ვერიკო ტუხაშვილი: მაინცდამაინც შაქარივით ხასიათი არ მაქვს

— ვერიკო, გილოცავთ „გოლოსში“ წარმატებულ გამოსვლას.

— დიდი მადლობა. საქართველოდან მიღებული მოლოცვა განსაკუთრებით მახარებს.

— გვიამბე ცოტა რამ საკუთარ თავზე.

— მოსკოვში დავიბადე, გავიზარდე და ვცხოვრობ დღემდე. ჩვილობიდან ვმღერი, მაგრამ პროფესიულად მომზადება 12 წლიდან დავიწყე. ლაღი ბავშვობა მქონდა, მხიარული და უდარდელი, მშობლები უარს არაფერზე მეუბნებოდნენ, მანებივრებდნენ — თუმცა ზომიერად. ვსწავლობ გნესინების სახელობის მუსიკალურ აკადემიაში. ძალიან მეხალისება სწავლა და რაც მთავარია, მაინტერესებს. მთელი დღეები ვმღერით და ვუკრავთ. ეს ჩემთვის ბედნიერებაა.

— როგორ მოხვდით აკადემიაში?

— სრულიად შემთხვევით. ერთ დღეს მივხვდი, რომ მუსიკის გარდა სხვა არაფერი მაინტერესებდა. სწორედ მაშინ მირჩია დედაჩემის მეგობარმა „გნესინკაში“ მეცადა ბედი — მისი ვაჟიც იქ სწავლობდა. მეც ვცადე და ასიდან 95 ქულა ავიღე გამოცდაზე.

— ქართულ ცეკვასაც სწავლობდი, როგორც ვიცი.

— რვა წელი დავდიოდი ქართულ ცეკვაზე — ანსამბლ „კავკასიონით“ დავიწყე და „არგოთი“ განვაგრძე.

— რომელი ცეკვა გიყვარს ყველაზე მეტად?

— ძალიან მიყვარს „ლაზური“.

— „გოლოსში“ დიმა ბილანთან მოხვდი. კმაყოფილი ხარ?

— კი. მარტო დიმა შემობრუნდა ჩემკენ და ძალიან მიხარია. უკვე გვქონდა რეპეტიცია და შემდეგი ტურისთვის ვემზადები. ძალიან მომწონს ატმოსფერო და მინდა, რომ ეს ყველაფერი რაც შეიძლება დიდხანს გაგრძელდეს.

— როგორ მოგწონს მეორე ქართველი კონკურსანტი თორნიკე კვიტატიანი?

— მაგარი „პრიკოლისტია“. ცოტა ხნის წინ ერთად ვიმღერეთ მოსკოვში გამართულ „თბილისობაზე“. ძალიან ნიჭიერი და კეთილი ადამიანია.

— როგორი ხასიათი გაქვს?

— მაინცდამაინც შაქარივით ხასიათი არ მაქვს, მაგრამ მალე ვმშვიდდები ხოლმე.

— ბოიფრენდი გყავს?

— არა, მაგისთვის ჯერ არ მცალია.

— საქართველოში ჩამოდიხარ ხოლმე?

— ჩემს უსაყვარლეს საქართველოში ყოველ წელს ჩამოვდივარ, ზაფხულს ბებიებთან და ბაბუებთან ვატარებ ხან რუსთავში, ხან ზუგდიდში და ხანაც თბილისში. მიყვარს ნათესავებთან ყოფნა. აგვისტოს ბოლოს კი ისევ მოსკოვში ვბრუნდები ხოლმე.