიცივესა და გვალვაში, ტალახით და ბირკით,,დამშვენებულები“, იმედაშვილები ყველაზე ბედნიერად თავს მაინც მამაპაპისეულ ვენახებში გრძნობენ.
ბატონი დავითის მამა რაიონში განთქმული, ღვინის და ვენახის მოყვარული კაცი ყოფილა. სიტყვამოსწრებულ და ენაწყლიან კახელს მეტსახელად „ლეგენდარას“ ეძახდნენ. ნებისმიერი სუფრის და საზოგადოების სული და გული დიდ პატივს სცემდა ტრადიციებს, წარსულს, ისტორიას. იმედაშვილების სახლში დღესაც ნახავთ მის მიერ შეგროვილ ძველებურ ნივთებს, ხევსურულ სამოსს და საბრძოლო იარაღებს, ვერცხლის თუნგებსა და თიხის ფიალებს, რომლებსაც ბატონი დავითის მარანში დაუდიათ ბინა. მისაღები ოთახი სავსეა მრავალნაირი ძველებური, უნიკალური სასმისებით. წინაპართა ტრადიციებს დღესაც აგრძელებს ოჯახი და ახალ სიცოცხლეს ჩუქნის მათ. აქ პაპის მიერ დანატოვარ ვაზისა და ღვინის მოხმარების კულტურას სათუთად უნახავენ მომავალ თაობას.
დიდებულ საქმეში ოჯახის ყველა წევრი აქტიურადაა ჩართული და ყველას თავისი „ხმა“ აქვს ქართული ღვინის მრავალხმიანი სიმღერის შექმნაში: ანა არაჩვეულებრივად ხატავს – ოჯახის მიერ წარმოებული ღვინის ბოთლის ეტიკეტის, ლოგოს დიზაინი მისი იდეითა და დამსახურებით შეიქმნა;
ანას დედამთილი, ქალბატონი გულიკოც მხატვარი გახლავთ. მის მიერ შექმნილი ულამაზესი კერამიკული ნივთებიც ამშვენებს იმედაშვილების მარანს;
ბატონი დავითის მეუღლეს კი განსაკუთრებული, ფაქიზი დამოკიდებულება აქვს ყვავილებთან და მცენარეებთან, იგი ამ კუთხით ცდილობს მარანში საოცარი გარემო და განწყობა შემოიტანოს.
თვითონ ოჯახის უფროსი ხეზე კვეთის დიდოსტატია, მისი დამზადებული მარნის ავეჯი განსაკუთრებულ ქართულ სულს სძენს აქაურობას.
მიწაში ჩაყრილი 12 ქვევრი 10 ტონა ღვინოს იტევს. ამ ქვევრებში რჩეული ჯიშის ყურძნის სამი სახის ღვინო დუღს — ქვევრის წითელი მშრალი ღვინო „საფერავი“, ქვევრის თეთრი მშრალი ღვინო „რქაწითელი“ და ქვევრის თეთრი მშრალი ღვინო „კახური მწვანე“.
მარანი ძველ ყაიდაზე, ქვით და ქართული აგურით არის ნაშენები. აქ თითოეული ნივთი ოჯახის ისტორიის, ტრადიციის მატარებელია. საგანგებოდ მოწყობილი ბუხარი, თბილი და შინაური გარემო განსაკუთრებულ ელფერს მატებს მარანს. ეს ოჯახი დიდი ხანია ახმეტაში ჩასულ უცხოელ თუ ქართველ ტურისტთა მარშრუტის განუყოფელ ნაწილად იქცა.
უდიდეს სიყვარულსა და სითბოს იტევს ეს მარანი, განსაკუთრებით რთველში, როცა ქვევრები ქუდს იხდიან და მოთმინებით ელიან იმედაშვილების ვენახების ნაყოფს, რათა შემდეგ ერთი წლის მანძილზე კვლავ უმასპინძლონ კახური სტუმართმოყვარეობით აღფრთოვანებულ სტუმრებს და მოუთხრონ მათ იმ დიდებულ ტრადიციებზე, გარჯასა და სიყვარულზე, რომელიც იმედაშვილების ოჯახმა მათი ვაზის ნაჟურის თითოეულ წვეთში ჩააქსოვა.
